Η πολιτική «συνάντηση» με τον Παύλο Καμάρα
Και η γνωριμία με τον Παύλο Καμάρα πότε ήρθε;
Στο τέλος της τετραετίας επί δημαρχίας Κυδωνάκη ήμουν Γενική Γραμματέας της Επιτροπής Γηπέδου, με τον Παύλο Καμάρα εκείνη την εποχή να είναι πρόεδρος της Επιτροπής Γηπέδου. Ήταν η εποχή που αρχίσαμε να γνωριζόμαστε. Ήταν η εποχή που αντιλήφθηκα τις ικανότητες και τη δυναμική προσωπικότητα του Παύλου Καμάρα λέγοντάς του μάλιστα «Εσύ πρέπει να γίνεις δήμαρχος». Μου είχε πει: «Τι είναι αυτά που λες; Δεν ξέρω σχετικά και ούτε και έχω ασχοληθεί». Πάραυτα εγώ επέμενα. Κάπως έτσι σε συνεργασία και με την τοπική προωθήσαμε τον Παύλο Καμάρα και ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος. Θυμάμαι λίγο πριν την έναρξή της μου είχε πει ο Παύλος Καμάρας «εάν κατέβεις μαζί μου, το αποφασίζω». Έτσι και έγινε. Ταυτόχρονα με κάλεσε ο κ. Κυδωνάκης και μου ζήτησε να είμαι υποψήφια στον δικό του συνδυασμό. Τού είχα εξηγήσει, θυμάμαι, ότι θα ήμουν υποψήφια με τον Παύλο Καμάρα και τού είχα ζητήσει να πραγματοποιήσουμε ένα ραντεβού και οι τρεις μας ώστε τόσο ο κ. Κυδωνάκης όσο και ο κ. Καμάρας να μου υποσχεθούν ότι ο προεκλογικός αγώνας που θα ακολουθούσε δεν έθιγε ούτε τον έναν ούτε τον άλλο. Γιατί; Γιατί τους εκτιμούσα και τους δύο πολύ και βρισκόμουν σε δύσκολη θέση. Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε και πήρα την υπόσχεση και των δύο, η οποία υλοποιήθηκε όχι γιατί τούς το ζήτησα εγώ αλλά γιατί ήταν και οι δύο ιδιαίτερα αξιοπρεπείς. Με αυτά τα γεγονότα ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος.
Και η ενασχόληση με την πολιτισμική δραστηριότητα παρά τον προεκλογικό αγώνα καλά κρατούσε… όπως μου είπατε στην αρχή της συνάντησής μας. Έτσι δεν είναι;
Πράγματι. Θυμάμαι τον Σεπτέμβριο του 1994 ήταν η δημοτική εκλογική αναμέτρηση και 26 Ιουλίου του ίδιου έτους ήταν ο εορτασμός της συμπλήρωσης είκοσι ετών από την εισβολή στην Κύπρο. Εκείνη την εποχή επειδή είχα φίλους στην Κυπριακή Πρεσβεία, ήρθε ο πρόξενος και μού εμπιστεύθηκαν μία πολύ ωραία συλλογή από φωτογραφίες από τα κατεχόμενα για να εκτεθούν στην πόλη, δίνοντας από την πλευρά μου την υπόσχεση της φροντίδας τους. Η παρουσίαση του φωτογραφικού αυτού αρχείου πραγματοποιήθηκε στο Άλσος Βαρβαρέσου όπου και πραγματοποιήθηκε μία σχετικά εξαιρετική εκδήλωση που είχα επιμεληθεί. Στην εκδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε και η πρώτη εμφάνιση του Παύλου Καμάρα ως υποψήφιος δήμαρχος, η πρώτη του βόλτα μέσω της οποίας έγινε ευρύτερα γνωστό ότι θα διεκδικήσει στις επικείμενες τότε δημοτικές εκλογές τον δημαρχιακό θώκο. Και θυμάμαι ότι την ίδια περίοδο και με αφορμή την εν λόγω εκδήλωση και δεδομένης της έντονα κομματικής ταυτότητα που χαρακτήριζε κάθε πολιτική δραστηριότητα όπως σας έχω ήδη αναφέρει, μου έλεγαν από το τοπικό: «Μα τι κάνεις; Προβάλλεις τον Κυδωνάκη δύο μόλις μήνες πριν από τις εκλογές και δεδομένου ότι θα είσαι υποψήφια με άλλη παράταξη;» Και απαντούσα: «Το ενδιαφέρον μου δεν εστιάζεται στις εκλογές αλλά στη συμπλήρωση των είκοσι χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και πρέπει να αποδώσουμε τον φόρο τιμής που αναλογεί. Τώρα έαν ο κ. Κυδωνάκης προβάλλεται με την εκδήλωση καλώς προβάλλεται γιατί ως δήμαρχος θέλησε να πραγματοποιηθεί αυτή. Από την πλευρά του ο κ. Καμάρας θα πραγματοποιήσει την προεκλογική ομιλία του σε χώρο και χρόνο που θα επιλέξει και η πόλη θα κρίνει με τη ψήφο τη. Δεν με ενδιέφερε πραγματικά να πολιτικοποιήσω τον «πολιτισμό». Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ενδιαφέρον μου εστιάζονταν αποκλειστικά και μόνο στην απόδοση του φόρου τιμής σε όλους όσους πάλεψαν για τη μαρτυρική Κύπρο. Κάπως έτσι ακολουθώντας αυτή τη στάση, βρέθηκα παραμονές εκλογών με τον κίνδυνο να μην εκλεγώ.
«Δεν εκλέγομαι – δεν εκλέγομαι – κι όμως εκλέχθηκα τρίτη»
Φθάνουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 λοιπόν. Τι συνέβη εκείνη την ημέρα;
Την ημέρα των εκλογών έπαιρνα μηνύματα ότι δεν θα εκλεγώ. Η τοπική δεν θα με στήριζε! Χαρακτηριστική εκφορά του τρόπου που σκέφονταν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή, έντονα πολιτικοποιημένα χρόνια όπως σας έχω ξαναπεί. Σε αυτή τη λογική ορισμένων ανθρώπων εγώ υποστήριζα τη ΝΔ και ταυτόχρονα στήριξα τον κ. Κυδωνάκη ο οποίος και στις εκλογές του 1994 είχε λάβει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ, ενώ το χρίσμα της ΝΔ το έλαβε ο κ. Καμάρας. Στην πράξη όμως δεν μπορούσα να ενταχθώ στην τόσο έντονα κομματικοποιημένη πολιτική λογική της εποχής. Υποστήριζα το καλό για την πόλη και αυτό το αναγνώριζα απ’ όπου και εάν προερχόταν, από ανθρώπους που υποστήριζαν τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ ή οποιονδήποτε άλλο πολιτικό χώρο. Μάλιστα την Κυριακή των εκλογών το μεσημέρι μου ανέφερε ο Παύλος Καμάρας «δεν θα εκλεγείς και τι μου έκανες… με έβαλες στην εκλογική κούρσα και εσύ μένεις στο γραφείο και δεν κυκλοφορείς έξω για ψήφους». Αυτή ήταν η αλήθεια, ποτέ δεν επικοινώνησα με ανθρώπους με στόχο τη ψήφο τους, το θεωρούσα έλλειψη σεβασμού αυτών των ανθρώπων εάν το έκανα. Κάπως έτσι λοιπόν ο Παύλος Καμάρας εκείνο το μεσημέρι των δημοτικών εκλογών του 1994 «μου έβαλε τις φωνές». Τη νύχτα βρέθηκα και σε ένα εκλογικό τμήμα όπου είχα λάβει τρεις ψήφους, όπου και προπορευόταν ο κ. Κυδωνάκης και βγήκα απογοητευμένη με τα αποτελέσματα του εν λόγω εκλογικού τμήματος στην Άνω Πεύκη και όπως οδηγούσα για να πάω στο εκλογικό κέντρο, βλέπω κόσμο και τον Παύλο Καμάρα να μιλάει. Και σκέφτηκα τότε: «βιάστηκε να βγει, αφού δεν κερδίζουμε».
Ενδιαφέρουσα ιστορία κα Μήτση. Τι έγινε στη συνέχεια;
Μόλις σταματώ λοιπόν μπροστά στον κόσμο με το αυτοκίνητο, τρέχουν τα παιδιά της νεολαίας της ΝΔ, μου ανοίγουν την πόρτα και με βγάζουν έξω αγκαλιά και εγώ να τους λέω «παιδιά δεν βγαίνει ο Παύλος Καμάρας, δεν βγαίνω και εγώ». Και την επόμενη στιγμή δεν ξέρω πως μέσα στην ένταση της στιγμής βρέθηκα στην εξέδρα επάνω όπου ο κ. Κυδωνάκης απηύθυνε χαιρετισμό αποδίδοντας τα συγχαρητήρια στον Παύλο Καμάρα και να του τραβάω το σακάκι λέγοντάς του ότι δεν εκλεγόμαστε. Και εκείνη τη στιγμή αναφέρει ο Παύλος Καμάρας, «δίπλα μου έχουμε και την κα Μήτση που έχει εκλεγεί και να σας πει δύο λόγια». Και εγώ μέσα στην ένταση της στιγμής να μην ξέρω ούτε πως βρέθηκα από το αυτοκίνητο στην εξέδρα και πως είχε διαμορφωθεί το σκηνικό. Πάνω στην εξέδρα λοιπόν δειλή και μαζεμένη και ακόμα και σήμερα με τα μικρόφωνα δεν έχω ιδιαίτερα καλή σχέση, είπα δύο κουβέντες και έφυγα. Ευχαρίστησα τον κόσμο για την εκτίμησή του, υποσχέθηκα ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για το καλό της πόλης τονίζοντας ότι «έχοντας δίπλα μου τον Παύλο Καμάρα δεν φοβάμαι τίποτα». Και κατέβηκα στη συνέχεια από την εξέδρα και λέω «παιδιά εγώ δεν έχω βγει». Τελικά είχα εκλεγεί τρίτη. Πρώτος σε ψήφους ήταν ο Μαυρίδης, δεύτερη η Αμπανούδη και τρίτη εγώ.
Πώς είχα εκλεγεί τρίτη; Το κατάλαβα στη συνέχεια. Έμαθα λοιπόν ότι στην τελευταία προεκλογική ομιλία ο κ. Κυδωνάκης κάνοντας τον απολογισμό της διοίκησης, αναφερόμενος στον Πολιτιστικό Οργανισμό τόνισε ότι «ανεβάσαμε τον πήχυ ψηλά και αυτό το οφείλουμε στην Έλλη Μήτση». Αναγνώρισε δηλαδή την προσφορά μου στην πόλη και την ανταπόδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με έναν τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Γιατί ο κ. Κυδωνάκης ήταν ένας δήμαρχος που προσπάθησε σκληρά για την πόλη και πάνω απ’ όλα είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος. Ο Αντώνης Κυδωνάκης διετέλεσε δήμαρχος της Πεύκης επί τέσσερις τετραετίες και ουσιαστικά έβαλε όλες εκείνες τις βάσεις για τη μετεξέλιξη της πόλης και την ανάπτυξή της αναλαμβάνοντάς την από κοινότητα για να μετεξελιχθεί στη συνέχεια σε δήμο.
