Το ζήτημα της εθνικής κατάθλιψης με έχει προβληματίσει και με προβληματίζει ακόμα. Και όσο και αν φαίνεται παράδοξο υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους λόγους που με ώθησε να ασχοληθώ με τα κοινά.
Πάντα πίστευα ότι οι Έλληνες είμαστε ένας από τους πιο χαρούμενος λαούς. Τουλάχιστον έτσι ένιωθα, όσο σπούδαζα στο Λονδίνο. Πολλές φορές οι Σκανδιναβοί συμφοιτητές, ρωτούσαν εμάς τους Έλληνες, γιατί ήμασταν τόσο χαρούμενοι. Απλά τους λέγαμε την αλήθεια! Όσο ήμασταν στη παρτίδα, κάθε μέρα που ξημέρωνε, βλέπαμε τον ήλιο και τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Ακόμα και στην ξενιτιά αυτή η σκέψη μας συντρόφευε, ακόμα και στην ξενιτιά το μπλε της θάλασσας, νοσταλγούσαμε.
Γυρίσαμε όμως, γύρισε μαζί και η σκέψη μας, έφυγε και το χαμόγελο, όταν ήρθε η κρίση. Τα πορτραίτα των ανθρώπων που αγωνίζονται για να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους μένουν χαραγμένα στη σκέψη του κάθε Έλληνα. Το πορτραίτο του γείτονα που δεν έχει να αγοράσει τρόφιμα σε σημαδεύει ακόμα και όταν ο ίδιος δεν βιώνεις καταστροφικά την οικονομική κρίση. Η αγωνία του συνανθρώπου σε κάνει να σταματήσεις να γελάς. Βλέπεις ακόμα και τους μαθητές του δημοτικού που ζωγραφίζουν την κρίση και μιλούν για το πως τη βιώνουν οι ίδιοι και οι γονείς τους. Οι μαθητές του γυμνασίου συζητούν στους διαδρόμους του σχολείου, αν οι γονείς τους που δεν μπορούν να πληρώσουν το δάνειο, θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν την κατάθλιψη ή την στεναχώρια τους.
Από την άλλη, οι ψυχίατροι να μιλούν στη τηλεόραση, για υψηλά ποσοστά κατάθλιψης στη χώρα μας: «Ένας στους έξι Έλληνες» παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης, με αποτέλεσμα οι αυτοκτονίες να έχουν αυξηθεί. Πως όμως θα μπορούσε κάποιος να ξεφύγει από αυτό το αδιέξοδο, όταν η κατάθλιψη φέρεται να έχει επηρεάσει και την τηλεόραση. Η κακή είδηση «πουλάει», η όμορφη είναι βαρετή. Οι περισσότερες πολιτικές συζητήσεις μάς ώθησαν στον μονόδρομο της κατάθλιψης, μας έδειξαν τον ένα δρόμο, εκείνο που παρακολουθείς, καταγγέλλεις, περιγράφεις τα προβλήματα, οργίζεσαι και αγανακτείς. Όμως τότε το πρόβλημα γιγαντώνεται!
Ο Έλληνας σίγουρα δεν ξέρει να χορεύει μόνο συρτάκι ή ζορμπά, όπως μας παρουσίασαν τότε, στην αρχή της κρίσης τα ξένα ΜΜΕ. Ο Έλληνας έχει ένα μεγάλο σύμμαχο, την ομορφιά της χώρας του, τη μεγάλη του ιστορία, αλλά και το φιλότιμό του. Σίγουρα δεν μάθαμε -από τα αρχαία ακόμα χρόνια- να αγωνιζόμαστε για το εμείς, αλλά για το εγώ. Ξέρουμε όμως να μαχόμαστε και να ξεπερνάμε τα προβλήματα μας. Στα δύσκολα, ο δρόμος είναι μακρύς, όμως και πιο γοητευτικός: αποφασίζεις να μπαίνεις στη μάχη και προσπαθείς με αισιοδοξία να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό, ώστε να συμβάλεις στην κοινή προσπάθεια, να πετύχεις κάτι παραπάνω για τον τόπο σου και τους συμπολίτες σου.
Είναι ανάγκη να αναδείξουμε τις νησίδες της ελπίδας και η ελπίδα είναι να βρούμε το χαμένο μας χαμόγελο, μέσα από την ανθρώπινη επαφή. Χάσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλοτριωθήκαμε, όπως τότε γράφαμε στην έκθεση. Είδα όμως σε ένα τοίχο ένα Graffiti «η περιουσία μου είναι η φιλία μας», και με άγγιξε, γιατί σκέφτηκα τους φίλους μου, ένιωσα πολύ πλούσια. Όλοι μας είμαστε πλούσιοι, αρκεί να αποφασίσουμε να δούμε την πραγματικότητα, να ξαναχτίσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις μας. Αρκεί να κάνουμε τον συνάνθρωπό μας να χαμογελάσει.
Χρειάζεται να βρούμε τη δύναμη να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας και στις προοπτικές ανάκαμψης της ίδιας της πατρίδας μας. Μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας πιο όμορφο με θετική σκέψη και με αισιοδοξία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα, όσο βοηθάμε ο ένας τον άλλον και εμείς οι Έλληνες το έχουμε αποδείξει, ότι στα δύσκολα στεκόμαστε όρθιοι. Είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω στη δύναμη του λαού μας. Αρκεί να βάλουμε στόχους, να αγωνιζόμαστε για να τους πετύχουμε, βοηθώντας ο ένας τον άλλον.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα ή αλλιώς την μόδα της κατάθλιψης. Ήρθε λοιπόν η ώρα που το χαμόγελο του συνανθρώπου μας, θα ομορφύνει τα ζωή μας.
Κατερίνα Φραγκάκη
Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος
Με το συνδυασμό ΜΑΡΟΥΣΙ Ανθρώπινη Πόλη του Δημάρχου Γιώργου Πατούλη
