Η χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο μεταξύ ανάκαμψης και καταβαράθρωσης της οικονομίας, κάτι που θα αποβεί μοιραία στην απόλυτη εξαθλίωση των πολιτών, καθιστώντας έτι δυσκολότερη μέχρι αδύνατη την ανάκαμψη. Για το λόγο τούτο χρειάζεται προβληματισμός και περίσκεψη όλων έτσι ώστε να εκμεταλλευθούμε αποδοτικά την παρούσα οικονομική κατάσταση, η οποία ασχέτως του πλέον επώδυνου τρόπου επίτευξής της, είναι μια θετική αφετηρία την οποία πρέπει και μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Το δίλημμα ή η δυσκολία αντίληψης και αναγνώρισης της κρίσιμης όσο και σημαντικής αυτής στιγμής, οφείλεται κατά τη γνώμη μου, στην έλλειψη ειλικρινούς και αληθινής ενημέρωσης του ελληνικού λαού από τους πολιτικούς, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ.
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Η μεν Κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να αντικρούσει τις βολές της αντιπολίτευσης, επιδίδεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως «το Μνημόνιο τελειώνει» ενώ γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει κάποιας μορφής επιτήρηση, όπως και σε άλλα κράτη μέλη, ή «οι χρηματικές μας ανάγκες θα τις βρούμε από τις αγορές», ενώ πρέπει να ξεχάσουμε τις αμαρτωλές αγορές. Δηλώσεις οι οποίες μόνο επιδεινώνουν την κατάσταση, δυσκολεύοντας τους πολίτες να κατανοήσουν την πραγματικότητα, δυσχεραίνοντας ακόμη και την ίδια την Κυβέρνηση να προβεί σε βελτιώσεις και δημιουργώντας αμφιβολίες στους εταίρους μας ως προς την απόδοση της πολιτικής της.
Η δε αντιπολίτευση, εκθαμβωμένη από την αναπάντεχη αύξηση των εκλογικών της ποσοστών και θελγμένη από τις σειρήνες της εξουσίας, κινδυνεύει να είναι εκείνη που θα σπρώξει τη χώρα στον γκρεμό, είτε ως αδιάλλακτη, πέραν κάθε ευθύνης και σοβαρότητας, αντιπολίτευση, είτε ως αιθεροβάμονα Κυβέρνηση. Δηλώσεις όπως «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο και τους σχετικούς νόμους» ενέργειες καταστροφικές, ή «θα κουρέψουμε το μισό χρέος», γνωρίζοντας το ανέφικτο και τόσες άλλες αερολογίες, μόνο αναξιόπιστους τους ίδιους καθιστά, παραβλέποντας την πραγματικότητα επειδή είναι δυσάρεστη.
Οι εταίροι μας, από την άλλη πλευρά, από τους οποίους θα περίμενε κανείς συμπαράσταση και αλληλεγγύη από τη θεσμική τους θέση και υποχρέωση, δια της Τρόϊκα φέρονται ως σκληροί δυνάστες, υπερβαίνοντας ακόμη και συμπεριφορές στυγνών δανειστών, απαιτώντας με υπερβολικές και εν πολλοίς λανθασμένες δόσεις φαρμάκου να θεραπεύσουν τον ασθενή, με κίνδυνο να αποθάνει, μη συναισθανόμενοι ότι μαζί με μας ενδέχεται να τελειώσει και η Ευρωζώνη, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ο απώτερος στόχος ορισμένων δυνάμεων. Δεν μπορούν να σφίγγουν άλλο τη μέγγενη γιατί θα εκπνεύσουμε, ούτε να ζητούν περισσότερο αίμα και δη για αποπληρωμή δανειακών υποχρεώσεων, όταν το αίμα τελειώνει και μαζί όλος ο ελληνικός λαός.
Είναι επομένως αδήριτη ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να εγκαταλείψουν τις όποιες κομματικές ή προσωπικές φιλοδοξίες ή επιδιώξεις, να συνέλθουν από τη θάμβος της αυταρέσκειας και δημοσιότητας, να αντικρίσουν την πραγματικότητα με ψυχραιμία, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα και να μελετήσουν από κοινού την εφαρμογή των λιγότερο επώδυνων ενεργειών και μέτρων για την έξοδό μας από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές θυσίες.
