Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/07
Αρκετοί σχολιαστές – πολιτικοί και οικονομικοί – αναγκάζονται να ανατρέξουν στη μαρξιστική θεωρία περί καπιταλιστικών κρίσεων και να παραδεχτούν με αρκετή δυσφορία ότι πολλές από αυτές τις προβλέψεις αποδεικνύονται προφητικές και πολύ ανθεκτικές στον χρόνο! Ο Μαρξ είχε προβλέψει την επιδείνωση των καπιταλιστικών κρίσεων, λόγω της επιθετικής φύσης του συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, είχε αναφερθεί σε «κυκλικές κρίσεις που θα εντείνονται ανά δεκαετία». Ο εικοστός αιώνας επιβεβαίωσε την πρόβλεψη, με κυριότερες κρίσεις τον πρώτο πόλεμο, το κραχ του 1929 και τον δεύτερο πόλεμο.
Ο ρόλος του σοσιαλισμού
Μετά το 1950 ακολούθησαν 25 χρόνια σταθερής ανάπτυξης, μέχρι την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και τη νέα αποσταθεροποίηση που αυτή προκάλεσε. Όμως ο κύριος λόγος αυτής της «χρυσής 25ετίας» είναι η παράλληλη ύπαρξη ενός ανταγωνιστικού σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και η αναγκαστική «συμμόρφωση» της Δύσης σε ένα πιο φιλικό κοινωνικό σύστημα, που δεν άφηνε μεγάλες μάζες στο περιθώριο!
Η «παραχώρηση» αυτή εξέλειπε μετά το 1989, μαζί με τον σοσιαλισμό, καθώς το επιθετικό αμερικανικό και ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανικό) κεφάλαιο απορρόφησε σειρά μεγάλων και ισχυρών εταιρειών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καταστρέφοντας όσες δεν του ήταν χρήσιμες! Έτσι ενισχύθηκε το μονοπωλιακό προφίλ του Δυτικού καπιταλισμού, ο οποίος δεν είχε πια κανένα πρόβλημα να πετάξει στον Καιάδα εκατομμύρια εργαζομένων!
Η κινεζική συμβολή
Ένας άλλος ακούσιος σωτήρας ήταν ένας θεωρητικός αντίπαλος, η ραγδαία ανερχόμενη Κίνα! Χάρη στους δικούς της «τρελούς» ρυθμούς ανάπτυξης, ο πληθωρισμός στη Δύση παρέμεινε χαμηλός και το διεθνές εμπόριο εκτοξεύθηκε σε πρωτοφανή ύψη, μαζί με τις ξένες επενδύσεις. Η νέα αυτή ομαλότητα (1995-2008) διαταράχθηκε από την τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ και αμέσως μετά από την κρίση χρέους στην Ευρώπη.
Παράλληλα γινόταν φανερή (και στους πιο επιφυλακτικούς…) η ανάδειξη της Κίνας ως μελλοντικού βασικού οικονομικού ανταγωνιστή, γεγονός που άρχισε να προκαλεί μείζονες αναταραχές στις σχέσεις της με τη Δύση, πρώτιστα με τις ΗΠΑ. Και ξαφνικά ενέσκηψε η τρίτη μεγάλη οικονομική κρίση, λόγω της πανδημίας! Οι ήδη υφεσιακές σχεδόν Δυτικές οικονομίες έκαναν μια βουτιά στα πολύ βαθιά νερά, χωρίς να υπάρχει εικόνα για την έξοδό τους. Ητράπουλα ξαναμοιράζεται και οι ανησυχίες μεγαλώνουν. Όσοι βιάστηκαν να πετάξουν τον Μαρξ στα σκουπίδια της Ιστορίας, κατέληξαν οι ίδιοι στη μεγάλη χωματερή!
Η προπαγάνδα αντέχει!
Το μόνο που σώζει τη Δύση είναι αφενός η απόλυτη επικοινωνιακή της ισχύς και αφετέρου ο δισταγμός της Κίνας να υπονομεύσει ανοιχτά το παγκόσμιο σύστημα του δολαρίου! Πράγματι, η πλύση εγκεφάλου στα θέματα της επιδημίας, του Χονγκ Κονγκ και των… Ουιγούρων, έχει ξεπεράσει τις εποχές του αντισοβιετικού ψυχρού πολέμου! Βλέποντας ότι ένα σοβαρό κομμάτι των πολιτών της Δύσης δεν πείθεται, τα Δυτικά ΜΜΕ και οι λοιποί βραχίονες παραπληροφόρησης (ΜΚΟ κ.λπ.) ξερνούν χολή! Αλλά η ώρα του πρώτου μετά την πανδημία απολογισμού θα έρθει και η εικόνα της νέας πραγματικότητας θα γίνει κτήμα όλων. Η Ιστορία δεν βιάζεται.
