Σε ηλικία 89 ετών άφησε την τελευταία της πνοή η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια, Κική Δημουλά. Είχε υποστή ανακοπή καρδιάς και νοσηλευόταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας από τις 2 Φεβρουαρίου. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2020, ώρα 4.00 μ.μ, από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, Ι. Ναό των Αγίων Θεοδώρων. Εκ μέρους της Ακαδημίας θα εκφωνήσει επικήδειο ο Γενικός Γραμματεύς της.
Παράκληση της οικογενείας της αντί στεφάνων, όσοι επιθυμούν, μπορούν να ενισχύσουν: α) την Στέγη Γερόντων, Άγιος Νεκτάριος, Αγία Παρασκευή στον λογαριασμό Εθνικής Τράπεζας: GR 6801 10 18 000000 180 5580 2856, β) τον Σύλλογο Φίλων παιδιών με καρκίνο ΕΛΠΙΔΑ.
Το ιατρικό ανακοινωθέν
«Η ακαδημαϊκός και ποιήτρια κα. Κική Δημουλά προσήλθε στο Θεραπευτήριο Υγεία στις 2 Φεβρουαρίου λόγω χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας. Σήμερα στις 22 Φεβρουαρίου και ώρα 17:56 απεβίωσε λόγω καρδιακής ανακοπής σε έδαφος σοβαρής χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και καρδιακής ανεπάρκειας».
Η ποιήτρια Κική Δημουλά
Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5.6.1931. Από το 1949 έως το 1973 υπηρέτησε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Επί μία οκταετία εργάστηκε αποσπασμένη στη σύνταξη του περιοδικού Κύκλος, που εξέδιδε η Τράπεζα, με λογοτεχνικό και οικονομικό περιεχόμενο, στο οποίο δημοσιεύονταν κείμενά της.
Στην ποίηση εμφανίστηκε το 1952 με τη συλλογή Ποιήματα. Έκτοτε εξέδωσε τις εξής ποιητικές συλλογές: Έρεβος (1956), Ερήμην(1958), Επί τα ίχνη (εύφημη μνεία της ομάδας των Δώδεκα, 1963), Το λίγο του κόσμου (Β’ Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως, 1971), Το τελευταίο σώμα μου (1981), Χαίρε ποτέ (Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως, 1988), Η εφηβεία της λήθης (Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη, 1994), Ενός λεπτού μαζί (1998), Ήχος απομακρύνσεων (2001), Εκτός σχεδίου (2004), Χλόη θερμοκηπίου (2005), Μεταφερθήκαμε παραπλέυρως (2007), καθώς και τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα (1998). Οι τελευταίες ποιητικές της συλλογές Δημόσιος Καιρός (2014) και Άνω Τελεία (2016).
Πεζά κείμενα και ομιλίες: Ο φιλοπαίγμων μύθος (2003), Εκτός σχεδίου (2004), Έρανος σκέψεων (2009), Εύρετρα (2010). Ανθολογία μεταφρασμένων ποιημάτων υπό τον τίτλο The Brazen Plagiarist (έκδοση Yale University Press, 2012). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε δεκατρείς γλώσσες μεταξύ αυτών στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδικά, δανέζικα, ιαπωνικά, βουλγαρικά, αλβανικά, σερβικά κ.ά. Για το σύνολο του έργου της τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (2001). Διακρίσεις: Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής. Το 2009, τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature) για το σύνολο του συγγραφικού της έργου, και το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας επίσης για το σύνολο του έργου της. Το 2015 αναγορεύθηκε επίτιμη διδάκτωρ Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 2016 αναγορεύθηκε επίτιμη διδάκτωρ Λογοτεχνίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το έτος 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας, στην έδρα της ‘’Ποίησης’’. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (2011) και Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη.
Διακρίσεις
-2001, Χρυσός Σταυρός του Tάγματος της Tιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
-2002, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία κατέλαβε την έδρα των γραμμάτων που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου – η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας (μετά τις Γαλάτεια Σαράντη και Αγγελική Λαΐου).
-20 Μαΐου του 2015, αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
Βραβεία
-1964, Eύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή Eπί τα ίχνη.
-1972, Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Το λίγο του κόσμου.
-1989, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Χαίρε ποτέ.
-1997, Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για την ποιητική συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
-2001, Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.
-2003, Μακεδονικό Βραβείο, για το σύνολο του έργου της.
-2009, Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature), για το σύνολο του έργου της.
-2010, Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, για το σύνολο του έργου της.
Έργα της
Ποιητικές συλλογές
-Ποιήματα, 1952 (αποκηρυγμένα)
-Έρεβος, 1956, εκδόσεις «Στιγμή», Αθήνα 1990
-Ερήμην, εκδ. Δίφρος, Αθήνα 1958. Εκδ. «Στιγμή», 1990.
-Επί τα ίχνη, εκδ. «Φέξης» Αθήνα 1963. Εκδ. «Στιγμή», 1989.
-Το λίγο του κόσμου, εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα 1971, 1983. Εκδ. «Στιγμή», 1990.
-Το τελευταίο σώμα μου, εκδ, «Κείμενα», Αθήνα 1981. Εκδ. «Στιγμή», 1989.
-Χαίρε ποτέ, «Στιγμή», 1988
-Η εφηβεία της λήθης, «Στιγμή», 1994
-Ποιήματα, εκδόσεις «Ίκαρος», Αθήνα 1998 (Συγκεντρωτκή έκδοση· περιλαμβάνονται όλες οι προηγούμενες συλλογές εκτός από τα Ποιήματα.)
-Ενός λεπτού μαζί, «Ίκαρος», 1998
-Ήχος απομακρύνσεων, «Ίκαρος», 2001
-Χλόη θερμοκηπίου, «Ίκαρος», 2005
-Συνάντηση, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, «Ίκαρος», 2007 (ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη)
-Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, «Ίκαρος», 2007
-Τα εύρετρα, «Ίκαρος», 2010
-Δημόσιος καιρός, «Ίκαρος», 2014
-Άνω τελεία, «Ίκαρος», 2016
Πεζά
-Ο φιλοπαίγμων μύθος, εκδ. «Ίκαρος», Αθήνα 2004 (Η ομιλία που εκφώνησε η Κική Δημουλά στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της.)
-Εκτός σχεδίου, «Ίκαρος», 2005 (επιλογή πεζών κειμένων)
-Έρανος σκέψεων, «Ίκαρος», 2009 (η ομιλία της Κικής Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία στις 26 Ιανουαρίου 2009)
Κριτική-βιβλιογραφία
-[Αφιέρωμα], Νέα Ευθύνη, τχ. 24 (Ιουλ. – Αυγ. 2014), σ. 420 – 472.
-[Αφιέρωμα], Εντευκτήριο, τχ. 83 (2008).
-[Αφιέρωμα], Λέξη, τχ. 194 (Οκτ. – Δεκ. 2007), σ. 299 – 415.
-[Αφιέρωμα], Διαβάζω, τχ. 435 (Δεκ. 2002), σ. 93 – 131.
-[Αφιέρωμα], Εντευκτήριο, τχ. 57 (Απρ. – Ιουν. 2002), σ. 7 – 46.
-Δήμου, Νίκος. Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας. Αθήνα: Στιγμή, 1991.
-Θωμάς, Παναγιώτης, Προς αποζήτηση της σωστής διάταξης: σχόλια στο ποίημα της Κικής Δημουλά «Λάθος διάταξη, Σύναξη, τχ. 118 (Απρ. – Ιουν. 2011), σ. 42 – 52.
-Παπαγεωργίου, Κώστας Γ. Κική Δημουλά – χρονικογράφος του εφήμερου. Αθήνα: Κέδρος, 2013.
-Στέφος, Αναστάσιος, Αρχαιοελληνικές απηχήσεις στην ποίηση της Κικής Δημουλά, Φιλόλογος, τχ. 159 (Ιαν. – Μαρ. 2015), σ. 63 – 71.
Πηγή: wikipedia
