Το «σίριαλ» της σύλληψης, δίκης, καταδίκης και απελευθέρωσης των πέντε νοσοκόμων απ' τη Βουλγαρία και του Παλαιστινίου γιατρού, που είχε αρχίσει το 1998 και τελείωσε αισίως πριν από λίγες ημέρες, υπενθύμισε σε όλους μας την ωμότητα που διακρίνει την πολιτική.
Η Λιβύη και ο ηγέτης της συνταγματάρχης Μ. Καντάφι έγιναν στόχος των ΗΠΑ και της Δύσης απ' τις αρχές της δεκαετίας του '80, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό της Τρίπολης, τον Απρίλιο του 1986. Δέσμευση περιουσιακών στοιχείων, εμπάργκο σε προϊόντα, διακοπή των αεροπορικών συνδέσεων και άλλα μέτρα χρησιμοποίησε η Δύση για τον «συνετισμό» του ενοχλητικού ηγέτη.
Η σταδιακή επαναπροσαρμογή ξεκίνησε με την προθυμία της Λιβύης να αποζημιώσει τα θύματα της καταστροφής του αεροσκάφους της Παν Αμ στο Λόκερμπι και την παράδοση των «υπόπτων» στη βρετανική Δικαιοσύνη. Η επίσκεψη Μπλερ σηματοδότησε την άρση της απομόνωσης και το μόνο «αγκάθι» που απέμεινε ήταν οι πέντε νοσοκόμες και ο γιατρός, που εν τω μεταξύ είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.
Σαρκοζί, ο νέος παίκτης!
Και ενώ στις 11 Ιουλίου η Ουάσινγκτον έστελνε στην Τρίπολη τον πρώτο της πρεσβευτή μετά από 21 χρόνια (!), ο Σαρκοζί επέλεξε να στείλει τη… σύζυγό του Σεσιλιά, για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των νοσηλευτριών και του γιατρού.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων παίχτηκε χοντρό πόκερ: συνεργασία στρατιωτική και βιομηχανική, κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα, πώληση Μιράζ, εξαγορά τραπεζών της Λιβύης από γαλλικές και παραγραφές χρεών από τη Βουλγαρία και άλλες χώρες του τότε σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Όλα έγιναν αποδεκτά, η Βουλγαρία διέγραψε χρέος 54 εκατ. δολαρίων και ίσως γίνει κάτι ανάλογο με την Τσεχία, τη Σλοβακία και την Κροατία, οπότε οι νοσηλεύτριες και ο γιατρός επέστρεψαν πανηγυρικά στη Σόφια.
Όλοι ευχαριστημένοι, λοιπόν; Όχι ακριβώς! Στους «διαμαρτυρόμενους» περιλαμβάνονται:
1. Οι ανταγωνιστές της Γαλλίας, εντός και εκτός Ε.Ε., που βλέπουν τον Σαρκοζί σε ρόλο επιθετικού διπλωματικού εκπροσώπου των γαλλικών συμφερόντων. Η Γερμανία δήλωσε ότι «πλήττονται τα συμφέροντά μας και θα έπρεπε να συζητηθεί το θέμα μεταξύ των δύο κυβερνήσεων», ενώ δυσαρέσκεια εκφράστηκε από την Πορτογαλία και άλλες χώρες της Ε.Ε.
2. Η Greenpeace κατήγγειλε το πρωτόκολλο πυρηνικής συνεργασίας μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης ως «πρόβλημα πυρηνικής διασποράς και ανεύθυνης εξαγωγής της γαλλικής πυρηνικής τεχνολογίας», για να λάβει την «πληρωμένη» απάντηση του Σαρκοζί: «Η πυρηνική ενέργεια αφορά το μέλλον και του αραβικού κόσμου. Αν δεν του δώσουμε αυτή τη δυνατότητα, πώς θα αναπτυχθεί και πώς θα καταπολεμήσουμε τον φανατισμό και την τρομοκρατία;»!
3. Μπορεί ο Καντάφι να συνεχίζει τις ηγετικές του εμφανίσεις και να αναφέρεται στο όραμα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής», όμως ο Παλαιστίνιος γιατρός, αμέσως μετά την απελευθέρωσή του, μίλησε στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» για τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη, ενώ ανάλογη μεταχείριση (μαζί με βιασμούς!) είχαν και οι Βουλγάρες νοσοκόμες! Έτσι, το «άνοιγμα» της Δύσης παραμένει ηθικά έκπτωτο, γεγονός που δεν αναμένεται να έχει άλλες συνέπειες…
