Άλλη μία κρίσιμη εβδομάδα είναι αυτή που ξεκινά τη Δευτέρα, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να παρουσιάσει η κυβέρνηση στο Eurogroup και να «ξεκλειδώσει» επιτέλους η διαδικασία των διαπραγματεύσεων. Η επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο την προηγούμενη εβδομάδα και η συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ χαρακτηρίζεται από επιτυχία, με την έννοια ότι αποτέλεσε το πρώτο βήμα για να λιώσουν οι πάγοι και να υπάρξει μια προσέγγιση των δύο πλευρών.
Δεν έφερε, όμως, τίποτε άλλο ουσιαστικό, παρά το γεγονός ότι κατά γενική ομολογία -και των πολιτικών του αντιπάλων- ο πρωθυπουργός στάθηκε στο ύψος του και διεκδίκησε ό,τι περισσότερο μπορούσε να διεκδικήσει σ’ αυτή τη φάση από την παντοδύναμη στην Ευρώπη Γερμανία. Το μήνυμα, άλλωστε, που είχε έρθει λίγες μέρες νωρίτερα, από την πολυμερή συνάντηση στις Βρυξέλλες, ήταν το ίδιο σαφές: «Αρκετά με τα λόγια σας Έλληνες, ώρα για δουλειά». Κι ας πανηγύριζαν κάποιοι στην Αθήνα και παρουσίαζαν το αποτέλεσμα της συνάντησης ως επιτυχία…
Το αγωνιώδες ερώτημα, όμως, παραμένει – και διατυπώνεται κυρίως από τα αλλοδαπά Μέσα Ενημέρωσης και λιγότερο στο εσωτερικό: ως πότε μάς φτάνουν τα λεφτά; Διότι τα προβλήματα ρευστότητας του Δημοσίου αναγνωρίζονται πλέον και από την ίδια την κυβέρνηση, η οποία αναζητεί λύσεις και ελπίζει σε εκταμίευση μέρους, έστω, της δόσης των 7,2 δις ευρώ – για την οποία, πάντως, ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει πει σε ανύποπτο χρόνο ότι «δεν τη χρειαζόμαστε».
Οι εταίροι διαμηνύουν ότι αυτό θα γίνει μόνον εάν παρουσιαστούν οι μεταρρυθμίσεις, ενώ αρνούνται να αποδεσμεύσουν ακόμη και 1,2 δις ευρώ που θα μπορούσαν να δώσουν μια προσωρινή ανάσα ρευστότητας και δόθηκαν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF) κατά… λάθος από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας – οδηγώντας και στην παραίτηση τον πρόεδρό του. Ήταν, δηλαδή, στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γάιδαρος, θα μπορούσε να πει κάποιος, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ούτως ή άλλως εξακολουθούν να μοιάζουν με σκοτσέζικο ντους. Μια κρύο, μια ζέστη δηλαδή. Άλλοτε βλέπουν «πρόοδο στις διαπραγματεύσεις» και τη συμφωνία «να πλησιάζει» και άλλοτε δηλώνουν ότι «η γραμμή του τερματισμού είναι ακόμη μακριά για την Ελλάδα». Σαν ο χρόνος να έχει γυρίσει πίσω, στο καλοκαίρι του 2012 ή στις εβδομάδες που προηγήθηκαν του Καστελλόριζου και της εισόδου στο Μνημόνιο, το 2010. Με τον ίδιο σαδισμό, την ίδια αγωνία και την ίδια πίεση. Αλλά τότε, έστω και δύσκολα, υπήρξε λύση. Θα υπάρξει, άραγε, και τώρα; Γιατί το σήριαλ αυτό έχει αρχίσει πια να μας κουράζει όλους…
