Παρουσιάζει και σχολιάζει ο Άγγελος Πολύδωρος
28 χρόνια μετά – 28 years later
Μια νέα τρομακτική ιστορία που διαδραματίζεται στον κόσμο που δημιούργησε η ταινία «28 Μέρες Μετά».
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που ο ιός ξέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικών όπλων, και τώρα, κατά τη διάρκεια μιας επιβεβλημένης καραντίνας, κάποιοι έχουν βρει τρόπους να ζουν ανάμεσα στους μολυσμένους. Μια τέτοια ομάδα επιζώντων ζει σε ένα μικρό νησί που συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα με μια μοναδική, ισχυρά φυλασσόμενη γέφυρα. Όταν ένας από την ομάδα φεύγει από το νησί για μια αποστολή στην καρδιά της ηπειρωτικής χώρας, ανακαλύπτει μυστικά, θαύματα και φρικαλεότητες που έχουν μεταλλάξει όχι μόνο τους μολυσμένους αλλά και άλλους επιζώντες.
INFO
Είδος: Θρίλερ, Τρόμου, Φρίκης, 115΄
Χώρες: Ηνωμ. Βασίλειο, ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ
Παίζουν: Τζόντι Κόμερ, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Τζακ Ο’Κόνελ, Άλφι Γουίλιαμς, Ρέιφ Φάινς
Διανομή: Feelgood
Η δίκη ενός σκύλου – Le procès du chien
Ωραία το έγραψε η Le Monde και συμφωνώ: η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Λετίσια Ντος κατάφερε στο ντεπούτο της να δημιουργήσει μια αλλόκοτη μεγάλου μήκους ταινία, στην οποία πίσω από το κωμικό στοιχείο κρύβεται μια σύγχρονη και κοινωνική αντανάκλαση.
Η Άβριλ (Λετίσια Ντος), μια νεαρή δικηγόρος -που δεν θεωρείται και επιτυχημένη στη δουλειά της- αναλαμβάνει να σώσει ένα σκύλο (συνοδό του Φρανσουά Νταμιέν) από την καταδίκη σε θάνατο, επειδή δαγκώνει -ειδικά- γυναίκες. Αυτός ο σκύλος βοηθά την Άβριλ να αποδεχτεί την ανθρώπινη πολυπλοκότητά της (και κερδίζει το Palm Dog -Χρυσό Φοίνικα Σκύλου- στο Φεστιβάλ των Καννών 2024 σε αντίθεση με την Λετίσια Ντος που με αυτή την υπερβολική -αλλά με πιασάρικο θέμα- ταινία, παρέμεινε υποψήφια στα βραβεία Camera d’ Or και Un Certain Regard).
INFO
Είδος: Κομεντί, 83΄
Χώρες: Ελβετία, Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Λετίσια Ντος
Παίζουν: Λετίσια Ντος, Φρανσουά Νταμιέν, Ζαν-Πασκάλ Ζαντί, Κόντι (ο σκύλος)
Διανομή: Weirdwave
Διπλή ταυτότητα – Undercover
Θρίλερ πολιτικής κατασκοπίας, διπλών ρόλων και προδοσίας, βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Έλενα Τεχάδα, της μοναδικής αστυνομικού που κατάφερε να διεισδύσει στην τρομοκρατική οργάνωση ΕΤΑ ως νεαρή υποστηρίκτρια.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η νεαρή αστυνομικός Έλενα Τεχάδα (η Καρολίνα Γιούστε γοητεύει με την ερμηνεία της) αναλαμβάνει μια αποστολή με υψηλό ρίσκο: να διεισδύσει στην οργάνωση ΕΤΑ, υιοθετώντας την ψεύτικη ταυτότητα της Αράντσα Μπεραδρέ. Μόλις 20 ετών, καταφέρνει να ενσωματωθεί στην αριστερή εθνικιστική κοινότητα, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως μέλος του Κινήματος Αντιρρησιών Συνείδησης. Γίνεται έτσι, η μοναδική γυναίκα που συγκατοικεί με ηγετικά στελέχη της ΕΤΑ, παρέχοντας κρίσιμες πληροφορίες. Καθώς η αποστολή της προχωρά, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο αποκάλυψης, ζώντας μια διπλή ζωή γεμάτη φόβο και απομόνωση, ενώ έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των επιλογών της.
Η Αράντσα Ετσεβαρία καταφέρνει να πετύχει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα για την πρωταγωνίστριά της Καρολίνα Γιούστε στο ρόλο της Έλενα, η οποία παλεύει μεταξύ σφύρας και άκμονος, με τον Λουίς Τοσάρ στο ρόλο του ανθρώπου που έσπρωξε την Έλενα στις τάξεις της ΕΤΑ και έχει διπλή αγωνία, τόσο για την επιτυχία της αποστολής, όσο και για τη διαφύλαξη της ασφάλειας της Έλενας.
Μια ταινία με ικανοποιητικές ερμηνείες και έντονο suspense μέχρι το τελευταίο λεπτό.
INFO
Είδος: Περιπέτεια, Αστυνομική, 118΄
Χώρα: Ισπανία, 2024
Σκηνοθεσία: Αράντσα Ετσεβαρία
Παίζουν: Καρολίνα Γιούστε, Ινίγο Γκαστέσι, Λουίς Τοσάρ
Διανομή: Spentzos Film
Πάρτι χωρισμού – Volveréis
Διασκεδαστική αλλά βραδυφλεγής κομεντί του Χονάς Τρουέμπα (γιού του διάσημου Φερνάντο Τρουέμπα), που έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και κέρδισε το βραβείο Europa Cinemas Label.
Μετά από 14 χρόνια, η Άλε και ο Άλεξ, ένα αγαπημένο κατά τ’ άλλα ζευγάρι, παίρνουν από κοινού την απόφαση να χωρίσουν. Θέλουν, όμως, ο χωρισμός τους να είναι διαφορετικός από το συνηθισμένο: «τα ζευγάρια πρέπει να γιορτάζουν όταν χωρίζουν και όχι όταν σμίγουν» όπως είχε πει κάποτε ο πατέρας της Άλε, που τον επικαλείται συνεχώς ως άλλοθι. Έτσι, μετά από πολύωρες μεταξύ τους συζητήσεις, αρχίζουν να ανακοινώνουν στον περίγυρό τους (ακόμη και στον υδραυλικό) ότι θα οργανώσουν ένα μεγάλο πάρτι χωρισμού. Κανείς φυσικά δεν τους πιστεύει στην αρχή, μιας και το κλίμα ανάμεσα στο ζευγάρι είναι υπερβολικά πολιτισμένο και οι κουβέντες τους εξαιρετικά νηφάλιες και αρμονικές. Το σχέδιό τους προχωράει και η προσοχή τους απορροφάται από τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης, όμως ο Άλεξ και η Άλε θα βρεθούν αντιμέτωποι με αναπάντεχα, περίπλοκα συναισθήματα, που απειλούν να διαταράξουν την περιβόητη σιγουριά τους και τη φαινομενική ωριμότητά τους.
Η ιδέα του σεναρίου είναι πρωτότυπη και δίνει αφορμές για συζήτηση και προβληματισμό -ακόμα και χωρίς την εξήγηση των λόγων που τους οδηγούν στο διαζύγιο, κάτι που δεν το μαθαίνουμε ποτέ στην ταινία- όμως ο αργός σκηνοθετικός ρυθμός θεωρώ ότι «αδυνατίζει» την ιδέα και μόνο προς το φινάλε φαίνεται να απογειώνεται.
Οι ερμηνείες είναι ανεκτές και γενικά η ταινία βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον (για το πού το πάει…) και δεν νομίζω ότι το κοινό διασκεδάζει έτσι όπως εξελίσσεται η ιστορία. Η ιδέα, ξεφουσκώνει γρήγορα…
INFO
Είδος: κομεντί, 114΄
Χώρες: Ισπανία, Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Χονάς Τρουέμπα
Παίζουν: Ίτσαρο Αράνα, Βίτο Σανθ, Φερνάντο Τρουέμπα
Διανομή: Rosebud.21
Έλιο – Elio
Ο Έλιο, ένας φανατικός του διαστήματος με έντονη φαντασία, ζει μια κοσμική περιπέτεια κατά την οποία πρέπει να έρθει σε επαφή με εξωγήινες μορφές ζωής, να πλοηγηθεί εν μέσω μιας κρίσης διαγαλαξιακών διαστάσεων και κατά κάποιο τρόπο να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι και για τι προορίζεται.
INFO
Είδος: Animation, Οικογενειακό, Κωμωδία, Μεταγλωττισμένο, 99΄
Χώρα: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Αντριάν Μολίνα, Μαντλέιν Σαράφιαν, Ντόμι Σι
Διανομή: Feelgood
Alphaville (Επαν.)
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα αινιγματικό για την εποχή του έργο του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (της Nouvelle Vague), το οποίο συνδυάζει Film Noir, Science Fiction, Romance και φιλοσοφική αλληγορία με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης (σήμερα).
Το γεγονός ότι στην Αλφαβίλ, κεντρικός ήρωας είναι ο Λέμι Κόσιον, ένας πράκτορας του FBI (δημιούργημα του Αμερικανού συγγραφέα Πίτερ Τσένεϊ) που είχε πρωταγωνιστήσει σε επτά ταινίες από το 1953 μέχρι το 1962, έκανε δημοφιλή την ταινία, της οποίας ο πλήρης τίτλος ήταν «Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution» και η οποία δεν εκτιμήθηκε το 1965.
Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ όμως με αυτήν, είχε σπάσει τις φόρμες και τα στερεότυπα κάθε είδους, στέλνοντας τον Λέμι Κόσιον (που τον υποδυόταν πάντα ο «σκληρόφατσας» Έντι Κονσταντίν) στο μέλλον, ως δημοσιογράφο της εφημερίδας «Figaro-Pravda», με σκοπό να βρει τον Χένρι Ντίκσον, συνάδελφό του που έχει εξαφανιστεί.
Θα τον ανακαλύψει σε κάποιο κακόφημο ξενοδοχείο, εθισμένο στο σεξ και στο ποτό, ένα διανοητικό «φυτό», όπως και ο υπόλοιπος πληθυσμός της δυστοπικής πόλης.
Ερευνώντας, μαθαίνει ότι η πόλη κυριαρχείται από τον Άλφα-60, έναν πανούργο υπολογιστή που ελέγχει ολοκληρωτικά τους κατοίκους και κατασκευαστής του είναι ένας παρανοϊκός επιστήμονας ο Φον Μπράουν (παρά λίγο: Βέρνερ), του οποίου το πορτρέτο-αφίσα βρίσκεται παντού (σαν του Μεγάλου Αδελφού στο «1984» του Τζορτζ Όργουελ, 1948). Στην Αλφαβίλ, επίσης, τα βιβλία απαγορεύονται (όπως στο «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι, 1951) εκτός από ένα λεξικό που περιέχει τις επιτρεπόμενες λέξεις, από τις οποίες όμως κάθε μέρα εξαφανίζεται κι από μία (όπως και στη Newspeak του «1984»).
Η κόρη του επιστήμονα, Νατάσα αναλαμβάνει να παρακολουθεί στενά τον Λέμι, ο οποίος διαπιστώνει ότι η κοπέλα δεν γνωρίζει λέξεις που περιγράφουν συναισθήματα, όπως οι λέξεις «αγάπη» και «τρυφερότητα» για παράδειγμα, αφού έχουν αφαιρεθεί από το λεξικό. Έχει όμως μαζί της ένα βιβλίο του ποιητή Πολ Ελιάρ, που θα δράσει καταλυτικά στη σχέση της με τον Λέμι και στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ο Γκοντάρ σχολιάζει ποιητικά, την αλλοτρίωση του ανθρώπου σε μια δυστοπική μητρόπολη, χρησιμοποιώντας το Παρίσι του ‘60, χωρίς VFX και CGI, ως φουτουριστικό ντεκόρ σε ασπρόμαυρο (που θυμίζει «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ) και συνολικά μας χαρίζει μια εντυπωσιακή επιστημονική φαντασία για την εποχή της, με διαχρονικά ανθρωπιστικά μηνύματα.
Θεωρώ, case study την ταινία, ως δημιούργημα ενός auteur της Nouvelle Vague, που στέλνει στο… μέλλον έναν paperback μυθιστορηματικό ήρωα, που μέχρι τότε είχε πρωταγωνιστήσει στις ταινίες: «Η σειρήνα της Καζαμπλάνκα» (1953), «Ένας επικίνδυνος άνθρωπος» (1953), «Αριστοκράτισσα γκανγκστερίνα» (1954), «Ο καπετάν φασαρίας» (1955), «Η επιστροφή του Λέμι Κόσιον» (1960), «Σάρκα, πιστόλι και σατανάς» (1962) και «Ο Έντι σε μυστική αποστολή» (1963)
INFO
Είδος: Επιστημονική Φαντασία, Δράμα, 99′
Χώρες: Γαλλία, Ιταλία, 1965
Σκηνοθεσία: Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Παίζουν: ‘Εντι Κονσταντίν, Άννα Καρίνα, Ακίμ Ταμίροφ
Διανομή: Summer Classics
Καμιά συμπάθεια για το διάβολο (Επαν.)
Ερωτικό δράμα με δυστοπικά στοιχεία, που το κατέταξαν στον underground ελληνικό κινηματογράφο. Ουσιαστικά, μια ελεύθερη και ατμοσφαιρική διασκευή του αρχαίου μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μεταφέροντας την ιστορία στην καρδιά μιας μελλοντικής, μετα-βιομηχανικής Αθήνας που ζει στο σκοτάδι. Με συνεχείς ανατροπές, εκπληκτική μουσική και ασπρόμαυρη φωτογραφία που παραπέμπει στο μεγάλο κλασσικό (και noir) σινεμά.
Η πλοκή ακολουθεί έναν νεαρό ταμία σούπερ μάρκετ που ερωτεύεται μια νεαρή σερβιτόρα – η οποία εργάζεται παράλληλα ως γυμνό μοντέλο και μόλις έχει αποφυλακιστεί. Όταν εκείνη πεθαίνει από ναρκωτικά, ο ήρωας ξεκινά ένα εσωτερικό και εξωτερικό ταξίδι για να τη φέρει πίσω – διασχίζοντας τα όρια ζωής και θανάτου, πραγματικότητας και φαντασίας.
Η ταινία προκάλεσε -στην εποχή της- με την τολμηρή αισθητική της, τα γυμνά πλάνα και τη θεματική της γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, τα ναρκωτικά και την εμμονή. Ταυτόχρονα όμως, αναγνωρίστηκε για τη σκηνοθετική της τόλμη, τον εικαστικό της χαρακτήρα και την ατμοσφαιρική της δύναμη.
Σήμερα, κυκλοφορεί επετειακά -και ψηφιακά αποκατεστημένη- ως Director’ s cut για τα 30 χρόνια κινηματογράφου του Δημήτρη Αθανίτη, ενός σκηνοθέτη με τη δική του χαρακτηριστική πορεία χάρη στο προσωπικό του ύφος, που δεν ακολούθησε ποτέ τα στερεότυπα.
INFO
Είδος: Δράμα, 82΄
Χώρα: Ελλάδα, 1997
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Παίζουν: Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Καζανάς, Γιώργος Κοτανίδης, Πάνος Θανασούλης, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Τάκης Βαμβακίδης
Διανομή: New Star
Η νύχτα των σαλτιμπάγκων – Gycklarnas Afton (Επαν.)
Μία ταινία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με φόντο τον κόσμο του τσίρκου.
1900, Σουηδία. ‘Ενας θίασος τσίρκου σε παρακμή, που δίνει αγώνα επιβίωσης, σταθμεύει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ο Aλμπέρτι, αρχηγός του θιάσου, εγκατέλειψε τη γυναίκα του και τα παιδιά του τρία χρόνια πριν. Απελπισμένοι από τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και την απώλεια των ρούχων τους κατά τη διάρκεια μια καταιγίδας, ο Aλμπέρτι και η Άννα, η καινούρια του σύντροφος, θα ικετεύσουν το διευθυντή του τοπικού θεάτρου να τους δώσει κοστούμια. Το τσίρκο ετοιμάζεται να δώσει παράσταση, η οποία όμως διακόπτεται πριν καλά-καλά ξεκινήσει με την άφιξη της αστυνομίας. Αψηφώντας τη ζήλια της Άννας, ο Aλμπέρτι αποφασίζει να επισκεφτεί την παλιά του σύζυγο και τα παιδιά του.
Ο Μπέργκμαν, σκύβει στον αγαπημένο του κόσμο του θεάματος, φέρνοντας σε αντιπαράθεση δύο μορφές τέχνης: το περιπλανώμενο τσίρκο από την μια και το επίσημο, αστικό, σοβαρό θέατρο από την άλλη –ουσιαστικά δύο κοσμοθεωρίες.
INFO
Είδος: Δράμα, 93΄
Χώρα: Σουηδία, 1953
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Παίζουν: Όκε Γκρένμπεργκ, Χάριετ Άντερσον, Χάσε Έκμαν, Γκούναρ Μπγέρνστραντ
Διανομή: Weirdwave
Το παιδί και το δελφίνι – Boy on a dolphin (Επαν.)
Η πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή που γυρίστηκε στην Ελλάδα, δια χειρός του Ρουμάνου σκηνοθέτη Τζιν Νεγκουλέσκο, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Ντιβάιν, «Boy on a dolphin», το οποίο εκδόθηκε το 1955. Μια ταινία με αίσθημα και αστυνομικό ενδιαφέρον (αρχαιοκαπηλία) με φόντο την Ύδρα -κυρίως- αλλά και πολλά αξιοθέατα της Ελλάδας, που διαφημίστηκε πολύ έκτοτε.
Η Φαίδρα (Σοφία Λόρεν) μια νεαρή Υδραία και κόρη σφουγγαρά, κάνοντας κατάδυση στον βυθό του νησιού, ανακαλύπτει εντελώς τυχαία ένα αρχαίο άγαλμα που παριστάνει ένα παιδί πάνω σε ένα δελφίνι. Εκμυστηρεύεται την ανακάλυψη αυτή στον Αλβανό σύντροφό της Ριφ (Γιόργκε Μίστραλ) και στον Άγγλο γιατρό του νησιού, τον δόκτορα Χόκινς (Λόρενς Νάισμιθ), ο οποίος ταξιδεύοντας στην Δήλο πληροφορείται ότι η κατασκευή του πολύτιμου αυτού αγάλματος ανάγεται στην περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής και θεωρείται ότι έχει μαγικές ιδιότητες. Έτσι, προσπαθεί να το πουλήσει στον αρχαιοκάπηλο Βίκτορα Πάρμαλη (Κλίφτον Γουέμπ), σε αντίθεση με έναν έντιμο αρχαιολόγο (Άλαν Λαντ) που είναι ερωτευμένος με τη Φαίδρα και επιθυμεί -όπως κι εκείνη- να το επιστρέψουν στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπείται στην ταινία από τον Αλέξη Μινωτή.
Να σημειωθεί ότι στην ταινία ακούγεται το εμβληματικό τραγούδι «Τι είν΄ αυτό που το λένε αγάπη» του Τάκη Μωράκη, το οποίο τραγουδά η Σοφία Λόρεν στα ελληνικά μαζί με τον Τόνυ Μαρούδα, που τη συνοδεύει με την κιθάρα του και επίσης ότι είναι η δεύτερη στην ιστορία ταινία Σινεμασκόπ που γυρίστηκε εκτός Χόλιγουντ (με πρώτη την «Three coins in a fountain» πάλι του Τζιν Νεγκουλέσκο) και της οποίας το τραγούδι των τίτλων από τον Φρανκ Σινάτρα, έμεινε στην ιστορία.
Συνολικά, η ταινία «Το παιδί και το δελφίνι» (γυρισμένη σε Ύδρα, Αθήνα, Ρόδο, Δήλο, Μύκονο, Πόρο, Επίδαυρο και Μετέωρα), είναι από αυτές που σου φτιάχνουν τη διάθεση, καλοκαιριάτικα. Μη τη χάσετε.
INFO
Είδος: Περιπέτεια, Αισθηματικό, 111΄
Χώρα: ΗΠΑ, 1957
Σκηνοθεσία: Τζιν Νεγκουλέσκο
Παίζουν: Άλαν Λαντ, Σοφία Λόρεν, Κλίφτον Γουέμπ, Αλέξης Μινωτής, Λόρενς Νάισμιθ, Μιχάλης Νικολινάκος
Διανομή: Repertory Films
Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη – Roma città aperta (Επαν.)
Μια ταινία που σημάδεψε το ιταλικό νεορεαλισμό και σφράγισε το κινηματογραφικό παρελθόν, με την αυθεντική απεικόνιση της Κατοχής.
Διαδραματίζεται στη Ρώμη, το 1944, υπό ναζιστική κατοχή. Ο Τζόρτζιο Μανφρέντι, μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης, προσπαθεί να διαφύγει από τη Γκεστάπο. Βρίσκει βοήθεια από απλούς ανθρώπους: τον ιερέα Ντον Πιέτρο, που με αυτοθυσία στηρίζει το αντιστασιακό έργο, και την Πίνα, μια φτωχή αλλά αποφασισμένη γυναίκα που ετοιμάζεται να παντρευτεί τον σύντροφό της -επίσης αγωνιστή. Η ταινία κορυφώνεται με σκηνές βασανιστηρίων, εκτελέσεων και ηρωισμού, καταγράφοντας τον τρόμο της κατοχής αλλά και το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η ταινία, που γυρίστηκε σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ρώμης από τους Ναζί το 1945, με ελάχιστα μέσα και κυρίως με ερασιτέχνες ηθοποιούς και κάμερες από το εμπόριο, αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη φωνή του ιταλικού λαού μετά τη σιωπή της φασιστικής λογοκρισίας και τις φρικαλεότητες του πολέμου.
Ο Ροσελίνι δημιούργησε ένα έργο, που αναγνωρίστηκε με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών του 1946 και στιγμάτισε τον παγκόσμιο κινηματογράφο αποτυπώνοντας με ρεαλισμό, δύναμη και ανθρωπιά τη συλλογική μνήμη και αντίσταση ενός λαού, εγκαινιάζοντας έτσι, το κίνημα του ιταλικού νεορεαλισμού, φέρνοντας την κάμερα στους δρόμους, στις πλατείες, στα κατεστραμμένα σπίτια και τις ψυχές των ανθρώπων
Η Άννα Μανιάνι είναι συγκλονιστική, στον σπαρακτικό ρόλο της Πίνα, μιας γυναίκας του λαού που χάνει τον σύντροφό της λίγα λεπτά πριν τον γάμο τους, και ο Άλντο Φαμπρίτσι είναι εκπληκτικός στον ρόλο του πατέρα Ντον Πιέτρο.
Συνολικά, πρόκειται για μια αυθεντική κινηματογραφική εμπειρία, με την 4K restoration να αναδεικνύει το «αναλογικό» ασπρόμαυρο της εποχής: τα μισοφωτισμένα σοκάκια, τις κατεστραμμένες προσόψεις των κτηρίων της κατοχικής Ρώμης, την τραγικότητα των προσώπων. Γυρισμένο σχεδόν ως ντοκιμαντέρ, με ολική αποτύπωση της φθοράς και του τέλους της πολιορκημένης πόλης, αποτελεί ιδανικό case study για σπουδαστές και λάτρεις της τέχνης. Ας μη ξεχνάμε ότι και ο Μάρτιν Σκορτσέζε τη θεώρησε ως «καθοριστική στιγμή στην ιστορία του σινεμά». Δεν χάνεται.
INFO
Είδος: Δράμα, Κοινωνικό, Πολεμικό, 103΄
Χώρα: Ιταλία, 1945
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι
Παίζουν: Άννα Μανιάνι, Αλντο Φαμπρίτσι, Μαρτσέλλο Παλιέρο
Διανομή: New Star
