Η Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών τιμάται την 12η Μαΐου κάθε χρόνου, ημέρα γέννησης της Βρετανίδας πρωτοπόρου της σύγχρονης νοσηλευτικής επιστήμης, Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ.
Είναι μια μέρα τιμής σε όλους εκείνους τους ακούραστους εργάτες, τις περισσότερες φορές αφανείς ήρωες των νοσοκομείων, που εργάζονται νυχθημερόν για να συνεπικουρήσουν τους γιατρούς, στην προσπάθεια να προσφέρουν στους ασθενείς και νοσηλευόμενους την φροντίδα που τους αξίζει. Τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε άνθρωπο ως αναφαίρετο δικαίωμα στην πρόσβαση στην Υγεία και την περίθαλψη.
Ίσως το ξέρουν ελάχιστοι, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε κάποτε να βρεθώ πολύ κοντά στο να ασκήσω το λειτούργημα του Νοσηλευτή. Η διετής φοίτησή μου στο τότε ΤΕΙ Νοσηλευτικής Αθηνών, πριν η αέναη ανάγκη μου να κυνηγώ τα όνειρά μου και εγκαταλείψω για να ακολουθήσω το άλλο λειτούργημα, αυτό του δημοσιογράφου, μου άνοιξε το δρόμο στο να γνωρίσω μια υπέροχη επιστήμη που μόνο γνώμονά της έχει τη φροντίδα των ασθενών και την ανιδιοτελή προσφορά. ΄
Και, όμως, ουδέποτε έχουν τιμηθεί με τον ουσιαστικό τρόπο που τους αξίζει. Και, όταν λέω να τιμηθούν, δεν εννοώ, φυσικά, τις αστείες κυβερνητικές προτροπές να βγούμε στα μπαλκόνια να τους χειροκροτούμε τον καιρό της πανδημίας, την ώρα που εκείνοι που έπαιρναν αποφάσεις τους εξευτέλιζαν ως ανθρώπους και ως εργαζόμενους. Αναφέρομαι στην στήριξη την ουσιαστική, την πραγματική, αυτή που εδώ και χρόνια ουρλιάζουν ότι οδηγεί το ΕΣΥ σε κατάρρευση.
Την ώρα που ο αρμόδιος Υπουργός, σε μια ασυγκράτητη κρίση ναρκισσισμού και εγωπάθειας που αγγίζει τα όρια της ανάγκης ψυχοπαθολογικής διερεύνησης, επαίρεται ότι τα νοσοκομεία μας λειτουργούν άψογα και είναι ένας παράδεισος, τον οποίο ζηλεύουν όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά εσχάτως και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών έρχεται να παρουσιάσει την σκληρή πραγματικότητα.
«Τα νοσοκομεία λειτουργούν με νοσηλευτικό προσωπικό εξουθενωμένο, με εξαντλητικά ωράρια, σε αντιστοιχία ένας νοσηλευτή προς 30 και 40 ασθενείς και με χαμηλούς μισθούς», αναφέρεται. Και αυτή είναι μόνο η μία εικόνα. Η άλλη εικόνα είναι όχι μόνο η παντελής διάθεση από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας να κάνουν το παραμικρό για να σώσουν την όποια αξιοπρέπεια έχει απομείνει στο ΕΣΥ, αλλά η σχεδόν λυσσασμένη προσπάθεια περαιτέρω απαξίωσής του, σε βαθμό που είναι προσβλητικός για την κοινωνία.
Τα πολυδιαφημισμένα απογευματινά χειρουργεία κατέρρευσαν πριν καλά καλά ωριμάσουν, γιατροί και νοσηλευτές μένουν απλήρωτοι, οι λίστες αναμονής όλο και μακραίνουν, ασθενείς περιμένουν… μια κατάσταση χαοτική.
Οι καρκινοπαθείς περνούν καθημερινά έναν απίστευτο Γολγοθά, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στα φάρμακά τους. Φάρμακα που τους εξασφαλίζουν την επιβίωση ή έστω την παρηγορία τους.
Την ίδια ώρα, οι νοσηλευτές φωνάζουν ότι οι μονάδες είναι άδειες από προσωπικό, που καταρρέει από την κόπωση και την εξάντληση, την οποία προσφέρουν με το ελάχιστο μισθολογικό αντίτιμο και ο υπουργός ουρλιάζει – γιατί μόνο αυτό ξέρει να κάνει – ότι «μα, τι λέτε, εδώ σας έβαψα τους τοίχους»! Έχει πάψει πια να είναι αστείο. Γιατί εδώ παίζουμε με τις ζωές μας.
Το ΕΣΥ που οραματίστηκε και υλοποίησε ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς, έχει καταντήσει πλέον έρμαιο ιδιωτικών συμφερόντων, μικροπολιτικών και πεδίο αυτοθαυμασμού και Λουδοβίκειας αυτοαποθέωσης πολιτικά ολίγιστων ανδρών, που όμως κρατούν στα χέρια τους τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Το ΕΣΥ πλέον διαλύθηκε και, αν θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα, δύσκολα έχει πια επιστροφή. Από εδώ και πέρα έρχεται η ώρα των ευθυνών. Για όλους μας. Γιατί, όταν θα έρθει η ώρα των απολογισμών, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αναρωτηθούμε δεν είναι αν χειροκρότησες, όπως σε προέτρεψαν τους νοσηλευτές, αλλά… ΕΣΥ, τι έκανες;
