Το μοτίβο των φθηνών δανεικών για τα χειμαζόμενα δημοσιονομικά της Ελλάδας τείνει να βυθίσει τη χώρα σε κατάθλιψη. Ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζοντας την περιοδεία του στις διεθνείς αγορές, εμμένει πως η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα είναι τόσο δυσβάσταχτη όσο νομίζουμε, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής σε αυτό, αν δεν καμφθούν πρωτίστως οι γερμανικές αντιρρήσεις για στήριξη της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Δεν ζητούμε τίποτε περισσότερο από το να δανειζόμαστε από τις διεθνείς αγορές με τους όρους που δανείζονται και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης», τονίζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, που έβαλε την «πατρίδα» πάνω απ’ όλα κι όχι το «μικροκομματικό συμφέρον της παράταξης» (λες κι είναι σε θέση η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση των 5,5 τελευταίων χρόνων, να επωφεληθεί από τη σκληρή οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ…), αρχίζοντας κι ο ίδιος τις περιοδείες ανά τας Ευρώπας και μιλώντας στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος -και μάλιστα με προσωπική πρόσκληση της γερμανίδας καγγελαρίου Ανγκέλας Μέρκελ- για την ανάγκη στήριξης της ελληνικής οικονομίας…
Ωστόσο, παρά τις «ευγενείς προσπάθειες» που καταβάλλονται, το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς μόνο της Ελλάδας – κι ας εθελοτυφλούν προσώρας οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, πιθανότατα μπλοφάροντας ορισμένοι από αυτούς, για να εξασφαλίσουν ακόμη περισσότερα ανταλλάγματα, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, ακόμη πιο πολλές αποκρατικοποιήσεις με «συμφέροντες όρους».
Ας πούμε, η άτεγκτη καγκελάριος Ανγκέλα Μέρκελ «πέτυχε» με τη σθεναρή στάση της, μετά από προσπάθειες έξι και πλέον ετών, όχι μόνο να παραλάβουμε από τα γερμανικών συμφερόντων (και πλέον γερμανο-αραβικών) Ναυπηγεία Σκαραμαγκά το περιβόητο υποβρύχιο που… γέρνει, «Παπανικολής» (το οποίο, όμως, εμείς οι «ξύπνιοι», όπως μας ανακοίνωσε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, θα μεταπωλήσουμε σε τρίτη χώρα!!!), αλλά και να παραγγείλουμε δύο ακόμη υποβρύχια, με την ελπίδα πως δεν θα… γέρνουν κι αυτά, συνολικής αξίας 11,5 δισ. ευρώ. (Με τέτοιου είδους κινήσεις και «εγγυημένες παραγγελίες», αλίμονο αν δεν βρίσκαμε και νέους επενδυτές από την Αραβική Χερσόνησο, για να στηρίξουν το γερμανικό management των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά με ρευστό). Σημειώνεται, για να υπάρχει και μια αίσθηση του μέτρου, ότι αυτά τα οποία διαπραγματευόμαστε ως «βοήθεια» από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι περίπου 20-25 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, πέρα από το «ελληνικό πρόβλημα» και την πολιτική ανάγνωση των επιλογών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, επί της ουσίας η ευρωζώνη κλυδωνίζεται πολύ και βίαια, καθώς ακόμη και στις τάξεις του πλειοψηφούντος κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που εν πολλοίς, ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη στις χώρες της Ε.Ε. διαμόρφωσε το σημερινό (σαθρό, απ’ ό,τι φαίνεται) πλαίσιο νομισματικής – οικονομικής (και κατ’ ελάχιστον πολιτικής) ενοποίησης της ευρωζώνης, οι απόψεις διίστανται και αναδύονται «εθνικισμοί» ξεχασμένοι εδώ και αρκετά χρόνια στην Ευρώπη. Ας πούμε, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών επέκρινε τη Γερμανία ότι η πολιτική της με τα πλεονάσματα είναι δυσβάσταχτη για τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., ενώ από την πλευρά του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών σημείωσε ότι πρέπει να βρεθεί μηχανισμός αποπομπής των προβληματικών χωρών από την Ε.Ε.
Πρακτικά και σε ό,τι αφορά τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Γάλλοι διά του (κεντροδεξιού επίσης) Νικολά Σαρκοζί θέτουν θέμα αντικατάστασης του Συμφώνου Σταθερότητας, που στηρίζεται στο δόγμα του μηδενισμού των δημοσίων ελλειμμάτων. Το δόγμα αυτό, συνδυαζόμενο με πολιτικές μείωσης του εργατικού κόστους, έφερε σε πλεονεκτική θέση τη Γερμανία, η οποία αντιμετωπίζει ιδιαίτερα τη νότια Ευρώπη, ως προνομιακή περιοχή των εξαγωγών της.
Μόνο που η εμμονή της Γερμανίας στο μονεταριστικό μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης «υπονομεύει» εκ των ένδον την εξαγωγική δυναμική της, όπως σημείωναν πρόσφατα οι Financial Τimes, τονίζοντας ότι ο ευρωπαϊκός Νότος απορροφά περίπου το 35% των γερμανικών εξαγωγών. Αν καταρρεύσει οικονομικά, το πλήγμα για τη γερμανική οικονομία (που δεν είναι και ό,τι ανταγωνιστικότερο απέναντι σε Κίνα, Ιαπωνία, ακόμη ΗΠΑ) θα είναι ευθέως ανάλογο του κόστους κατάρρευσης των περιβόητων PIGS (Portugal, Italy, Greece, Spain). Παρεμπιπτόντως αξίζει για μια ακόμη φορά να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι ο δεύτερος καλύτερος πελάτης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, ενώ οι γερμανικές εισαγωγές ξεπέρασαν πέρυσι τα 5 δισ. ευρώ. Χαριτολογώντας, αν η Ελλάδα καταρρεύσει, η Πόρσε, η Μερσεντές, η BMW θα υποστούν βαρύτατο οικονομικό πλήγμα, δυσαναπλήρωτο στις διεθνείς -εκτός ευρωζώνης- αγορές.
Κι εδώ ακριβώς εστιάζεται η σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Παπανδρέου και τις επιλογές που κάνει στο εσωτερικό, για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Η πολιτική του «δίνω γη και ύδωρ» στους πιστωτές μου, για λίγο χαμηλότερα spreads και δεσμεύομαι να κάνω ό,τι μπορώ για να εξαϋλώσω το κόστος εργασίας σε υπό αποκρατικοποίηση «φιλέτα» του Δημοσίου, όπως είναι λόγου χάρη η ΔΕΗ, μπορεί ν’ ακούγεται ενδιαφέρουσα και τολμηρή στα αυτιά του προέδρου του ΣΕΒ, Δημήτρη Δασκαλόπουλου και των συνδαιτημόνων του, αλλά δημιουργεί κοινωνική έκρηξη στους κατ’ εξοχήν κοινωνικούς χώρους απ’ όπου αντλεί επιρροή και εξουσία το ΠΑΣΟΚ.
Γιώργος Παπανδρέου κραδαίνει απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους μας τη δυνατότητα προσφυγής στο (ελεγχόμενο κυρίως από τις ΗΠΑ) Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θεωρεί ότι αυτό θα κάμψει τις αντιστάσεις τους. Αν προχωρούσε (για την ακρίβεια δήλωνε ότι σκέπτεται να προχωρήσει) σε μονομερές «πάγωμα» πληρωμών των χρεολυσίων έναντι των διεθνών πιστωτών μας για μια πενταετία, ας πούμε, πώς άραγε θα αντιδρούσε η Ε.Ε., με δεδομένο ότι περίπου το 75% του δημόσιου χρέους της χώρας μας ελέγχεται από ευρωπαϊκές τράπεζες; Θα πιέζονταν ενδεχομένως οι ελληνικές τράπεζες και οι ιδιοκτήτες τους θα υποχρεώνονταν να προχωρήσουν σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για να τις κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους ή θα τις πωλούσαν; Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που έχει στηρίξει την πολιτική και κοινωνική ηγεμονία του σε αντι-νεοφιλελεύθερες «κορόνες», δεν θα μας δώσει ποτέ την ευκαιρία να το μάθουμε…
Μαρία Ζαρίφη
