Υπόθεση: Η Κλερ Σίμονς πονάει, όλη την ώρα. Ο χρόνιος σωματικός της πόνος είναι προφανής από τις ουλές της αλλά και τον τρόπο που κινείται – κάθε βήμα της προκαλεί μορφασμούς πόνου. Ο ψυχολογικός της πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος: η οργή και η απελπισία της προκαλούν ξεσπάσματα θυμού και αφιλτράριστης ειλικρίνειας που έχουν απομακρύνει από κοντά της όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα, τα οποία δεν αντέχουν να την βλέπουν να βυθίζεται στον εθισμό της σε διάφορες ουσίες για να αντέξει. Η αυτοκτονία μιας νεαρής γυναίκας από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει, θα δώσει στην Κλερ έναν νέο στόχο ζωής: να μάθει περισσότερα για αυτήν την γυναίκα που ελάχιστα γνώριζε, εισβάλλοντας στη ζωή του χήρου της και του μικρού παιδιού της, και να εξερευνήσει τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, κινδύνου και λύτρωσης.
Κριτική: Δράμα, το να βλέπεις την Άνιστον σε μελόδραμα. Η Τζένιφερ Άνιστον σε ένα διαφορετικό ρόλο από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει, προσπαθεί να μας πείσει για το ταλέντο της στο δράμα. Αλλά το ταλέντο δεν αναδεικνύεται μόνον από το γεγονός ότι σε όλη την ταινία εμφανίζεται χωρίς μακιγιάζ και με μια παγωμένη έκφραση μόνιμης θλίψης στο πρόσωπό της, με ελάχιστες στιγμές κάποιου αδιόρατου χαμόγελου τύπου Τζοκόντα.
Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Μπαρνζ. Με τους: Τζένιφερ Άνιστον, Άνα Κέντρικ, Σαμ Γουόρθινγκτον, Αντριάνα Μπαράζα, Φελίσιτι Χάφμαν, Μάμι Γκάμερ, Ουίλιαμ Χ. Μέισι
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ
