Υπάρχει ακόμα ένα χαρακτηριστικό, που είναι και πιο σύγχρονο. Είναι το φαινόμενο της συνεχώς διογκούμενης ανεργίας, αποτέλεσμα και αυτό της ανάπτυξης, καθώς επίσης και το διογκούμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, τόσο παγκοσμίως, όσο και μέσα στις ίδιες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Ένα χαρακτηριστικό, που οδηγεί στην αύξηση της εγκληματικότητας και το οποίο βλέπουμε να το εκμεταλλεύονται οι «κακοί» των ταινιών.
Τέλος, πρέπει να θεωρηθεί ως χαρακτηριστικό και ο γρήγορος, ιλιγγιώδης για την ακρίβεια, ρυθμός των αλλαγών που συντελούνται σε όλα τα επίπεδα.
Τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης, που προαναφέρθηκαν και απασχολούν, ειδικούς επιστήμονες, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους ή πολιτειολόγους, εμφανίζονται σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ.
Παγκόσμιος
ταξιδιώτης
Μόνο το γεγονός ότι ο 007 κινείται σχεδόν σε όλο τον κόσμο, φέρνοντας σε επαφή διαφορετικές κουλτούρες, μεταφέροντας την δική του και εισπράττοντας αυτήν των άλλων λαών, αρκεί για να αποδειχθεί ότι ο φανταστικός αυτός ήρωας δεν είναι προϊόν της, αλλά είναι αυτός που την προώθησε. Εάν όχι σαν έννοια-ορισμό, αλλά πάντως σαν ιδέα, σαν κουλτούρα. Μάλιστα όχι μόνο μιας εποχής, αλλά διαχρονικά μίας μεγάλης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, εάν λάβουμε υπόψη ότι μεταφορικά ζει και κινείται ανάμεσά μας από το 1962.
Ίσως σ’ αυτό το σημείο, μπορεί να τεθεί κι ένα άλλο ερώτημα, το οποίο απασχολεί κινηματογραφόφιλους και μη. Το ερώτημα, εάν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, ή η ζωή την τέχνη. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συζητηθεί εδώ. Η ουσία είναι ότι από το 1962 οι ταινίες με πρωταγωνιστή τον πράκτορα 007, έθεσαν τις βάσεις για την παγκοσμιοποίηση, όπως την ξέρουμε και την εννοούμε σήμερα.
Οι ταινίες αυτές, για να τις θυμηθούμε με τη σειρά, είναι με τους τίτλους που προβλήθηκαν στη χώρα μας: «Εναντίον Δόκτορος Νο» (1962), «Πράκτωρ 007 σε παγίδα» (1963), «Επιχείρηση Χρυσοδάκτυλος» (1964), «Επιχείρηση κεραυνός» (1965), «Ζεις μονάχα δύο φορές» (1967), «Στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας» (1969), «Τα διαμάντια είναι παντοτινά» (1971), «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθαίνουν» (1973), «Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι» (1974), «Η κατάσκοπος που μ’ αγάπησε» (1977), «Επιχείρηση Moonraker» (1979), «Για τα μάτια σου μόνο» (1981), «Επιχείρηση Octopussy» (1983), «Επιχείρηση κινούμενος στόχος» (1985), «Με το δάκτυλο στην σκανδάλη» (1987), «Προσωπική εκδίκηση» (1989), «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια» (1995), «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει» (1997), «Ο κόσμος δεν είναι αρκετός» (1999), «Πέθανε μια άλλη μέρα» (2002), «Casino Royal» (2006) και «Quantum of solace» (2008).
Στον κατάλογο των ταινιών, που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτό το αφιέρωμα, δεν περιλαμβάνονται οι κινηματογραφικές ταινίες «Καζίνο Ρουαγιάλ» του 1968 και «Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ» του 1983. Αν και περιέχουν αρκετά χρήσιμα στοιχεία, επειδή η πρώτη ήταν μια παρωδία όλων των μέχρι το 1968 ταινιών του Μποντ, ενώ η δεύτερη ήταν remake της ταινίας «Επιχείρηση κεραυνός» του 1965.
Ο Μποντ είναι ένας πολυταξιδεμένος πράκτορας της βρετανικής υπηρεσίας ΜΙ6, για τον οποίον δεν υπάρχει συγκεκριμένο γραφείο. Σε όλες τις ταινίες δεν φαίνεται ποτέ να διαθέτει δικό του γραφείο, αλλά πάντα εμφανίζεται ως επισκέπτης του γραφείου του αρχηγού του που φέρει το κωδικό όνομα «Μ», κάπου στο Λονδίνο, από τον οποίο παίρνει εντολές και μετά ξεκινά για την εκτέλεση της αποστολής του. Μάταια η δεσποινίς Moneypenny (το όνομα είναι σύνθετο μιας και στον Φλέμινγκ άρεσαν τα λογοπαίγνια, και στα ελεύθερα ελληνικά θα την αποκαλούσαμε «Δεσποινίς Τα Ψιλά»), η γραμματέας του αρχηγού, περιμένει κάποιο ραντεβού μαζί του. Ο Μποντ πάντοτε μπαίνει στο γραφείο, παίρνει εντολές και φεύγει για ταξίδι, ενώ για τα εισιτήρια και τις δαπάνες του φροντίζει πάντοτε η Υπηρεσία.
(Στις επόμενες τέσσερεις συνέχειες αναλύεται η έννοια της παγκοσμιότητας των κινήσεων του πράκτορα 007, του παγκοσμιοποιημένου εγκλήματος και της αντίστοιχης αστυνόμευσης καθώς και οι καταναλωτικές του συνήθειες, που αποτελούν τη χαρά των πολυεθνικών επιχειρήσεων).
