Επιμέλεια: Χρήστος Φωτιάδης
Αμερική! Η μαγική λέξη της μεταπολεμικής Ελλάδας, το όνειρο για όλους, η μυθική απεικόνιση ενός μαγικού μέλλοντος με αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, πλυντήρια, μίξερ και σούπερ μάρκετ! Στην πεζή πραγματικότητα του κυρ Ηλία – του ευτραφούς μπακάλη της γειτονιάς μας – με σκάφες και πηγάδια και το πολύ ένα θερινό σινεμά για διασκέδαση, με μόλις 2 – 3 αυτοκίνητα σε ολόκληρη τη συνοικία, η απόσταση του ονείρου απ’ την πραγματικότητα ήταν χαώδης!
Προσγείωση…
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να βλέπουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος, με χειροπιαστό παράδειγμα τη χούντα Made in USA. Παράλληλα, τα αγαθά των παραμυθιών μας άρχισαν να πουλιούνται στα μαγαζιά ηλεκτρικών ειδών και τα αυτοκίνητα πλήθαιναν. Το Βιετνάμ αποκάλυπτε την αλήθεια για τη «δύναμη του καλού»… Το τέλος του μεταπολεμικού διπολισμού διέλυσε κάθε αυταπάτη. Και τότε άρχισε η παρέλαση των προέδρων του πολέμου, που άνοιξε τη μεγάλη λίστα των αθώων κυρίως θυμάτων. Μαζί με τους ανώνυμους μάρτυρες, έπεφτε θύμα και η ίδια η «Αμερική» ή ό,τι είχε απομείνει απ’ το «όνειρο» των παιδικών μας χρόνων…
Αν ζούσε ο Νίκος Τσιφόρος, θα επέλεγε κι αυτός κάποιους προέδρους ως τους πιο… αγαπημένους του, ανάλογα με τα κέφια του. «Ο Γιωργάκης ο Μπους, να πούμε, ήταν εξαρχής το καμάρι της οικογένειας. Σπουδαγμένος στα καλύτερα σχολειά, κανείς δε νοιάστηκε που δεν τα ’παιρνε τα γράμματα το παιδί και παιδεύονταν το ίδιο και οι δάσκαλοί του. Είχε όμως μεγάλη αγάπη για τα όπλα και τη φιλοσοφία. “Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο, κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του;”, αναρωτήθηκε μια μέρα και σύντομα βρέθηκε στο άσπρο σπίτι και στο γραφείο αυγό, που οι έξυπνοι το λέγανε οβάλ.
Το μυστικό με τους δυνατούς είναι να τους χαμογελάς και να τους λες ότι είναι σπουδαίοι. Έτσι και τους βγεις παραπάνω, όλη τη δύναμή τους θα την ξεσπάσουνε στην καμπούρα σου. Κι αυτός ξέσπασε στον Σαντάμ το μουστάκια, που πολύ του την έσπαγε!»…
… και ρεζιλίκι
Κι αν μπορούσε ο Τσιφόρος να καμαρώσει τον σημερινό «πλανητάρχη», θ’ άνοιγε σίγουρα το κουτί με τις ειρωνείες: «Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Άσε να μαζέψουμε πίσω τα παιδιά μας, που τ’ απλώσαμε χιλιάδες μίλια μακριά απ’ τις μανούλες τους, μπας και μας θυμηθεί κανένας στο μέλλον. Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι.
Αυτά σκέφτηκε ο Ντοναλντάκος ο Τραμπ, που μου θυμίζει, που μου θυμίζει κείνον τον συμπαθητικό πάπιο με το ίδιο όνομα, μόνο που ‘ναι ξανθόψειρας». Τόσο απλά θα τα έλεγε ο Νίκος Τσιφόρος, ο μάστορας του καλαμπουριού και της διήγησης, μιας και μελετούσε πολύ την Ιστορία. Και δε θα παιδευότανε με τα ψιλά γράμματα, όπως κάνουνε αυτοί που ψάχνουνε την αλήθεια και δε τη βρίσκουνε, οπότε της αλλάζουνε τα φώτα…
