Κυριακή μεσημέρι, χειμωνιάτικη λιακάδα. Από το ραδιόφωνο ακούω με… θρησκευτική ευλάβεια τον Μάκη Μάτσα, σε μια ανεπανάληπτη συνέντευξη στον σπουδαίο άνθρωπο του ραδιοφώνου Αντώνη Ανδρικάκη.
Τα λέει όλα, για όλους, ο Μάτσας. Από πρώτο χέρι μαθαίνουμε για τα πρώτα ονόματα των μεγάλων τραγουδιστών, στα πρώτα τους βήματα: Καζαντζίδης, Μαρινέλα, Καλατζής, Αλεξίου, Γαλάνη, Πάριος. Όλοι αυτοί πέρασαν από τον… πάγκο της «Μίνως Μάτσας & Υιός», πριν τραβήξουν το δρόμο της καταξίωσης και της οικονομικής εκτόξευσης.
Απ’ όλες τις διηγήσεις, μού έμεινε αυτή που σπεύδω τώρα να αποτυπώσω, πριν ξεχάσω τις λεπτομέρειες:
«Πήγα στο μαγαζί του Ζαγοραίου, όπου τραγουδούσε τότε -τρίτο όνομα- ο Νταλάρας. Του είπα να έρθει να με δει, αλλά ήταν πολύ απογοητευμένος και απένταρος. Κανείς δεν τον ήθελε και θα ξεκινούσε την επόμενη μέρα δουλειά σ΄ένα συνεργείο! Επέμεινα να με επισκεφτεί, όπως και έγινε, με τη γνωστή συνέχεια».
Ο Νταλάρας είναι σίγουρα ένας σπουδαίος και «ψαγμένος» καλλιτέχνης. Όμως η πορεία του προς την κορυφή ξεκίνησε από μια σύμπτωση. Ο «εθνικός τραγουδιστής» μας θα μπορούσε να είχε γίνει ένας καλός… μάστορας, αν δεν του χαμογελούσε η τύχη. Αυτή η παραβολή φανερώνει πόσο κοντά ή μακριά είμαστε όλοι μας από το θρίαμβο ή την καταστροφή και πόσο απαραίτητο είναι να είμαστε προσγειωμένοι στην ταπεινή ανθρώπινη υπόστασή μας…
ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ
