Κάποτε τον Ιανουάριο που μας πέρασε, έγραφα για το “Grand Chalet» της οδού Κοκκιναρά στην Κηφισιά, με κάποια συγκίνηση και νοσταλγία, για το πώς το μικρό αυτό ξενοδοχείο-στολίδι πέρασε από τούς καιρούς της μεγάλης του δόξας στη μαύρη περίοδο της παρακμής του και τελικά στον αργό βασανιστικό θάνατό του που σήμερα πορεύεται, προς εντροπή των όσων παραγόντων ευθύνονται γι’ αυτό το χάλι.
Τις ημέρες εκείνες του περασμένου Ιανουαρίου, γνωρίζοντας πως το «Grand Chalet» είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία εταιρείας ναυτιλιακών συμφερόντων που εδρεύει στην Κηφισιά, αποφάσισα και τους τηλεφώνησα για να επικοινωνήσω με κάποιον υπεύθυνο για να του περιγράψω την απαράδεκτη πλέον κατάσταση του δραματικού αυτού κτίσματος. Στο τηλέφωνο μου απάντησε μια κυρία, (το όνομά της δεν συγκράτησα δυστυχώς), η οποία αφού με άκουσε, μού είπε ότι δεν είχε τη δυνατότητα να με συνδέσει με κάποιον αρμόδιο αλλά με διαβεβαίωσε ότι θα μετέφερε την παράκλησή μου σε πρόσωπο σχετικό με το θέμα μου.
Προφανώς, περίμενα μια κάποια απάντηση.
Από τότε όμως, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, αλλά εγώ απάντηση μέχρι στιγμής δεν έλαβα ποτέ! Βέβαια, η ΜΗ απάντηση και η -πολύ συχνά πλέον- ΜΗ επαφή με τη συνέπεια, εις την Ελλάδα του σήμερα, είναι και τα δύο, πράγματα που «φοριούνται πολύ»! Δυστυχώς.
Δεν πρέπει όμως πια να θυμώνουμε, διότι τέτοιες συμπεριφορές τις έχουμε πλέον συνηθίσει. Ανάγονται σε θέματα κατά τη γνώμη μου τρόπων συμπεριφοράς στη ζωή του κάθε ανθρώπου που ή τους μαθαίνεις από μικρός από τους γονείς και τους δασκάλους σου ή δεν τους μαθαίνεις ποτέ πια.
Τώρα, ποιός ξέρει όμως… Η κυρία που μεσολάβησε στο τηλέφωνο πιθανώς δεν θεώρησε ότι το θέμα για το οποίο τηλεφώνησα, άξιζε τον κόπο να απασχολήσει τους προϊσταμένους της ή ίσως εκείνη μεν έκαμε όντως το καθήκον της αλλά οι αρμόδιοι απαξίωσαν να έλθουν ποτέ σε επαφή μαζί μου, πιθανώς, διότι οι άνθρωποι θεώρησαν άσκοπη την ενασχόλησή τους με έναν τυχαίο ενδιαφερόμενο ή ακόμη και το ότι το περί ου λόγος θέμα ήταν ανάξιο για να τους απασχολήσει.
Το ερώτημα πάντως για μένα είναι το κατά πόσο η σημερινή πλέον κατάντια και η εξ’ αυτής κίνδυνοι που πηγάζουν από το ανατριχιαστικά ερειπωμένο «Grand Chalet», αφορούν μόνον του ίδιους τους ιδιοκτήτες ή μήπως πιθανώς αγγίζουν ή απειλούν την κοινωνία του προαστίου μας πλέον, και όχι μόνον, οπότε αφορούν και εμάς τους υπόλοιπους.
Ακούω κατά καιρούς ότι το κτήριο αυτό βρίθει από διάφορες πολεοδομικές παραβάσεις και όχι μόνον και πως ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους της προσωρινής εγκατάλειψής του από τους αγοραστές του. Πού να ξέρω; Και προφανώς δεν με αφορά αυτή η πλευρά του θέματος. Όμως το κτήριο – φάντασμα, μαζί με τους υπόλοιπους χώρους του, παραμένει παντελώς απερίφρακτο. Λείπουν τζάμια και πόρτες που επιτρέπουν την είσοδο και τη διανυκτέρευση σε πάσης λογής ανθρώπους, σε αρουραίους, γάτες, σκύλους, νυχτερίδες και ερπετά. Στέγες ετοιμόρροπες καραδοκούν να πέσουν πάνω σε κεφάλια ανυπόπτων που θα μπορούσαν εύκολα να σου πάρουν τη ζωή. Και άλλα πολλά μπορεί κανείς να δει σ’ αυτήν την αυλή των θαυμάτων!
Οι ιδιοκτήτες δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται να περιμαζέψουν αυτό το χάος, αυτήν την ασχήμια και ο κίνδυνος που παραμονεύει από κάθε γωνιά νομίζω ότι είναι πια μεγάλος. Συχνά διερωτώμαι: Μήπως κάποιος Νόμος απαγορεύει στους ιδιοκτήτες να επεμβαίνουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις στην ίδια τους την ιδιοκτησία ή μήπως δεν υπάρχει καν Νόμος που να εξαναγκάζει τους ιδιοκτήτες σε κάποιου είδους τακτοποίηση του ακινήτου τους όταν αυτό βρίσκεται στην αγρία κατάσταση του «Grand Chalet» και παραμένει συγχρόνως παντελώς απερίφρακτο;
Εν πάση περιπτώσει κατά την άποψή μου, το πρόβλημα νομίζω ότι πρέπει να λυθεί λίαν επειγόντως. Στη δική μου λογική, μου φαίνεται αδιανόητο να μπορεί ο καθένας μας να διατηρεί ένα ερείπιο, ένα κουφάρι, μια τέτοια απαράδεκτη κυψέλη κακού, που να θέτει σε δοκιμασία την αντοχή και συναισθήματα των γύρω κατοίκων και των όσων διέρχονται από εκεί ημέρα και νύχτα!
Το Κράτος μας μέσω της Περιφέρειας, των Δήμων, της Αστυνομίας ή άλλων Υπηρεσιών, δεν έχει άραγε τη δυνατότητα επέμβασης σε τέτοιου είδους καταστάσεις; Δεν θέλω να πιστέψω ότι το 2015-16 μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης -ασχέτως οικονομικής κρίσης- είναι υποχρεωμένη να ανέχεται τέτοιου είδους καταστάσεις που πλήττουν τον ανθρωπισμό μας και τον πολιτισμό μας.
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, εύχομαι ειλικρινά να μπορούν να δώσουν τη λύση οι ιδιοκτήτες του πρώην «Grand Chalet» από μόνοι τους, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο το ενδιαφέρον τους και επίσης και την αγάπη τους για το προάστιο που επέλεξαν να εγκαταστήσουν την επιχείρησή των και πιθανότατα και να ζήσουν.
