Επιμέλεια: Χρήστος Φωτιάδης
Κάποιοι αναγνώστες, κυρίως όσοι γνώρισαν πρόσφατα τη σελίδα μας, αιφνιδιάστηκαν από τη σκληρή κριτική μας απέναντι σε αυτό που ονομάζεται «Δυτικός κόσμος» ή και – πολύ πιο αυθαίρετα! – «διεθνής κοινότητα». Στην ουσία πρόκειται για όλες πια τις χώρες της Ευρώπης, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, καθώς και ομάδες χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας που αποδέχονται την «υπεροχή των Δυτικών αξιών» και την επιβολή τους, συχνά δια της βίας, σε όλο τον πλανήτη! Ανάμεσά τους πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις, αλλά κυρίως η χώρα που από τα μέσα του 19ου αιώνα ασκεί την πιο επιθετική ιμπεριαλιστική νεοαποικιοκρατική πολιτική: οι ΗΠΑ.
Ο Καρεμπέ εξηγεί
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο διάσημος ποδοσφαιριστής Κριστιάν Καρεμπέ, που γεννήθηκε στη γαλλική αποικία της Νέας Καληδονίας, ρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν τραγουδούσε ποτέ τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, όταν έπαιζε με την εθνική ομάδα. «Δύο από τους θείους μου είχαν εκτεθεί το 1931 σαν ζώα στον ζωολογικό κήπο, στο πλαίσιο μιας έκθεσης στο Παρίσι για την αποικιακή ιστορία. Τους είχαν εκθέσει σαν ζώα! Αυτό είναι απαράδεκτο για μένα. Όχι απλά μη αποδεκτό αλλά απαράδεκτο»! Ελάχιστοι (προφανώς ΟΥΔΕΙΣ στην Ελλάδα!) γνωρίζουν ότι από το 1870 έως και το 1935 τέτοιες εκθέσεις «ιθαγενών» λειτουργούσαν για το κοινό σε Παρίσι, Αμβούργο, Αμβέρσα, Βαρκελώνη, Λονδίνο, Μιλάνο και Νέα Υόρκη! Τέτοιες αμαρτίες κουβαλάνε οι 
«διαφωτισμένοι» Δυτικοί, για αυτό και τους βλέπουμε σήμερα να προσπαθούν να τις «ξεπλύνουν» με κενές ουσίας θεωρίες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…
Τέλος της μονοκρατορίας
Όπως έχουμε από χρόνια επισημάνει, η απόλυτη κυριαρχία αυτής της κάποτε πανίσχυρης ομάδας χωρών βρίσκεται ξανά σε αμφισβήτηση. Η πρώτη φορά ήταν ουσιαστικά το 1945, όταν από τις στάχτες και τα ερείπια του φρικτού πολέμου σε βάρος τους, οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης έγιναν το αντίπαλο δέος, ενσαρκώνοντας τις ελπίδες όλων των καταπιεσμένων της γης, για κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση. Πράγματι, ολόκληρη η Αφρική αποτίναξε τον φρικτό ζυγό της Δυτικής αποικιοκρατίας, γεννώντας νέες ελπίδες για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Όλα αυτά τελείωσαν το 1991, με την υποστολή της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο. Ένας νέος κόσμος έμελλε να πάρει τη θέση του παλιού, σε μια επίπονη όσο και άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία, που ασφαλώς συνεχίζεται…
Για τον αντίπαλο πόλο δεν χρειάζονται συστάσεις προς τους αναγνώστες μας, αφού την εξέλιξή του παρακολουθούμε μαζί, σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα! Από το 1980 μέχρι το 2018, η Κίνα ανέβασε το ποσοστό της στο παγκόσμιο ΑΕΠ από 2,3% σε 18,5%, ξεπερνώντας με όρους αγοραστικής δύναμης τις ΗΠΑ. Ο νέος γίγαντας αφήνει γοργά πίσω του το μοντέλο μιας οικονομίας που βασίζεται στην αντιγραφή ξένης τεχνολογίας και τα χαμηλά μεροκάματα, για να γίνει ανταγωνιστικός σε τεχνολογίες αιχμής: Baidu, Alibaba, Tencent, Lenovo και Huawei ανταγωνίζονται τα αμερικανικά μεγαθήρια του Διαδικτύου, του ηλεκτρονικού εμπορίου, των υπολογιστών, των smartphones και των τηλεπικοινωνιών. Από τις επτά ισχυρότερες εταιρείες στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης, τέσσερις είναι αμερικανικές και τρεις κινεζικές. Η «πολεμική» αντίδραση των ΗΠΑ δεν ήταν διόλου τυχαία, αλλά θα αποδειχθεί ανίκανη να αποτρέψει το μοιραίο…
