Είναι από τις περιπτώσεις που δύσκολα μπορείς ν’ αρθρώσεις λόγο κι ακόμη πιο δύσκολα να βρεις λέξεις για να γεμίσεις το χαρτί. Τι μπορείς να πεις, αλήθεια, όταν χάθηκαν δεκάδες ζωές κι ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πόσες ακόμη αγνοούνται;
Πώς μπορείς να χωνέψεις πως μια τέτοια πρωτοφανής καταστροφή συνέβη λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας, όχι και πολλά χρόνια μετά από τη συμφορά που ζήσαμε στην Ηλεία και πάγωσε το αίμα όλων μας;
Κι όμως, η περασμένη Δευτέρα δεν ήταν καν μια Μεγάλη Δευτέρα. Ήταν μια Μαύρη Δευτέρα. Μαύρη όχι μόνο για την Ανατολική Αττική, αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, τον Νέο Βουτζά και τη Ραφήνα είναι από αυτές που δεν μπορεί να πλάσει ως σενάριο ανθρώπινος νους και έτσι να τη χωνέψει εκ των υστέρων.
Διαβάστε: Η Αττική μετρά τις πληγές της: Ο Γολγοθάς των συγγενών με νεκρούς και αγνοούμενους
Η ιστορία των 26 ψυχών που χάθηκαν στην Αργυρά Ακτή μοιάζει μόνο με αποκύημα αρρωστημένου μυαλού. Αλλά, από το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Που θα στοιχειώνει γενιές και γενιές και μια ολόκληρη περιοχή που σβήστηκε κυριολεκτικά και μεταφορικά από τον χάρτη. Όχι μόνο με τα σπίτια που κάηκαν, αλλά -κυρίως- με τους ανθρώπους που χάθηκαν.
Από εκεί και πέρα, το ερώτημα που πλανάται στα χείλη όλων είναι αν υπάρχουν ευθύνες. Η απάντηση είναι προφανής: δεν μπορούν να μην υπάρχουν ευθύνες όταν χάνονται δεκάδες ζωές. Και οι ευθύνες αυτές διαχέονται παντού. Ναι, φταίει η Αυτοδιοίκηση -σε όλους τους βαθμούς- που δεν έχει οργανώσει σχέδια εκκένωσης των οικισμών ή καθαρισμού των οικοπέδων. Ναι, φταίνε οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων που δεν τα έχουν καθαρίσει. Ναι, φταίει η Πολιτεία και η κεντρική διοίκηση που δεν έχει επιβάλλει ποινές για αμέλεια για όλα τα παραπάνω. Ναι, φταίνε ένα σωρό… ανεύθυνοι και υπεύθυνοι. Και η κακιά ώρα, επίσης. Αλλά πόση σημασία έχει ο καταλογισμός ευθυνών αν τελικώς θρηνείς τον άνθρωπό σου; Ή τους ανθρώπους σου;
Διαβάστε: Πώς φτάσαμε ως εδώ;
