Κριτική: Με την «Μαχαιριά», ο Φατίχ Ακίν καταπιάνεται με την γενοκτονία των Αρμενίων και ολοκληρώνει έτσι την τριλογία του «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος», (οι δύο προηγούμενες: «Μαζί – Ποτέ» του 2004 για την Αγάπη και «Η άκρη του ουρανού» του 2007 για το Θάνατο).
Η «Μαχαιριά» είναι ο Διάβολος και σ’ αυτήν παρακολουθούμε την οδύσσεια ενός Αρμένη σιδηρουργού, με το συμβολικό όνομα Ναζαρέτ (τον οποίο υποδύεται ο Ταχάρ Ραχίμ), ο οποίος έχει γλυτώσει από τη σφαγή του 1915 και περιπλανιέται από τα βάθη της Τουρκίας μέχρι την Κούβα και τις βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να βρει τις δίδυμες κόρες του, που συμπτωματικά έχουν γλιτώσει κι εκείνες.
Λιτός και εκφραστικός ο Γαλλο-αλγερινός ηθοποιός Ταχάρ Ραχίμ, χωρίς εσωτερική δύναμη, χάνεται κάτω από το βάρος του γενικότερου μελοδραματικού ύφους της ταινίας, του αργού ρυθμού της σκηνοθεσίας και των θεαματικών πλάνων του πρώτου μέρους της.
Στο δεύτερο μέρος, όταν στην άλλη άκρη της γης, αρχίζει να συναντά άλλους Αρμένιους της διασποράς, τα μηνύματα αδελφοσύνης και συμπαράστασης, σχεδόν θάβονται από την υπέρμετρη αναφορά στις συνήθειες του Νέου (και βίαιου, επίσης) Κόσμου, με τον οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο κεντρικός ήρωας.
Οι αχανείς εκτάσεις, τα ντεκόρ που αναφέρονται στην Κούβα και στις ΗΠΑ της εποχής, «ντύνουν» εντυπωσιακά την ιστορία, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια επική, εντυπωσιακή ταινία, όπως την περίμενα.
Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν
Με τους: Ταχάρ Ραχίμ, Σιμόν Αμπκαριάν, Μακράμ Κουρί, Χιντί Ζαχρά, Κεβόρκ Μαλικιάν
