Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 15/03/2025
Τρεις μήνες μετά τη φυγή του Μπασάρ αλ Άσαντ, ο εμφύλιος έχει επιστρέψει για τα καλά στη Συρία και αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η Μέση Ανατολή είναι μια ζώνη που διαρκώς φλέγεται. Οι διώξεις κατά των αλεβιτών οδήγησαν σε μαζικές σφαγές αμάχων και καθιστούν εξαιρετικά αμφίβολη πλέον τη διατήρηση της ειρήνης, την ώρα που η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις. Φαινομενικά οι διώξεις κατά των αλεβιτών έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους πρόσκεινται στον Άσαντ, αλλά η κατάσταση έχει ξεκάθαρα εκτραχυνθεί με αναφορές για εκτελέσεις και χριστιανών που προκάλεσαν μάλιστα την αντίδραση των Εκκλησιών της Συρίας.
Με τον μεταβατικό πρόεδρο -και πρώην τζιχαντιστή- αλ Σάρα να μιλά αρχικά για «θρησκευτική βία» και εν συνεχεία να απευθύνει έκκληση για ηρεμία, η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι πολύ πιο σύνθετη. Αρκετοί βλέπουν -όχι άδικα- μια υποβόσκουσα διαμάχη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία, καθώς το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να διατηρηθούν οι αυτόνομες κοινότητες στη Συρία και κατ’ αυτόν τον τρόπο να μειωθεί ο κίνδυνος ανάπτυξης των φανατικών ισλαμιστών και κατ’ επέκταση οι κίνδυνοι για τη δική του ασφάλεια. Ενώ η Τουρκία, από την πλευρά της, τάσσεται υπέρ του σχεδίου του μεταβατικού προέδρου για «ομογενοποίηση» και την de facto νομιμοποίηση της κυβέρνησής του, η οποία περνάει μέσα από την αποδυνάμωση αυτών των κοινοτήτων. Με «τροχιοδεικτική» προς τούτο τη συμφωνία με τους Κούρδους να παραδώσουν τα όπλα, όπως ζήτησε και ο έγκλειστος ηγέτης του PKK Αμντουλάχ Οτζαλάν.
