Κριτική: Ο Κιάνου Ριβς έχοντας χάσει τη γυναίκα του, αφοσιώνεται στο χαριτωμένο κουτάβι που του είχε αφήσει ως δώρο. Όμως από κακή συγκυρία, θα του το σκοτώσουν άδικα, θα του καταστρέψουν το αυτοκίνητο (ένα Μάσταγκ – θρύλος του 1969) και θα ξυπνήσουν τα άγρια ένστικτά του, τα οποία υπέβοσκαν από την εποχή που συνεργαζόταν με τη ρωσική μαφία.
Ιστορία εκδίκησης λοιπόν και μια τυπική περιπέτεια δράσης που διαδραματίζεται σε μια αγνώριστη νυκτερινή Νέα Υόρκη, σε μια ταινία η οποία περιλαμβάνει στοιχεία μαύρου χιούμορ και δεν ξέρω αν αυτό ήταν η βαθύτερη επιθυμία του σκηνοθέτη.
Η ουσία είναι ότι σε πολλές σκηνές μπορείς να χαμογελάσεις ή και να γελάσεις ακόμα, όταν βλέπεις ότι ο κεντρικός ήρωας γίνεται τόσο αδίστακτος, ακόμα και όταν οι άλλοι αποδέχονται την ανωτερότητά του και λες «τώρα μπορεί να τους τη χαρίσει». Ε, δεν τη χαρίζει σε κανέναν και μένεις με την απορία: Στο παρελθόν του, ήταν πράγματι κακός όσο φαίνεται τώρα, που έχασε αυτοκίνητο και σκύλο; Ή ήταν καλός και εξελίχθηκε σε αδίστακτο φονιά με όσα συνέβησαν μετά το θάνατο της γυναίκας του;
Εν τω μεταξύ, και μέχρι να λύσεις την απορία σου, ο τύπος με υπομονή και σύστημα έχει καθαρίσει στρατό ολόκληρο από καθάρματα κάθε είδους, που συμπτωματικά οι περισσότεροι είναι ρώσοι και μάλιστα πρώην συντρόφια του.
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιτς, Τσαντ Σταχέλσκι
Με τους: Κίανου Ριβς, Μάικλ Νίκβιστ, Άλφι Άλεν, Γουίλεμ Νταφόε, Αντριάν Παλίκι, Μπρίτζετ Μόιναχαν, Ίαν Μακ Σέιν, Ντιν Γουίντερς
