Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
«Στις 18 Ιουλίου που θα είμαστε με την κόρη μου στην Αθήνα για τον Andrea Bocelli στο ΟΑΚΑ, θέλετε να βρεθούμε να τα πούμε κιόλας;» μου έστειλε μήνυμα μια καλή φίλη από το Λονδίνο και εμείς που είχαμε καιρό να τις δούμε, συμφωνήσαμε.
Το βράδυ της 18ης Ιουλίου, συναντηθήκαμε όχι μισή ώρα πριν την έναρξη, όπως έγραφαν τα εισιτήρια, αλλά μιάμιση ώρα (από τις 20.00) μπροστά στην Πύλη 35. Η Πύλη 35 υποδεχόταν τα «λαϊκά εισιτήρια» (49,50 € το άτομο), αλλά αυτό δεν εμπόδισε πολλούς και πολλές (όπως οι φίλες μας) να ακολουθήσουν ένα dress code ανάλογο με εκείνο που θα άρμοζε στο Covent Garden ή στο Staatsoper Unter den Linden ή έστω της Vienna Operahouse (100 ευρώ το ζευγάρι δεν είναι και λίγα, αλλά Bocelli είναι αυτός).
Θυμάμαι στην κερκίδα, την εμφάνιση ενός ζεύγους στα λευκά, όπου η κοπέλα φορούσε ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα του οποίου οι πτυχές ανέμιζαν κάτω από το απαλό αεράκι της κερκίδας και έβγαζαν selfies, ενώ άφηναν κι άλλους να τους φωτογραφίσουν, οι οποίοι φορούσαν βερμούδες, πέδιλα παραλίας, μπλουτζίν, παρεό με χαβανέζικες φιγούρες και εκτός από τα κινητά τους κρατούσαν νάιλον σακούλες με παγωμένα νερά και μπύρες «γιατί έτσι μας αρέσει».
Στην Πύλη 35 περάσαμε από πέντε ογκώδεις face controllers και δύο ταξιθέτριες που μας έδωσαν «δωρεάν» το πρόγραμμα της βραδιάς. Ενθουσιάστηκε η φίλη μου. «Γίναμε Ευρώπη!», «Μη βιάζεσαι» της απάντησα και προχωρήσαμε στις θέσεις μας που ήταν βρώμικες όσο δεν έπαιρνε από πατημασιές και ίχνη ποτών θριάμβου κάποιου αγώνα της Super League. Μάταια προσπαθούσαν οι φίλες μας να τα καθαρίσουν, ενώ εγώ και η Αθηνά με τα casual ήμασταν πιο άνετοι. Λυπήθηκα το ζευγάρι με τα λευκά και σκέφτηκα πώς θα αντιμετώπιζε το θέμα.
Ύστερα, ακολούθησε το «live your myth in Greece»: ο άνθρωπος που πουλούσε «νερά & μπύρες παγωμένες» πηδούσε από κάθισμα σε κάθισμα, «για να μη κάνει το γύρο, αλλάζοντας σειρές», ύστερα άρχισαν να έρχονται οι καθυστερημένοι ελληνο-ευρωπαίοι που ρωτούσαν «είναι ελεύθερο το κάθισμα δίπλα σας;» «Γιατί ρωτάτε; Είναι αριθμημένα», εξεπλάγη η φίλη μου για να εισπράξει ένα «Άσε μας κυρά μου. Απ’ έξω μας είπαν καθίστε όπου βρείτε» και τελικά το show άρχισε με καθυστέρηση μιας ώρας. Δεν σχολιάζω τον χαμό και τον κόσμο που κάθονταν και στις σκάλες, ούτε επίσης, ότι το πρόγραμμα στο Β’ μέρος περιλάμβανε άσχετα κινηματογραφικά μουσικά κομμάτια των Nino Rota και Ennio Morricone από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τραγούδια της Whitney Houston από κάποια Ilaria Dela Bidia και δυο μόνο εκτελέσεις του Bocelli, που μας είπε και μια ελληνική «καλησπέρα».
Στις 1.30 ρώτησα τις φίλες μας από το Λονδίνο: «Πώς περάσατε;» και δέχθηκα το ευγενικό: «Ωραίος ο Bocelli, αλλά η υποδομή πολύ χάλια». Δεν έχω πάει στο Wembley και δεν απάντησα, αλλά πιστεύω ότι με 248 € το άτομο στο γκαζόν του γηπέδου, ίσως περνούσαμε καλύτερα…
