Το τρένο ξεκινάει με φουλαριστές τις μηχανές. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ορκιστούν οι νέοι τοπικοί μας άρχοντες, αυτοί που εξελέγησαν στις 15 Οκτωβρίου. Και, απ’ ό,τι μαθαίνω, το κλίμα είναι καλό. Ίσως, γιατί, μάλλον επείσθησαν κάποιοι να «καθίσουν καλά» και να μη σχετίζουν την όποια βούληση του πευκιώτικου λαού με τις επιλογές του δημάρχου. Γιατί, ο πευκιώτικος λαός (όπως, άλλωστε και γενικότερα, ο ελληνικός λαός) μπορεί να είναι κυρίαρχος αλλά εφαρμόζει άπαξ την κυριαρχία του: στις εκλογές. Μια φορά ψήφισες για κυβέρνηση, μετά και για τέσσερα χρόνια, κοψοχέρης. Δεν υπαινίσσομαι ότι το ίδιο ισχύει και για τον νέο μας δήμαρχο, προς Θεού! Όμως, στις εκλογές ψηφίζεις κάτι πολύ γενικό. Ένα κόμμα που, ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα, η επιλογή του οποίου στηρίζεται κατά το πλείστον, όχι στο πρόγραμμα που αυτό εκφράζει ή ποιους ανθρώπους έχει για να στελεχώσει την κυβέρνησή του, αλλά μόνο στο πρόσωπο του αρχηγού. Και μάλιστα, ακόμη χειρότερα, ούτε καν στο πρόσωπο του αρχηγού, αλλά στα πρόσωπα –τεθνεώτα– όλα πλην –ίσως– ενός, που κατηύθυναν τους συγκεκριμένους κομματικούς χώρους με τα ιστορικά ονόματά τους. Δηλαδή, αν σκεφτεί κανείς ότι, ύστερ’ από 45 χρόνια «κονταροχτυπιούνται» –έστω έτσι για σόου– ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Παπανδρέου, θα πρέπει να κλειστεί σε νευρολογική κλινική. Στην Ελλάδα, την επιλογή του κόμματος δεν την καθορίζει μόνο το ρουσφέτι και το βόλεμα. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για έναν λαό που καταλαμβάνει δύο θέσεις παρκαρίσματος αντί για μία και περνάει ώρες ατελείωτες μπροστά στη μικρή –ή «μικρούτσικη»– οθόνη. Το πράγμα όμως έχει και μια πιο «μεταφυσική» χροιά, όταν τις πολιτικές μας επιλογές τις καθορίζουν… φαντάσματα.
Τι λέγαμε: Α, για την επιλογή του λαού. Και, πιο συγκεκριμένα, για την επιλογή του πευκιώτικου λαού. Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι, όταν αναφέρονται γραπτώς οι πολιτικοί στον λαό προεκλογικά, τον γράφουνε με κεφαλαίο λάμδα. Μετεκλογικά τον γράφουνε γενικώς. Ο πευκιώτικος Λαός… ε; το προσέξατε; Αυτός ο λαός λοιπόν, κλήθηκε ν’ αποφασίσει για το ποιος δήμαρχος θα διοικήσει την πόλη του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Επίσης, αποφάσισε ποιοι δημοτικοί σύμβουλοι, από την παράταξη αυτού που επέλεξαν ως δήμαρχο –κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, αφού στην Ελλάδα είμαστε ακόμα τόσο «Ούννοι», που δεν έχουμε θεσπίσει το ενιαίο ψηφοδέλτιο. Η σειρά όμως εκλογής του κάθε δημοτικού συμβούλου δεν δεσμεύει διόλου τον δήμαρχο να του αναθέσει ή να τον προτείνει για την αντίστοιχη θέση. Η κυριαρχία του πευκιώτικου λαού «εξαντλήθηκε» το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου. Έτσι είναι στη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που λες ό,τι θέλεις και κάνεις ό,τι σου λένε. Βέβαια, αν είσαι δημοτικός σύμβουλος κι έχεις πάρει πολλούς σταυρούς, κοιτάζει κι ο αρχηγός να μη σε δυσαρεστήσει. Πέντε πάνω, πέντε κάτω τα βρίσκετε. Γνωστό τοις πάσι εξάλλου είναι ότι η εξουσία ενώνει. Τώρα πέρασαν οι εκλογές και η κυριαρχία του «λαού» –του κάθε εν Ελλάδι «λαού»– τελεί υπό τετραετή αναστολή. Μέχρι να έρθουν κι οι άλλες εκλογές κι ο «λαός» να ξαναγίνει «Λαός» και μετά πάλι «λαός» και να κάτσει ξανά στον καναπέ του για τέσσερα χρόνια.
Τώρα βέβαια, ο νέος κώδικας προβλέπει και τοπικά δημοψηφίσματα. Δηλαδή, για να καταλάβουμε: Θα γίνει δημοψήφισμα για το κυκλοφοριακό; Για τα δάση; Για το γήπεδο; Σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν για το πλαστικό χορτάρι του γηπέδου και αποτέλεσε ένα από τα κύρια μέτωπα αντιπαράθεσης μεταξύ Θεοδωρακόπουλου και Καμάρα. Επικίνδυνο το πλαστικό χορτάρι. Επιβλαβές και για την ορθοπαιδική υγεία των αθλητών –και ειδικότερα των νεαρών– αλλά επηρεάζει και το κλίμα της περιοχής, αφού αντανακλά θερμότητα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Αυτό είναι ένα έργο που, κατ’ αντιστοιχία με τη σημασία που του δόθηκε προεκλογικά από τη νεοεκλεγείσα δημοτική αρχή, θα πρέπει το χορτάρι να ξηλωθεί αμέσως μόλις αναλάβει, γιατί κάθε παιδί που παίζει μπάλα εκεί κινδυνεύει και αν μας προλάβει καλοκαίρι και πιάσουν οι ζέστες, χαθήκαμε.
Από την άλλη, ο Καμάρας με το να συνεχίζει τα έργα των πεζοδρομίων, προκαλεί «ψιθύρους» ένθεν κακείθεν σχετικά με την ιδιαίτερη σπουδή που επιδεικνύει. Ο λαός είναι παντού απών. Περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε τη συμμετοχική δημοκρατία, έστω και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αλλά πού;
ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ
Υ.Γ. Με χαρά είδα μία αφίσα στο κέντρο της Αθήνας (κάτι τέτοια cult μόνο στο κέντρο της Αθήνας τα βλέπεις, όχι στα… χωριά) που καλούσε σε κινητοποίηση και σε δημιουργία ενιαίου σωματείου όλους τους «παπάκηδες» (κούριερ, ντελιβεράδες, «εξωτερικούς») που όλη τη μέρα εργάζονται –τις περισσότερες φορές «μαύροι», οργώνοντας με τα μηχανάκια τους την Αθήνα για να έχουμε εμείς τη ζεστή μας πίτσα, όποτε έχει μπάλα η τηλεόραση, το ασφαλιστήριο συμβόλαιο του αυτοκινήτου στο γραφείο μας και γενικά, ό,τι χρειαστούμε την ώρα που θα το χρειαστούμε. Για να επιτευχθεί αυτό, κάποιοι άνθρωποι κρυώνουν, μουσκεύουν στη βροχή ή ακόμη βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Μπράβο στους «παπάκηδες» και τους ντελιβεράδες που οργανώνονται, γιατί είναι πάρα πολλοί και η φωνή τους πρέπει ν’ ακουστεί. Και μην πεταχτεί κανείς «φελλός», ζηλώσας τη δόξα του Καργάκου και μας κάνει τον… κάργα, λέγοντάς μας ότι η λέξη «ντελιβεράς» είναι λάθος ή… αδόκιμη. Μια χαρά δόκιμη είναι: Ο ντελιβεράς, του ντελιβερά. Όπως το παπάς, ντολμάς, κιμάς, Μπαρμπα-Θωμάς. Στο θηλυκό (γιατί υπάρχουν και κοπέλες που κάνουν αυτή τη δουλειά) είναι η ντελιβερού, της ντελιβερούς. Όπως η μυλωνού. Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες. Πω, πω τι έχουμε πάθει! Ούτε ο Έβερτ δεν μιλούσε τέτοια ελληνικά!
