Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 25/12
Πριν λίγα χρόνια, όταν η Κίνα ξεπέρασε το ιαπωνικό ΑΕΠ και βρέθηκε (για περιορισμένο χρονικό διάστημα, όπως προβλέπεται ότι θα γράψει η Ιστορία!) στη δεύτερη θέση παγκοσμίως, η ιαπωνική κοινωνία έζησε παρόμοια αισθήματα εθνικής ταπείνωσης με αυτά του 1945! Ο χρόνος δεν έχει ακόμα γιατρέψει τον πόνο τους, αλλά αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τη σκληρή και άπονη Ιστορία. Άλλωστε, μια παγκόσμια δύναμη επί αιώνες, όπως η Βρετανία, είχε επίσης βιώσει την επίπονη μετατροπή της σε μια… φυσιολογική, απλή χώρα! Τέλος, κάτω από ασύγκριτα πιο δύσκολες και βίαιες συνθήκες, η δεύτερη μεταπολεμικά υπερδύναμη (ΕΣΣΔ) μετατράπηκε σε φάντασμα του παρελθόντος της…
Ζούμε σε απίθανη εποχή
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, έγιναν σε λίγες μόλις δεκαετίες. Ουδέποτε στο παρελθόν, ο ιστορικός χρόνος δεν υπήρξε τόσο συμπυκνωμένος – και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως τα καλύτερα έρχονται, και μάλιστα εν γνώσει των αναγνωστών της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, που κάθε άλλο παρά ανυποψίαστοι είναι για όσα εξελίσσονται απ’ άκρη σ’ άκρη της υδρογείου. Μιλάμε φυσικά για δυο παράλληλες μείζονος σημασίας εξελίξεις: α) την εκρηκτική εδώ και 43 χρόνια ανάπτυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, β) την υπόγεια αποσύνθεση του «αμερικανικού ονείρου», που μόλις τώρα γίνεται πια αισθητή.
Πράγματι, οι Αμερικανοί παγιδεύτηκαν σε μια παράδοξη σχέση με την Κίνα, τόσο με την ιστορική τους σύγκλιση επί Νίξον – Κίσινγκερ όσο και πρόσφατα, με την περίφημη «παγκοσμιοποίηση». Αρχικά επιδιώχθηκε η επιστράτευση της Κίνας εναντίον της ΕΣΣΔ (με αρκετή ομολογουμένως επιτυχία…) και στη συνέχεια οδηγήθηκαν σε μια τεραστίων διαστάσεων οικονομική συνεργασία, νομίζοντας ότι αυτοί θα ήταν οι κυρίως κερδισμένοι. Ακολουθώντας την αγαπημένη τους συνταγή στο διπλωματικό πόκερ, θεώρησαν με σιγουριά ότι «το κορόιδο στο τραπέζι» ήταν η Κίνα! Μόλις τώρα αντιλαμβάνονται (με τεράστια καθυστέρηση) ότι στην ουσία αποτέλεσαν την… εξέδρα απογείωσης της Κίνας, καθιστώντας την νομοτελειακά πια την «υπερδύναμη του 21ου αιώνα».
Κινήσεις πανικού
Ήδη από την τελευταία περίοδο Ομπάμα, το «βαθύ κράτος» της Ουάσιγκτον συνειδητοποίησε ότι ο κύριος αντίπαλός της δεν ήταν ούτε η Ρωσία (με ΑΕΠ ισοδύναμο της… Καλιφόρνιας!) ούτε κάποια από τα κράτη-μπαμπούλες, όπως το Ιράν ή η Β. Κορέα. Η ασταμάτητη, νεανική (παρά τα 5.000 χρόνια ιστορίας της) και σφριγηλή σε όλα τα πεδία Κίνα, έρχεται με ταχύτητα ισοδύναμη των μοντέρνων τρένων της για να προσπεράσει σαν… σταματημένη την κάποτε φιλόδοξη «μοναδική υπερδύναμη».
Το σοκ είναι -εύλογα- πρωτοφανές για μια χώρα που είχε κακομάθει σε όλη την περιορισμένη χρονικά δική της κυριαρχία. Οι πρώτες αντιδράσεις σπασμωδικές. Εμπορικός πόλεμος, κυρώσεις, μαύρη λίστα κινεζικών εταιρειών – κολοσσών, μέχρι και… σύλληψη ηγετικού στελέχους (Huawei), που είχε εκθέσει επιπλέον και τον ταλαίπωρο Καναδά, μέχρι πρότινος «πολιτισμένη» έκδοση του βορειοαμερικανικού μοντέλου.
Ψυχροπολεμική παράκρουση
Το «γεωπολιτικό θρίλερ» του γνωστού μας Ελληνοαμερικανού πρώην ναυάρχου και στρατιωτικού διοικητή του ΝΑΤΟ Τζέιμς Σταυρίδη («Νουβέλα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου») χαλάει κόσμο εδώ και μήνες. Διαβάσαμε μόνο την περίληψή του, που ήταν αρκετή για να μας φτιάξει τη διάθεση! Έχουμε συχνά αναφερθεί στην αδυναμία του αμερικανικού στρατού να ανταποκριθεί σε περιφερειακούς πολέμους ήσσονος σημασίας, πόσο μάλλον σε έναν… «παγκόσμιο πόλεμο», με αντίπαλο την Κίνα, χώρα με ήδη το μεγαλύτερο πολεμικό ναυτικό στον κόσμο και μια δύναμη κληρωτών και εφέδρων της τάξης των… 10 εκατομμυρίων ανδρών, σε πρώτη φάση επιστράτευσης και δίχως σύγκλιση της «παλλαϊκής άμυνας»!
Το γαρ πολύ της θλίψεως προκαλεί σοβαρές παρενέργειες στις ΗΠΑ, που βεβαίως δεν γίνεται να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, παρά μόνο στη… συλλογική φαντασία των Αμερικανών.
