Η κρίση δεν τελείωσε. Ούτε η συμφωνία ολοκληρώθηκε. Έγινε, όμως, ένα σημαντικό βήμα που δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να προχωρήσει και να πετύχει κάποια πράγματα, παρά το γεγονός ότι ήδη η κυβέρνηση βάλλεται ακόμη και εκ των έσω για «αλλαγή στάσης», «κωλοτούμπα», «αθέτηση προεκλογικών δεσμεύσεων».
Όσο εύκολη είναι η κριτική, τόσο δύσκολη είναι η κατανόηση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και των πιέσεων των εταίρων, οι οποίοι ακόμη και στο «και ένα» των διαπραγματεύσεων (σ.σ.: την ώρα που τυπώνονται στο χαρτί αυτές οι γραμμές) αλλάζουν στάση και προβάλλουν νέες απαιτήσεις.
Πόσες φορές, άλλωστε, έχουμε οδηγηθεί από την κόλαση στον παράδεισο τις τελευταίες ημέρες; Από την απογοήτευση το βράδυ της Δευτέρας, όταν διεφάνη το απόλυτο ναυάγιο στο Eurogroup, έως την Πέμπτη, όταν η κυβέρνηση κατέθεσε το αίτημα για παράταση του προγράμματος, όπως είχαν αξιώσει οι Ευρωπαίοι για να συνεχιστούν χωρίς προβλήματα οι διαπραγματεύσεις;
Το βέβαιο είναι πως η γενική αρχή παραμένει: ένα βήμα πίσω ο ένας, ένα βήμα πίσω ο άλλος και η λύση θα βρεθεί. Μέχρι, ωστόσο, να βρουν και οι δύο πλευρές τα βήματά τους, ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος «ατυχήματος». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι για πρώτη φορά ο πρωθυπουργός μίλησε για «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης» και κάλεσε στο Μαξίμου Θεοδωράκη – Βενιζέλο, προσφωνώντας τους μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο «Σταύρο μου» και «Βαγγέλη μου»…
Το ερώτημα είναι, τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς και την καθημερινότητά μας;
Ακόμη και χωρίς να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους εταίρους, το γενικό περίγραμμα που έχει ήδη δοθεί επιτρέπει την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Όπως ότι η κυβέρνηση έχει το πράσινο φως να κάνει πράξη ρυθμίσεις που δεν θεωρούνται μονομερείς και έχουν κοινωνικό -και όχι δημοσιονομικό- αντίκτυπο.
Για παράδειγμα, η αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις εργασιακές σχέσεις, οι ρυθμίσεις για την εξόφληση οφειλών σε 100 δόσεις ή -αργότερα- η επαναφορά της ΕΡΤ.
Το βέβαιο, όμως, είναι ότι η εποπτεία θα παραμείνει. Έστω και αν δεν λέγεται τρόικα. Όπως θα παραμείνει και το πρόγραμμα προσαρμογής – έστω και αν δεν λέγεται μνημόνιο. Όπως θα παραμείνει και η χρηματική στήριξη και εξάρτηση της Ελλάδας από τους εταίρους, δεδομένου ότι δεν μπορούμε ακόμη να βγούμε στις αγορές.
Άρα; Επαναδιαπραγματευόμαστε ήδη τα μνημόνια και δεν τα σκίζουμε – μπορεί μόνο να τους αλλάξουμε όνομα και να σταματήσει έτσι και η διάκριση μνημονιακών-αντιμνημονιακών. Και όλο αυτό, για να μη γίνουμε… Κούγκι, όπως ζήτησε/πρότεινε ο Πάνος Καμμένος. Διότι επανάσταση με ξένα κόλυβα, δεν γίνεται – κακά τα ψέματα.
