Στην «Καθημερινή» της 21.6.09 διαβάσαμε την αναφορά της Ρίτας Μασούρα, με αφορμή τις εκλογές στο Ιράν και όσα ακολούθησαν. Σε μια κρίση αυτογνωσίας, κριτικάρει την αλαζονεία της Δύσης και τον τρόπο που αυτή κρίνει τις «διαφορετικές χώρες.
Χρόνια σας γράφουμε γι’ αυτά! Να που κάποια γνωστική δημοσιογράφος τα ανακαλύπτει όψιμα…
Βέβαια, η κ. Μασούρα μπερδεύει στη συνέχεια του σημειώματός της τα μήλα με τα… καρπούζια, ισχυριζόμενη ότι «το Ιράν είναι από τα τελευταία δείγματα μιας αντίστοιχης μαρξιστικής-λενινιστικής κοινωνίας»! Αλλά ας μη γίνουμε κακοί και ας κρατήσουμε μόνο τις σωστές της επισημάνσεις για την υπερφίαλη Δύση.
Το παρήγορο γεγονός είναι, ότι σιγά-σιγά έρχονται κι άλλοι στα λόγια μας. Άλλωστε, τα πρώτα 20 χρόνια είναι δύσκολα…
«Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Έχουμε μεγάλη έπαρση για το δυτικό μοντέλο ζωής: Τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον καταναλωτισμό μας. Γι’ αυτό και ξημεροβραδιαζόμαστε σκεπτόμενοι πως θα συμβάλουμε ώστε και ο “υπόλοιπος κόσμος> να απολαύσει τη δική μας κοσμοθεωρία! Και ως εδώ, θαυμάσια. Θέλουμε το καλό του διπλανού μας. Όμως, το ότι ο «υπόλοιπος κόσμος» μπορεί να έχει έναν άλλο πολιτισμό ή να θεωρεί το δικό του μοντέλο ζωής λίγο ανώτερο από το δικό μας δεν πρέπει να μας απασχολεί; Δεν πρέπει να μας θωρακίζει με τακτ;
Οι λαοί της Δύσης από κάποια στιγμή της Ιστορίας και πέρα υπήρξαν περισσότερο κατακτητικοί από πολλούς άλλους. Εμείς γίναμε σταυροφόροι, εμείς χαράξαμε γραμμές αποικιοκρατίας, εμείς διδάξαμε δια της βίας πολιτισμό. πολιτισμένος όμως θεωρείται αυτός που μπορεί να αναγνωρίζει την ανθρώπινη υπόσταση των άλλων. Το να πιστεύει μαι ομάδα ότι είναι η μόνη πλήρως ανθρώπινη, το να αρνείται να γνωρίσει το παραμικρό πέρα από τις δικές της εμπειρίες, το να μένει μονίμως περιχαρακωμένη στο δικό της μοντέλο ζωής είναι ένδειξη βαρβαρότητας και όχι πολιτισμού. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι το γουιλσόνειο δόγμα (ρητή αναφορά στην εξαγωγή της δημοκρατίας) όχι απλώς υιοθετήθηκε από τους μετέπειτα προέδρους των Η.Π.Α., αλλά έγινε και εμμονή.
Εμμονή που επί Μπους οδήγησε στη βαρβαρότητα.
Με αυτές τις σκέψεις κατά νου και με δεδομένη την αρχή της αλαζονείας που χαρακτηρίζει τη δυτική κοσμοθεωρία, παρακολουθούσα τον ξένο Τύπο τις μέρες πριν από τις ιρανικές εκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ καλούσε τον ιρανικό λαό να συντρίψει τον Αχμεντινετζάντ, ενώ υπήρξαν έντυπα που κυκλοφόρησαν με τον τίτλο “Άντε, να τελειώνουμε με αυτόν>. Αυτός είναι ο επανεκλεγείς πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ.
Χρήστος Φωτιάδης
