Ήταν μια φθινοπωριάτικη Κυριακή του 1965, στο σπίτι μας στο Μαρούσι. Θυμάσαι πατέρα; Με φώναξες στη τζαμαρία μας και μου είπες πως θέλεις να μιλήσουμε οι δυο μας… Ξαφνιάστηκα. Μου είπες πως αποφάσισες να κάνεις ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα και πως βασίζεσαι στη βοήθειά μου. Όταν σε ρώτησα, μου μίλησες για την ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Η ιδέα που στροβίλιζε το μυαλό σου ήλθε η ώρα να λάβει σάρκα και οστά, σε μια δραματική οικονομικά περίοδο για την οικογένεια. Θα εκδίδαμε (θυμάσαι πατέρα τη διατύπωση;) μια εφημερίδα για το Μαρούσι και τους γειτονικούς δήμους. Ήμουν μόλις 13 ετών.
Το ξεκίνημα
Την 1η Νοέμβρη 1965 έφερες στο σπίτι το πρώτο φύλλο. Θυμάμαι πατέρα πόσο έλαμπες από χαρά. Μου μετέδωσες τον ενθουσιασμό σου και από την άλλη μέρα… μ’ έστρωσες στη δουλειά. Μου ζήτησες τ’ απογεύματα ή τα πρωινά, ανάλογα με τις ώρες που είχα σχολείο, να παίρνω τα βιβλία μου και να διαβάζω στο γραφείο που είχες νοικιάσει, Κονδύλη και Μιλτιάδου γωνία.
– Να απαντάς στα τηλέφωνα και να σημειώνεις όποιον με ζητήσει.
Μια άλλη μέρα, πρωί, μου είπες:
– Πάρε αυτόν τον φάκελο με την ύλη και τα ναύλα σου και πήγαινε στο τυπογραφείο, γιατί δεν προλαβαίνω.
Θυμάμαι πατέρα, είχαμε διαγώνισμα και διάβαζα Γεωγραφία στο λεωφορείο…
Λίγο αργότερα, ετοίμασες κάποιους φακέλους και μου είπες:
– Πάρε το ποδηλατάκι σου και πήγαινε να εισπράξεις τις συνδρομές.
Θυμάσαι πατέρα; Κάπως έτσι αρχίσαμε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ…
Όμως αισθανόμουνα πολύ περήφανος πατέρα, γιατί με λογάριαζες σαν συνεργάτη, μου ανέθετες δουλειά μα κι’ ευθύνες. Ήμουν μαθητής Γυμνασίου, παιδί ακόμα, και προσπαθούσα να τα προλαβαίνω όλα: σχολείο, αγγλικά, γαλλικά, μπάσκετ, δουλειά…
Τα καλοκαίρια συνήθως, όταν είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, μου μιλούσες. Μ’ έκανες κοινωνό των σκέψεών σου, των ανησυχιών σου, της προοπτικής της δουλειάς. Μα πιο πολύ, πατέρα, μου μετέδιδες τη σημασία μιας εφημερίδας για ένα τόπο, πώς πρέπει να λειτουργεί, ποιες αρχές να διέπουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία της, πώς μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο να λύσει τα προβλήματά του. Κι εγώ, παιδί πράμα, όλα αυτά τα ρουφούσα σαν σφουγγάρι.
Νοιαζόσουν για τον κόσμο, πατέρα, μα κι’ αυτός σού το ανταπέδιδε και αναγνώριζε την προσπάθειά σου. Αγκάλιαζε την ΑΜΑΡΥΣΙΑ, κάθε μέρα και πιο πολύ.
Ο Σπύρος Λούης
Το Μαρούσι σε ενέπνεε, πατέρα. Αντλούσες δύναμη από τον τόπο και την ιστορία του. Το 1972 αποφάσισες ν’ αναδείξεις τη μορφή του Σπύρου Λούη. Μετά από έρευνες χρόνων, κατάφερες κι έγραψες για τη νίκη του στον πρώτο μαραθώνιο της Αθήνας το 1896, για τη ζωή του. Ήταν το πρώτο βιβλίο που κυκλοφόρησε για την πόλη…
Έτσι πέρασαν τα πρώτα δύσκολα χρόνια, πατέρα. Όμως η υγεία σου ήταν προβληματική και δυσκόλευε την κατάσταση.
Όταν έφευγα για το στρατό, μου είπες:
– Κοίτα να επιστρέψεις σύντομα, φοβάμαι, δεν θ’ αντέξω…
Το τέλος του ’74 σου έφερε δύο χαρές πατέρα, μα κι’ ανακούφιση. Ολοκλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και επέστρεψα από την ταλαιπωρία της επιστράτευσης. Ταυτόχρονα και η εισαγωγή μου στην ΑΣΟΕΕ μού έδωσε μία άλλη προοπτική.
Αλλαγή σκυτάλης
Λίγες μέρες μετά, τέλος του ‘74, όπως κάθε φορά που είχες κάτι σοβαρό να μου ανακοινώσεις, με φώναξες στη τζαμαρία.
– Από την Πρωτοχρονιά, θ’ αναλάβεις την ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Επίσημα πλέον.
– Θα τα καταφέρω; σου είπα.
– Μη σε νοιάζει. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
Έτσι κι’ έγινε. Ήσουν πάντα δίπλα μου, «ο οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά» παρά τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της υγείας σου. Θυμάσαι πατέρα;
Ήμουν μόνο 23 ετών…
Η ιστορία της πόλης
Στις αρχές του 1976 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο σου για το Μαρούσι. Ήταν η καταγραφή της ιστορίας της πόλης, από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες εκείνες. Με πολλή δουλειά, παρά την κλονισμένη υγεία σου, με περιορισμένες πηγές, με συλλογή μαρτυριών, με διήγηση των γεροντότερων, αποτύπωσες στοιχεία από την ιστορία, τη λαογραφία και την παράδοση του τόπου. Με βάση τις πηγές που διέθετες, από πλευράς περιεχομένου, το βιβλίο ήταν ένας εκδοτικός άθλος για την εποχή. Ήσουν πατέρα, ο πρώτος.
– Αυτό το βιβλίο είναι μόνο η αρχή, μου έλεγες. Το Μαρούσι αξίζει πολλά, που δυστυχώς δεν έχουν αναδειχτεί. Μακάρι να είναι το ξεκίνημα για περαιτέρω έρευνα. Εγώ, έριξα μόνο το σπόρο…
Από δεκαπενθήμερη, εβδομαδιαία
Το Νοέμβρη του 1976, θυμάσαι πατέρα, πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ θα γινόταν εβδομαδιαία.
– Προχώρα, θα τα καταφέρεις. Είμαι κι’ εγώ εδώ!
Και ήξερα ότι μόνο πνευματικά και ηθικά θα ήσουν πλάι μου, πατέρα, αφού οι φυσικές δυνάμεις σου σε εγκατέλειπαν μέρα τη μέρα…
Ζούσαμε την περίοδο της μεταπολίτευσης. Η χώρα, μετά από μια περίοδο καταστολής των δημοκρατικών θεσμών, περνούσε σε φάση έντονης κομματικοποίησης. Φανατισμός παντού, σε κάθε πλευρά, και πρόθεση να μπουν «ταμπέλες» στον κόσμο. Γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες… και πάει λέγοντας. Το άνοιγμα της εφημερίδας που επιχειρούσα σε όλο το πολιτικό φάσμα, δεν σ’ εύρισκε σύμφωνο. Είχες αντιρρήσεις, είχαμε διάσταση απόψεων, ο καθένας επέμενε στις δικές του. Συζητήσεις επί συζητήσεων, με αντίστοιχη επιχειρηματολογία εκατέρωθεν.
– Κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός, μου είπες, πατέρα. Δική σου είναι πλέον η ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Εγώ σε λίγο φεύγω…
– Φεύγεις; Πού πας πατέρα;
Το τέλος
Όσο περνούσε ο καιρός, αποτραβιόσουν. Θυμάμαι την ικανοποίησή σου όταν διαπίστωνες την ανοδική μας πορεία και τη διαρκή πρόοδό μας. Σε θυμάμαι πάντα, όταν τυπωνόταν κάθε καινούργιο φύλλο, να το παίρνεις στα χέρια σου, να φοράς τα γυαλιά σου, να το μελετάς με προσοχή καθισμένος στην πολυθρόνα σου. Και δεν σηκωνόσουν αν δεν ολοκλήρωνες την ανάγνωση. Στη συνέχεια είχαμε… φροντιστήριο, εφ’ όλης της ύλης.
Λίγες μέρες πριν φύγεις, κάναμε την τελευταία μας κουβέντα.
-Τελικά είχες δίκιο, μου είπες. Βλέπεις μακριά. Τώρα μπορώ να φύγω ήσυχος… Ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ένοιωσα. Η καταξίωσή μου στα μάτια του πατέρα μου, του κορυφαίου κριτή μου.
Και έφυγες στις 6 Δεκέμβρη του 1981, ανήμερα του Αγίου Νικολάου.
Κι έφυγε ο κόσμος όλος κάτω από τα πόδια μου…
Η επόμενη μέρα
Γρήγορα μάζεψα τα κομμάτια μου από τη δυσαναπλήρωτη απώλειά σου. Η δουλειά, όμως, δεν μπορούσε να περιμένει. Έτσι, με εργοθεραπεία, προσπάθησα να ξεπεράσω τη φυσική σου απώλεια, που μόνο αυτήν στερήθηκα. Ψυχικά και πνευματικά είσαι πάντα παρών, πατέρα. Σε κάθε μεγάλη αλλαγή που επιχειρούσα στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ, ένοιωθα πως στήριζες τις αποφάσεις μου. Έτσι περάσαμε από τη λινοτυπία στη φωτοσύνθεση, προχωρήσαμε στην έγχρωμη έκδοση, ξεκινήσαμε την Καθημερινή ΑΜΑΡΥΣΙΑ…
Μαζί πατέρα! Μαζί ξεκινήσαμε, μαζί συνεχίζουμε…
Το 2005 σκέφτηκα την αγορά ακινήτου για στέγαση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Το ακίνητο βρέθηκε στην οδό Αμαρυσίας Αρτέμιδος. Ήταν ένα ακόμα σημάδι ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Τότε, στην αρχή, όταν μου πρωτομίλησες για την ΑΜΑΡΥΣΙΑ και σε ρώτησα για το όνομα, μου είπες:
Είναι υπέροχο. Εντάσσει τη θεά Άρτεμι στην ιστορία της πόλης. Εδώ κυνηγούσε, σύμφωνα με το θρύλο. Έχει μεγάλη ιστορία αυτός ο τόπος
Θυμάσαι τι μού ‘λεγες πατέρα;
Τίποτε λοιπόν δεν είναι τυχαίο.
Τον Ιούλιο του 2008 η ΑΜΑΡΥΣΙΑ απέκτησε το δικό της χώρο. Το πρώτο πράγμα που μετέφερα στα καινούργια μας γραφεία ήταν η φωτογραφία σου, πατέρα. Έπρεπε να είσαι ο πρώτος που θα τα έβλεπες τελειωμένα.
Πανταχού παρών
Ο καιρός κυλάει, τα χρόνια περνούν, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ σήμερα μπαίνει στον πεντηκοστό χρόνο της κυκλοφορίας της. Κάθε φύλλο, κατάθεση ψυχής από μένα και τους συνεργάτες μου. Τελικά πατέρα, τα παιδιά εδώ «παίζουν και για τη φανέλα».
Είναι αλήθεια ότι η φυσική παρουσία σου, 33 χρόνια μετά, μου λείπει ολοένα και περισσότερο. Όμως σε νιώθω. Σε βλέπω στην πολυθρόνα σου, να μελετάς κάθε καινούργια έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ και περιμένω την κριτική σου. Είσαι εδώ πατέρα, η ψυχή σου πλανιέται στο χώρο. Κι αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη. Κρίμα πατέρα, έφυγες νωρίς.
Κι’ εγώ, ένας Θεός μόνο ξέρει πόσα σου χρωστάω…
…και στο γιό μου
Αυτό, γιόκα μου είναι σε γενικές γραμμές ένα μικρό μέρος από τη διαδρομή της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Μου ζήτησες να σου τη διηγηθώ, τώρα τη βλέπεις γραμμένη. Όμως έχουμε να πούμε πολλά ακόμη εμείς οι δυο. Αισθάνομαι ένοχος απέναντί σου γιατί η δουλειά μου σου στερεί για αρκετό χρόνο τη φυσική παρουσία μου. Όμως αυτή είναι η ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Είναι ιδέα, μα πάνω απ’ όλα είναι ψυχή!
Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις…
Άλλωστε, μπορεί να είσαι η τρίτη γενιά της!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ…
• Στους δημοσιογράφους και τους γραφίστες της, που με άψογο τρόπο καλύπτουν ειδησεογραφικά τα βόρεια προάστια και συμβάλλουν στην όσο το δυνατό πιο άρτια εικόνα της.
• Στο προσωπικό της, που ο καθένας στον τομέα του δίνει όλες τις δυνάμεις του για την εύρυθμη λειτουργία της.
• Στους τακτικούς και έκτακτους συνεργάτες της, που επί σειρά ετών κοσμούν τις στήλες της με τα κείμενά τους, συμμετέχοντας ενεργά στην άνοδο του ποιοτικού επιπέδου της.
• Στους επώνυμους και ανώνυμους αναγνώστες από το Μαρούσι και άλλους δήμους των βορείων προαστίων, που τη στηρίζουν χρόνια τώρα και την έχουν καταξιώσει ως το κορυφαίο περιφερειακό έντυπο.
… Και μια υπόσχεση
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ συνεχώς θ’ αναβαθμίζεται. Θα γίνεται καλύτερη, πληρέστερη, αρτιότερη, ομορφότερη, βελτιώνοντας διαρκώς τους ποιοτικούς της δείκτες. Σε κάθε έκδοση!
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ – ΣΤΑΘΜΟΙ
1.11.1965 Κυκλοφορεί το 1Ο φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Τετρασέλιδη, 15νθήμερη, ασπρόμαυρη
1.11.1976 Μετατρέπει την έκδοσή της από δεκαπενθήμερη σε εβδομαδιαία.
1.1.1991 Εγκαταλείπει την παλιά μορφή της λινοτυπίας και μπαίνει στην εποχή της φωτοσύνθεσης
17.4.1995 Κυκλοφορεί η Καθημερινή ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Ημερήσια έκδοση, παράλληλα με την ήδη υπάρχουσα, εβδομαδιαία.
Νοέμβριος 2005 Αγορά οικοπέδου στην περιοχή του Αγίου Θωμά στο Μαρούσι, με σκοπό την ανέγερση κτιρίου
Ιούλιος 2008 Εγκατάσταση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ στο νέο ιδιόκτητο κτίριο, Αμαρυσίας Αρτέμιδος 27
Μάρτιος 2011 Κυκλοφορεί η Εφημερίδα IASIS, μηνιαία έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, με θέματα υγείας και διανομή σ’ όλο το λεκανοπέδιο
