«Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώ στο πολιτικό γίγνεσθαι του Δήμου μου όλα αυτά για τα οποία προλαβαίνω να ενημερωθώ εν μέσω των οικογενειακών και εργασιακών μου υποχρεώσεων. Ποια είναι η αύρα αυτής της πραγματικότητας στην καθημερινότητά μου; Απογοήτευση. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.
Παρακολούθησα πρόσφατα και κάποιο δημοτικό συμβούλιο. Άνθρωποι, αιρετοί, εκλεγμένοι από όλους εμάς να τσακώνονται, να επιρρίπτουν κατηγορίες ο ένας συνδυασμός στον άλλο, ο ένας αιρετός στον άλλο. Κάποια στιγμή έφυγα από την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. Βγήκα έξω, στον δρόμο. Να με χτυπήσει ο φθινοπωρινός αέρας της νύχτας. Να καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή μου από όλες αυτές τις εικόνες που τόσο ζωντανά μόλις πριν λίγη ώρα γράφτηκαν στη μνήμη μου. Τι κατάλαβα; Ότι το ΠΕΑΠ φαίνεται να έχει κάποιο έλλειμμα και διενεργείται ή πρόκειται να διενεργηθεί έλεγχος για να βρεθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Και από τη μία η προηγούμενη πρόεδρος του ΠΕΑΠ να υπεραμύνεται της διαχείρισής της και από την άλλη, η τωρινή πρόεδρος να εξηγεί τους λόγους που οδηγούν εκ των συνθηκών και με βάση το νόμιμο δικαίωμα του νομικού προσώπου να προχωρήσει σε διαχειριστικό έλεγχο.
Ταυτόχρονα, στα διαλείμματα της συνεδρίασης μπορούσες να ακούσεις σε αυτοσχέδια πηγαδάκια για μία ακόμα πολιτική «διαμάχη», εάν είναι διαμάχη και εάν κατάλαβα σωστά. Αυτή που αφορά στο έργο που επιτελέστηκε στα σχολεία του Δήμου. Τι να σας πω; Ήθελα να ζητήσω το λόγο, λίγο πριν φύγω, ετεροχρονισμένα μεν γιατί μπορεί να ήταν Ημέρα Δημότη, εντούτοις η διαδικασία είχε προχωρήσει, καθώς και οι αναφορές των πολιτών στα θέματα που ήθελαν να φέρουν στο δημοτικό συμβούλιο.
Ήθελα λοιπόν να ζητήσω το λόγο και να ρωτήσω τον κ. Δήμαρχο και έναν προς έναν τους δημοτικούς συμβούλους, σε ένα αυτοσχέδιο γκάλοπ – τεστ γνώσης επάνω στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες της πόλης μας πείτε το – ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τα εξής: «Αλήθεια, γνωρίζετε ποιος είναι ο αριθμός των δημοτών που βρίσκονται σε ηλικία και έχουν την ικανότητα να εργαστούν και πόσοι από αυτούς είναι άνεργοι; Αλήθεια, γνωρίζετε, πόσα νοικοκυριά υπάρχουν στον δήμο και ποιο ποσοστό από αυτά δυσκολεύεται να αγοράσει ακόμα και το ένα καρβέλι ψωμί; Αλήθεια, γνωρίζετε για τη γειτόνισσά μου που έραψε για τέταρτη φορά τη σχολική τσάντα του παιδιού της, με αυτές τις χοντρές βελόνες και μάτωσαν τα χέρια της για να το κάνει;
Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται πέραν του δέοντος συγκινητικά ή εκτός πραγματικότητας ή δεν ξέρω εγώ τι… Αυτή είναι όμως η αλήθεια μου. Αυτή είναι η πραγματικότητα και η καθημερινότητά μου στην πόλη που εσείς διοικείτε ή αποφασίσαμε να μάς εκπροσωπείτε στο δημοτικό συμβούλιο. Η καρδιά της πόλης δεν χτυπά εδώ μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Δεν είμαι ούτε υπέρ, ούτε ενάντια σε οποιαδήποτε έλεγχο για οποιοδήποτε νομικό πρόσωπο. Δεν είμαι ούτε υπέρ, ούτε κατά για οποιαδήποτε θέμα κρίνει ότι πρέπει να συζητήσει το δημοτικό συμβούλιο. Σας ψηφίσαμε για να λύνετε αυτά τα θέματα γρήγορα, με τον καλύτερο και επωφελή δυνατό τρόπο για τους δημότες και την κοινωνία της πόλης. Στον υπόλοιπο χρόνο σας θα ήθελα να ασχοληθείτε με εκείνους τους χώρους της πόλης όπου χτυπά πραγματικά η καρδιά της. Και αυτοί οι χώροι δεν βρίσκονται στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, δεν αφορούν πολιτικές ή προσωπικές ή οποιεσδήποτε άλλες διαμάχες. Αυτοί οι χώροι βρίσκονται εκεί έξω… στους δρόμους του Δήμου, στα νοικοκυριά του Δήμου, στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών.
Ακούγομαι αιθεροβάμων έτσι δεν είναι; Κάποιοι θα το σκεφτούν. Είμαι σίγουρος. Δεν πειράζει… «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη», όπως έλεγε και ο νομπελίστας μας, Γιώργος Σεφέρης».
Αυτά δια στόματος ενός δημότη που δεν διστάζει να πει τα πράγματα για την πολιτική πραγματικότητα του Δήμου του, όπως την αντιλαμβάνεται και την αισθάνεται. Όσο για την επόμενη μέρα… είναι υπόθεση τόσο προσωπική όσο και συλλογική!
Για τη γραπτή αποτύπωση των σκέψεων ενός δημότη… Θώμη Μελίδου
