Μια δήλωση καθαρά ουτοπική, αφού τίποτε δεν μπορεί πλέον να σταματήσει τον καλπασμό της Κίνας προς την πρώτη παγκόσμια θέση. Μέχρι πρότινος, οι «ειδικοί» αμφισβητούσαν απλά τον χρόνο αλλαγής σκυτάλης. Πρόσφατα, ακόμα και οι Αμερικανοί τον προσδιορίζουν «εντός των επόμενων 7-10 χρόνων»!!!
Η φυσική και πυρηνική καταστροφή ήρθαν ως επιβεβαίωση της εύθραυστης θέσης της Ιαπωνίας στον μελλοντικό καταμερισμό της παγκόσμιας ισχύος. Η αμφισβήτηση είχε αρχίσει αρκετά χρόνια πριν, καθώς το τραπεζικό της σύστημα, το επίπεδο τεχνογνωσίας και οι εσωτερικές κοινωνικές ισορροπίες παρέπεμπαν σε χρόνιο ασθενή! Οι μόνοι υγιείς φορείς ήσαν οι μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι…
Η ασύστολη υποκρισία
Για να φιλοσοφήσουμε λιγάκι τις εθνικές ταπεινώσεις και τη μελλοντική υποβάθμιση του ειδικού ρόλου της Ιαπωνίας στα διεθνή (κυρίως οικονομικά και βιομηχανικά) δρώμενα, ας σκεφτούμε με ποιον τρόπο αντιμετωπίστηκε το «ιαπωνικό θαύμα» μετά το 1960 και πως αντιμετωπίζεται το αντίστοιχο κινεζικό, εδώ και μια δεκαετία.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να κάνετε την σύγκριση. Στην πρώτη περίπτωση επρόκειτο για ένα… «δημοκρατικό» θαύμα! Σε μια χώρα, όπου το ίδιο κόμμα κυβερνούσε απ’ το 1945 έως το 2009!!! Όπου τα οικονομικά σκάνδαλα και οι ρεμούλες οδηγούσαν συχνά, ακόμα και σε αυτοκτονίες. Σε μια χώρα που οι εργάτες δεν είχαν κανένα δικαίωμα, αποτελούσαν απλά… γρανάζια του παραγωγικού συστήματος και συχνά διανυκτέρευαν σε… συρτάρια ύπνου!!!
Αντίθετα, στην Κίνα επικρατεί… «εργασιακός Μεσαίωνας»! Οι εργάτες (που για πρώτη φορά στην κινεζική ιστορία γνωρίζουν παρόμοιο βιοτικό επίπεδο!), «αναγκάζονται να δουλεύουν πολύ περισσότερο από οκτώ ώρες». Σωπάτε! Μήπως έχετε δει τις στατιστικές αύξησης των ωρών εργασίας στις Η.Π.Α. και την «προχωρημένη» Ευρώπη; Μήπως (λέμε τώρα…) έχετε μιλήσει με κάποιους που υφίστανται στη χώρα μας ανάλογες παραβιάσεις του ωραρίου, μειώσεις μισθών, κατάργηση συμβάσεων και δικαιωμάτων;
Επίσης, η Κίνα «κλέβει τα πνευματικά δικαιώματα και αντιγράφει προϊόντα των άλλων», σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα. Άραγε (λέμε τώρα…) ξεχάστηκε η χαρακτηριστική εικόνα των δεκαετιών του 1970-1990, με τον Ιάπωνα που φωτογράφιζε τα πάντα στις διεθνείς εκθέσεις, ώστε να τα αντιγράψει (και βελτιώσει) σε μηδενικό χρόνο;
Υπομονή…
Δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος ακόμη. Μαζί με την… αιώνια παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, θα καταρρεύσουν και τα παραμύθια της (πανίσχυρης ακόμα!) προπαγάνδας της. Το δράμα της Ιαπωνίας δεν περιορίζεται στο ανθρωπιστικό και οικονομικό επίπεδο. Αποτελεί μια μικρή μόνο πρόγευση του συνολικού δράματος, που θα σημάνει η αλλαγή συσχετισμών και η μετάβαση της Δύσης (χωρίς, πλέον, την Ιαπωνία!) σ’ ένα ρόλο σμίκρυνσης και εσωστρέφειας…
Χρήστος Φωτιάδης
