Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 26/12
Aντιμέτωπη με τη στρεβλή και μη ανεξάρτητη εξέλιξη επτά δεκαετιών, η «ισχυρή» Γερμανία δείχνει όλο και πιο πολύ να δικαιώνει τον… Πάγκαλο: ένα υδροκέφαλο κράτος με ισχυρή οικονομία, τραγική εξωτερική πολιτική και ανύπαρκτο στρατό! Έτσι, βαδίζει ολοταχώς προς την υποβάθμισή της, στα χνάρια τής κάποτε πολλά υποσχόμενης Ιαπωνίας!
Μετεξεταστέα!
Η θλιβερή επίδοσή της στο μέτωπο της πανδημίας τα λέει όλα, αν και δεν αποτελεί έκπληξη! Η διαχείριση της κρίσης γίνεται από τις 15νθήμερες συναντήσεις της Μέρκελ με τους πρωθυπουργούς των 16 ομόσπονδων κρατιδίων, όπου αποφασίζονται τα μέτρα που θα ληφθούν! Είναι ευνόητη η σύγκρουση συμφερόντων και απόψεων, όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ, με χαοτικά αποτελέσματα! Ακόμα κι αν τα εμβόλια και η… άνοιξη περιορίσουν την τρομακτική κοινωνική και οικονομική ζημία, η Γερμανία έχει να αντιμετωπίσει ένα μείζον στρατηγικό πρόβλημα: τις εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου!
Η οριστική αποχώρηση της Μέρκελ προκαλεί ήδη ρίγη ανασφάλειας στον μέσο Γερμανό, αλλά και στους πιο ψύχραιμους και ισχυρούς παίκτες της πολιτικής αρένας!Η «μητερούλα», είχε επιβάλει αναμφισβήτητα το προσωπικό της στυλ, με κύριο χαρακτηριστικό τη συντηρητική διατήρηση των «κεκτημένων», με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις.
Όμως είναι γνωστό ότι τα αυγά που… δεν έσπασε η καγκελάριος περιόρισαν την… ομελέτα στα απολύτως αναγκαία! Στον σημερινό κόσμο, τον τόνο δίνουν πλέον οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί της Κίνας, όχι πια σε ψυχρούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά και στις νέες τεχνολογίες, την εκπαίδευση την έρευνα, τις πρωτοφανείς νέες ανακαλύψεις! Είναι αυτό που πρόσφατα αποκάλεσε ο Γιόσκα Φίσερ (το κάποτε «παιδί – θαύμα»!) «παγκόσμια μετάβαση από τον κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ 20ό αιώνα στον κυριαρχούμενο από την Κίνα 21ο»! Η Γερμανία, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πρόκληση, αλλά κρατάει δέσμια του συντηρητισμού της και ολόκληρη τη – δήθεν – Ενωμένη Ευρώπη, καθιστώντας την εδώ και δυο δεκαετίες ουραγό και παρατηρητή των εξελίξεων.
Τεράστια ερωτηματικά…
Οι εκλογές θα φέρουν, λοιπόν, ένα νέο σκηνικό, το οποίο θα εξαρτηθεί από τα ποσοστά που θα πάρουν οι Χριστιανοδημοκράτες, οι Πράσινοι (που δημοσκοπικά βρίσκονται σταθερά στο 20%!), η «Αριστερά» (με νέα, πιο σοσιαλδημοκρατική ηγεσία!) και οι… εξαφανισμένοι (κάτι σαν… ΠΑΣΟΚ!) Σοσιαλδημοκράτες. Τα σενάρια και οι πιθανοί συνδυασμοί συγκυβερνήσεων δίνουν και παίρνουν, μέχρι να μιλήσει η κάλπη. Η κοινή διαπίστωση, όμως, είναι ότι το μεγάλο ερωτηματικό θα είναι το πρόσωπο, ο επόμενος καγκελάριος. Αυτός θα κληθεί αναμφισβήτητα να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά.
Το βομβαρδισμένο τοπίο που θα τον περιμένει, δεν εγγυάται κανενός είδους επιτυχία. Πράγματι, η μετασοβιετική ενωμένη Γερμανία δεν εξελίχθηκε σε υπερδύναμη, όπως φοβόμασταν ορισμένοι εχέφρονες! Με μέτριους ηγέτες (Κολ, Σρέντερ, Μέρκελ), στηρίχθηκε στην εκμετάλλευση των 27 «εταίρων» της, επιλέγοντας σαφώς να είναι… «πρώτη στο χωριό», και κυβερνήθηκε με βασικό γνώμονα τα συμφέροντα του πάντα πανίσχυρου γερμανικού κεφαλαίου. Οδήγησε σε συρρίκνωση και υποβάθμιση την περιφέρεια, πυροβολώντας και το δικό της μέλλον. Καθιστώντας τη Ρωσία «εχθρό», περιθωριοποίησε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, στρώνοντας το χαλί για την Κίνα, αλλά και για μια σειρά ανερχόμενων περιφερειακών δυνάμεων, όπως δυστυχώς η Τουρκία, αλλά και το Ιράν.
Σ’ έναν αιώνα που αναζητά επειγόντως λύσεις και κατευθύνσεις, ο ρόλος της Γερμανίας θα συνεχίσει να περιορίζεται. Λείπουν οι προτάσεις, οι νέες ιδέες, η απαραίτητη ενδοσκόπηση, οι μεγάλες φυσιογνωμίες. Μπορεί συνολικά το γεγονός να κρίνεται ως θετικό, επειδή μια πιο ισχυρή Γερμανία ξυπνά τα δικαιολογημένα αντανακλαστικά μας. Για όσους, όμως, γνωρίζουμε τα θετικά χαρακτηριστικά της γερμανικής σκέψης στους τελευταίους αιώνες, η καθολική σαστιμάρα για την «απώλεια» μιας… Μέρκελ, αποτελεί αληθινή κατάντια!
