Με την έναρξη του ψυχρού πολέμου, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους δημιούργησαν μια παλέτα απλοϊκών επιχειρημάτων –με την αντίστοιχη ορολογία– που χρησίμευσε για την ιδεολογική δυσφήμιση των αντιπάλων τους. Στο λήξαν ήδη, σύντομο ευτυχώς, διάστημα της μονομερούς παντοδυναμίας τους, δεν έκαναν τον κόπο να αλλάξουν το δοκιμασμένο αυτό προπαγανδιστικό οικοδόμημα. Γιατί άλλωστε; Στα μυαλά των κακομαθημένων «παχέων σκλάβων» της Δύσης είχαν πλήρως εμπεδωθεί τα «επιχειρήματα».
Κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν πάντα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Η ιεράρχησή τους, made in USA, δεν άφηνε χώρο για αμφιβολίες. Όσοι είχαν αντιρρήσεις τσίμπαγαν έναν από τους «χαρακτηρισμούς» του οπλοστασίου: κομμουνιστής, συνοδοιπόρος, αναρχικός, εθνικιστής, ανατροπέας κ.ο.κ. Έτσι, καθιερώθηκε μια ιδιόμορφη δεοντολογία, με τον τίτλο «ανθρώπινα δικαιώματα».
Προτεραιότητες είχαν, τυπικά, η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» και οι «ελεύθερες εκλογές», αλλά το κυρίαρχο «ανθρώπινο δικαίωμα» παρέμεινε η ελευθερία του κεφαλαίου! Στα «ανθρώπινα δικαιώματα» της Δύσης δεν περιλαμβάνονται: η τροφή, η στέγαση, η εκπαίδευση, η περίθαλψη, η εγγυημένη εργασία, η ψυχαγωγία. Όσοι τολμούσαν να επικαλεστούν αυτά τα ακατονόμαστα δικαιώματα ήσαν «κομμουνιστές» ή –στην καλύτερη– «συμπαθούντες». Όσες χώρες δοκίμαζαν να εξασφαλίσουν κάποια απ’ αυτά τα δικαιώματα (ή και όλα!) στους πολίτες τους ήσαν «κομμουνιστικές» ή –στην καλύτερη– «συνοδοιπόρες».
Αυτοκριτική
Στις βυθιζόμενες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, έχει από καιρό ξεκινήσει ένα ευρύτατο αυτοκριτικό κίνημα διανοουμένων. Συγγραφείς, καθηγητές, ολίγοι πολιτικοί και πολλοί άνθρωποι του κινηματογράφου τολμούν να εκφράσουν ανοιχτά τις αντιρρήσεις τους προς το ανωτέρω περιγραφόμενο «σύστημα αξιών».
Ενδιαφέροντα βιβλία, άρθρα και συνεντεύξεις, δειλά βήματα πολιτικής αμφισβήτησης του «αμερικανικού ονείρου» και πολυάριθμες κριτικές ταινίες, φέρνουν διαρκώς στο προσκήνιο τις μακάβριες επιδόσεις του αμερικανικού (και κατ’ επέκταση του δυτικού) τρόπου διακυβέρνησης και κοινωνικής συγκρότησης.
Τα κινηματογραφικά αριστουργήματα θυμίζουν ντοκιμαντέρ και αποτελούν ένα είδος ομαδικής ψυχανάλυσης! Ξεκινούν από τη γέννηση, ακόμα, του αμερικανού έθνους («Θα χυθεί αίμα») και τις γενεσιουργούς αιτίες της ιδεολογικής του στρέβλωσης, για να καταλήξουν στα σημερινά χάλια («Λέοντες αντί αμνών»), όπου ιστορίες καθημερινές αναδεικνύουν το αδιέξοδο της αμερικανικής κοινωνίας.
Οι Αμερικανοί δεν περνούν μόνο μια τεράστια οικονομική κρίση, αλλά κυρίως, μια κολοσσιαία κοινωνική. Δεν υπάρχει ορατή έξοδος από το τέλμα (εκτός κι αν πιστέψουμε στις…μαγικές ιδιότητες του Ομπάμα!), με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται ένα πρωτοφανές αίσθημα αδυναμίας, του κάποτε πανίσχυρου έθνους.
Το βιολί βιολάκι!
Πώς αντιδρούν τα ηγετικά κλιμάκια και τα πανάκριβα «think tanks» τους; Με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσαν πάντα, σα να μην άλλαξε τίποτε, σαν να μην έχει μεταβληθεί ο κάποτε παγκόσμιος πιστωτής («Χρόνια Πολλά» και για τα 60 χρόνια του «σχεδίου Μάρσαλ»!) στον χειρότερο ζητιάνο της υφηλίου! Το σπίτι τους καίγεται, αλλά αυτοί γυρνούν χιλιάδες μίλια μακριά, για να κάψουν τα σπίτια των άλλων! Οι ίδιοι μένουν σε αντίσκηνα, επειδή τους πήραν τα σπίτια, αλλά συνεχίζουν να δημιουργούν νέες βάσεις (π.χ. στο Κόσοβο!) και να δημιουργούν νέες φιλίες (π.χ. «Μακεδονία»), προδίδοντας τους πάγιους «φίλους» τους (π.χ. Ελλάδα!).
Και, το κυριότερο, συνεχίζουν το παραμύθι των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπου και όποτε τους χρειάζεται. Όποιος δεν τους κάνει τα χατίρια, «παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα»! Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Λευκορωσία, Συρία έχουν «καθεστώτα». Όλοι οι άλλοι έχουν «κυβερνήσεις» και επώνυμους ηγέτες!
Με σφραγίδα
Το παραμύθι πρέπει να έχει και επίσημη επιβεβαίωση. Αυτό είναι δουλειά του…State Department! Κάθε χρόνο, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν, εκδίδουν τον περίφημο φετβά! «Country Reports on Human Practices». Σ’ αυτή τη μαύρη λίστα «αξιολογούνται» από τους εκπαιδευμένους δολοφόνους όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου και τα δικαιώματα των πολιτών τους.
Στο πλαίσιο της ανάδειξής της σε παγκόσμια δύναμη, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ανταποκρίθηκε στην αμερικανική πρόκληση. Από το 2001 απαντά, λίγες μέρες μετά την έκδοση του αμερικανικού μανιφέστου, με τη δική της ανάλυση. Μόνο που αυτή αφορά αποκλειστικά τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των Αμερικανών!
Η «ΑΜΑΡΥΣΙΑ», πάντα μόνη στις αποκλειστικότητες, εξασφάλισε το ντοκουμέντο του Κρατικού Συμβουλίου της Λ.Δ. Κίνας και δημοσιεύει σήμερα ενδιαφέροντα αποσπάσματά του. Πολλά από τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη λίστα είναι εντελώς άγνωστα στη Δύση, αν και προέρχονται αποκλειστικά από δυτικές πηγές! Είναι, άλλωστε, κοινό μυστικό, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πρακτορείων και δημοσιογράφων που καλύπτουν τα διεθνή γεγονότα υπηρετούν αποκλειστικά τη θνήσκουσα υπερδύναμη και τα υπερατλαντικά δεκανίκια της.
Απολαύστε τις «περγαμηνές» των ΗΠΑ και το σχετικό τους παρασκήνιο, μια που έχετε τη μοναδική ευκαιρία να το κάνετε, διαβάζοντας «ΑΜΑΡΥΣΙΑ»!
Βιοτικό επίπεδο
Μέχρι την οικονομική κρίση, υπήρχε γενικά η πεποίθηση ότι οι Η.Π.Α. αποτελούν έναν παράδεισο για το σύνολο του πληθυσμού. Το «αμερικανικό όνειρο» και «η χώρα των ευκαιριών» στόλιζαν χαρακτηριστικά αυτή την βεβαιότητα.
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας στα χρόνια που έρχονται, όμως αυτή δεν ήταν καθόλου άγνωστη, ακόμα και πριν ξεσπάσει η κρίση. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Το 1% μόλις των πλουσίων κατέχει το 40% του εθνικού πλούτου!
Όσο για την … «κοινωνία της αφθονίας», σύμφωνα με επίσημη έκθεση της «Αμερικανικής Έρευνας Τροφίμων», το 10% των αμερικανικών οικογενειών (20 εκατ. ενήλικοι και 13 εκατ. παιδιά) δεν ήταν βέβαιοι αν θα έβρισκαν φαγητό, την εποχή που ο πλανήτης γιόρταζε το «μιλένιουμ»!
