Μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά της εικοσαετούς κυριαρχίας των Η.Π.Α. ήταν η… τεχνική ορολογία τους. Μεταξύ αυτών, ο όρος «παράπλευρες απώλειες», που είχε την έννοια της κάλυψης των σφαγών αμάχων σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.
Τελευταίο παράδειγμα το Πακιστάν. Όπως είναι γνωστό, τα δισεκατομμύρια αμερικανικής βοήθειας στη δεκαετία του ’80 γιγάντωσαν το ισλαμικό ακραίο κίνημα στο Αφγανιστάν, αλλά και στο Πακιστάν. Τότε οι Ταλιμπάν δεν ήταν «τρομοκράτες», αλλά «αγωνιστές της ελευθερίας»…
«Τα χρόνια πέρασαν, αλλάξαν οι καιροί», οι Η.Π.Α. προχώρησαν σε στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν («καλή», όχι σαν αυτή των Σοβιετικών…), οι Ταλιμπάν δεν φαίνεται ότι νικήθηκαν και η δράση τους επεκτάθηκε στο γειτονικό Πακιστάν.
Σε απόγνωση οι Η.Π.Α., προέτρεψαν το Πακιστάν να κλιμακώσει τις επιθέσεις κατά των Ταλιμπάν στην Κοιλάδα Σουάτ, όπου η δράση τους ήταν ενισχυμένη. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον 600.000 πρόσφυγες, που διέφυγαν από την κόλαση του πυρός, χωρίς να γνωρίζουν αν, πότε και πως θα επιστρέψουν.
Είτε με «κακούς» προέδρους είτε με «καλούς», το πρόσωπο των Η.Π.Α. παραμένει το ίδιο. Τουλάχιστον για όσο διάστημα ακόμα θα μπορούν να χρηματοδοτούν τους πολέμους τους…
Χρήστος Φωτιάδης
