Η νέα εθνοκάθαρση, που εξελίσσεται σε βάρος των Παλαιστινίων της Γάζας, επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό του Ισραήλ ως «κράτους-τρομοκράτη» και εντείνει τον προβληματισμό για το μέλλον αυτής της «παραφωνίας», ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη της Μέσης Ανατολής. Για ποιο «μέλλον» μπορεί να μιλά κάποιος, όταν αυτό το μικρό κράτος-ταραξίας φροντίζει να καταστρέφει μονίμως την ελπίδα εκατομμυρίων ανθρώπων και να στερεί την πατρίδα των Παλαιστινίων, στην ίδια τη γη όπου το ίδιο φιλοξενήθηκε το 1948. Μόνο που το Ισραήλ δεν υποθηκεύει μονάχα το μέλλον των Αράβων, αλλά και του ίδιου του δικού του λαού!
Η «εκκαθάριση» της Ευρώπης από τους Εβραίους, μέσω της χιτλερικής συστηματοποιημένης εξόντωσης, έμεινε στην ιστορία με τον συγκλονιστικό όρο «Ολοκαύτωμα». Πολλές φορές μιλήσαμε για την ιδιαιτερότητα εκείνης της πανευρωπαϊκής εθνοκάθαρσης, που δεν επιτρέπει συγκρίσεις. Μια ματιά στην ιστορία των διάσπαρτων σε όλο τον κόσμο Εβραίων, δείχνει ότι υπήρξαν αρκετές ακόμη «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις εναντίον τους, σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Ευρώπης. Κάθε φορά, η γη της Παλαιστίνης τους έδινε καταφύγιο, σε μια πορεία που έμοιαζε σισύφεια.
Με ποιο νόμισμα ξεπλήρωσαν οι Ισραηλινοί αυτή την φιλοξενία; Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους. Συνεχείς αποσταθεροποιήσεις, ποτάμια αίματος και δρόμος στρωμένος για τις βιομηχανίες όπλων των ΗΠΑ. Εξαθλίωση των αραβικών μαζών και ριζοσπαστικοποίηση των νέων, που οδηγεί σε εθελοντική συμμετοχή σε ακραίες οργανώσεις, τύπου Αλ Κάιντα. Μίσος και ανασφάλεια, περιορισμός της οικονομικής δραστηριότητας, θάνατος της ελπίδας για ένα ειρηνικό Αύριο. Αυτός είναι, με λίγα λόγια, ο μόνιμος ρόλος του Ισραήλ, με σταθερό συμπαραστάτη τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.
Μπορεί αυτή η «δράση» να μείνει χωρίς αντίδραση; Η φυσική μάς διδάσκει το αντίθετο! Κι όταν οι συνθήκες αλλάξουν, κάτι που τώρα πια δεν φαντάζει και πολύ απίθανο, ποιος θα συγκρατήσει το συσσωρευμένο αραβικό μίσος και ποιος θα σώσει το Ισραήλ από μια αναμέτρηση με πολύ διαφορετικούς όρους, απ΄αυτούς που εγγυάται η αμερικανική ισχύς;
Αδιέξοδες προσπάθειες ειρήνευσης
Η περίφημη διάσκεψη στην Ανάπολη των ΗΠΑ στόχευε στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους εντός ενός έτους. Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν αντιμετώπισε σοβαρά αυτή τη διαφημιστική συνεύρεση, την οποία νομιμοποίησε με την παρουσία του ο δωσίλογος πρόεδρος της έκπτωτης Φατάχ. Η τελευταία διατηρεί το όνομα της οργάνωσης που γνώρισε κάποιες δόξες με τον Αραφάτ, έχοντας εξελιχθεί σε συνεταίρο των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Χαρακτηριστική είναι πρόσφατη δήλωση του Αμπάς, ότι «η Αλ Κάιντα είναι παρούσα στη Γάζα και η Χαμάς είναι σύμμαχός της»!
Ανθρωπιστικό δράμα
Η Χαμάς, που βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, υπήρξε η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση όλων των Παλαιστινίων, μέχρι να αρχίσει η υλοποίηση του αμερικανικού σχεδίου ανατροπής της. Για άλλη μια φορά, τα αμερικανάκια κατάφεραν να υπονομεύσουν τον δικό τους «άνθρωπο», καθιστώντας καθημερινά έκθετο τον Αμπάς στα μάτια όλων των Παλαιστινίων και των Αράβων.
Εκτός αυτού, ολόκληρη η Γάζα πέρασε στον απόλυτο έλεγχο της Χαμάς!
Αφού οι Αμερικανοεβραίοι κατάλαβαν ότι χάνουν το παιχνίδι της υπόγειας ανατροπής της Χαμάς, αποφάσισαν να τιμωρήσουν συλλογικά το 1,5 εκατομμύριο των αποκλεισμένων ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αίγυπτο φτωχών κατοίκων της Γάζας. Η επίσημη δικαιολόγηση του ασφυκτικού αποκλεισμού και των συνεχών σφαγών με αεροπλάνα και άρματα, είναι η εκτόξευση ρουκετών κατά του Ισραήλ. Μόνο που αυτή είχε ξεκινήσει το 2001 και είχε προκαλέσει 12 νεκρούς στο Ισραήλ. Ενώ οι νεκροί Παλαιστίνιοι (μεταξύ τους πολλά παιδιά) τα τελευταία χρόνια ξεπέρασαν τους 1.000!
Τα στατιστικά στοιχεία για την ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα μιλούν από μόνα τους: Το 40% των κατοίκων είναι άνεργοι, το 80% εξαρτάται από βοηθήματα, τα τρόφιμα είναι δυσεύρετα και η παροχή νερού και ηλεκτρισμού σπάνια. Αυτά πριν τους τελευταίους καταστροφικούς βομβαρδισμούς…
Οι «ευαίσθητοι»
Η επιλεκτική ευαισθησία των ∆υτικών εξαντλείται στους Κοσοβάρους, τους Τσετσένους και τους… Βουδιστές της Μιανμάρ και του Θιβέτ. ∆εν υπάρχει χώρος για συμπόνια στους Παλαιστίνιους, όπως δεν απομένει συμπάθεια για τους εξεγερμένους ιθαγενείς του Μεξικού ή τους «τιμωρημένους» ρωσόφωνους στα νέα κρατίδια της Ε.Ε.
Ο αραβικός λαός παρακολουθεί τη διπλή κατοχή της γης του και την εκμετάλλευση του κύριου εσόδου του (του πετρελαίου) από τους νεοαποικιοκράτες και τα τοπικά ενεργούμενά τους. Από τη μια, οι ζάπλουτοι σεΐχηδες κι, από την άλλη, οι εξαθλιωμένες αραβικές μάζες.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η ανίερη συμμαχία και ως πότε θα κρατούν υπόδουλο μισό δισεκατομμύριο Άραβες, με τη στρατιωτική ισχύ 3 εκατομμυρίων Ισραηλινών; Αν οι σκλάβοι ξυπνήσουν, τότε η γη της Παλαιστίνης θα αποδειχθεί αφιλόξενη για τους σημερινούς επικυρίαρχους…
Χρήστος Φωτιάδης
