Eντυπωσιακή πτώση κατά 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για την ανταγωνιστικότητα σημείωσε η Ελλάδα, σύμφωνα με το International Institute for Management Development (IMD).
Η Εσθονία εμφάνισε τη μεγαλύτερη υποχώρηση στο σύνολο των μελετώμενων χωρών, κατά 12 θέσεις, ενώ η Ελλάδα μαζί με την Κολομβία και την Ταϊβάν υποχώρησαν κατά 10 θέσεις.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του IMD, το 2009 η Ελλάδα κατέλαβε την 52η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας μεταξύ των 57 χωρών.
Οι χώρες που κατέχουν τις τρεις κορυφαίες θέσεις σε όρους ανταγωνιστικότητας παγκοσμίως για το 2009 εξακολουθούν για ακόμη μία χρονιά να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το Χονγκ Κονγκ και η Σιγκαπούρη, ενώ ακολουθούν ως τη 10η θέση η Ελβετία, η Δανία, η Σουηδία, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Φινλανδία και η Ολλανδία.
Προτελευταίοι…
Μεταξύ των 24 κρατών – μελών της Ε.Ε. που περιλαμβάνονται στην επετηρίδα (δεν περιλαμβάνονται η Κύπρος, η Μάλτα και η Λεττονία), η Ελλάδα καταλαμβάνει την 23η θέση, ξεπερνώντας μόνο τη Ρουμανία.
Η έρευνα του IMD που διενεργείται μεταξύ των ανωτάτων στελεχών επιχειρήσεων της χώρας, διαπιστώνει υποχώρηση της Ελλάδας σε όλους τους επιμέρους δείκτες ανταγωνιστικότητας:
1. Στον τομέα της «Οικονομικής Αποδοτικότητας», η Ελλάδα απώλεσε τέσσερις θέσεις και από την 48η το 2008, βρίσκεται πλέον στην 52η.
2. Στον τομέα της «Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας» η Ελλάδα απώλεσε επτά θέσεις και από την 46η το 2008, βρίσκεται πλέον στην 53η το 2009.
3. Στον τομέα της «Επιχειρηματικής Αποτελεσματικότητας» απώλεσε επτά θέσεις και από την 42η το 2008 βρίσκεται πλέον στην 49η για το 2009.
4. Στον τομέα των «Υποδομών», παραμένει τη διετία 2008 – 2009 στην 35η θέση της διεθνούς κατάταξης.
Οι αδυναμίες
Οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν στην υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας στην παγκόσμια κατάταξη έχουν να κάνουν κυρίως με τις αδυναμίες της ασκούμενης πολιτικής. Συγκεκριμένα στην έρευνα αναφέρονται:
1. Η αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει αποτελεσματικά το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.
2. Η αδυναμία της κυβερνητικής πολιτικής να προσαρμοστεί στις τρέχουσες οικονομικές προκλήσεις.
3. Το έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού (ως % του ΑΕΠ).
4. Η πεποίθηση ότι η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών δεν θα βελτιωθεί τα επόμενα δύο χρόνια.
5. Η έλλειψη διαφάνειας.
6. Οι δυσκολίες πρόσβασης των επιχειρήσεων σε πιστώσεις.
7. Το υψηλό κόστος κεφαλαίου.
8. Οι δυσκολίες πρόσβασης σε Venture Capital.
9. Ο υψηλότερος πληθωρισμός σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης.
