Συνέτευξη Άγγελος Πολύδωρος
Με αφορμή το ανέβασμα του έργου «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ στο Θέατρο Διθύραμβος σε σκηνοθεσία Έφης Νιχωρίτη και ερμηνευτές τη θεατρική ομάδα «Ανοικτίρμονες», ζητήσαμε από τη σκηνοθέτη να μας μιλήσει, για την ομάδα που συγκροτήθηκε και καθοδηγήθηκε από την ίδια, για το έργο, την Τέχνη και το Θέατρο γενικότερα.
Για τους Ανοικτίρμονες
«Οι Ανοικτίρμονες είναι μια ομάδα ανθρώπων με αγάπη για το θέατρο, που δημιουργήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Δεν είναι κλειστή ομάδα, αντίθετα κάθε χρόνο εμπλουτίζεται από καινούρια μέλη. Μέσα σε αυτό το διάστημα, έχουμε παρουσιάσει τέσσερα έργα. Φέτος είναι το πέμπτο και πρόκειται για το αριστούργημα του Θόρντον Ουάιλντερ “H μικρή μας πόλη”. Αυτό που με συγκινεί στο ερασιτεχνικό θέατρο, είναι η αθωότητα με την οποία εμπιστεύεται ο ερασιτέχνης ηθοποιός την ψυχή του, στον σκηνοθέτη του. Αλλά και η γενναιότητα με την οποία ρίχνεται να κολυμπήσει σε «αχαρτογράφητα» νερά. Η τόλμη με την οποία είναι έτοιμος να εκθέσει την ψυχή του πάνω στη σκηνή. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, πολύ συχνά με διαφορετικές κοσμοθεωρίες, είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν ένα κοινό όραμα, διατρέχοντας μια κοινή διαδρομή χέρι-χέρι κι ας ήταν μέχρι χθες άγνωστοι μεταξύ τους. Τι πιο συναρπαστικό και ελπιδοφόρο; Η εσωτερική τους ανάγκη για δημιουργική δράση και έκφραση, ένα κείμενο, μια θεατρική σκηνή και ένας συντονιστής, φτάνουν για να γίνουν μικρά θαύματα. Για να στέκεται το “όλον” απέναντι στο “μέρος”, το “μαζί” απέναντι στο “εγώ”».
Για το Θέατρο
«Ως καλλιτέχνης, δεν ζω για το θέατρο. Ζω παρέα με το θέατρο και παρέα με πολλά άλλα όμορφα πράγματα. Πολλοί συνάδελφοί μου πιστεύουν πως η δουλειά μας, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και πως οι καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερα πλάσματα. Τίποτα από τα δύο δεν πιστεύω. Και ασφαλώς, δεν το λέω από σεμνότητα. Είμαι αρκετά μεγάλη πια, για να ξεχωρίζω τα σπουδαία της ζωής. Πρώτα-πρώτα, σπουδαίο δεν είναι κάτι από μόνο του. Γίνεται κάτι, ή διαμορφώνεται, μέσα από τη δύναμη και τον ανιδιοτελή τρόπο με τον οποίο το υπερασπιζόμαστε. Έτσι λοιπόν, σπουδαίο, είναι ό,τι αγαπάμε και για όσο το αγαπάμε. Σπουδαίες τελικά, είναι οι σχέσεις των ανθρώπων και η κοινή πορεία τους για έναν στόχο. Μικρό ή μεγάλο. Κι έπειτα, κάθε καλλιτέχνης όπως λέει και ο μεγάλος διανοητής Αλμπέρ Καμύ, “ναυτολογείται στη γαλέρα της εποχής του”. Ζει μέσα στον κόσμο, και αφουγκράζεται το αιώνιο παράπονό του»
Γι
α την Τέχνη
«Δεν πίστεψα ποτέ, πως η Τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε σωθεί χιλιάδες χρόνια πριν. Η Τέχνη παρηγορεί, ανοίγει παράθυρα φωτεινά, αποκαλύπτει αλήθειες, ξεθυμώνει τις ψυχές, ονοματίζει τα συναισθήματά μας και τα θέλω μας και κυρίως μας κάνει να νιώθουμε λιγότερη μοναξιά, μέσα στην τρυφερή αδιαφορία του σύμπαντος. Η Τέχνη καλλιεργεί την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους. Χωρίς αυτήν, γινόμαστε αγρίμια. Απάνθρωποι. Το σπουδαιότερο πράγμα όμως που μου έμαθε το θέατρο, είναι πως όλα τελειώνουν κάποτε. Μια παράσταση γεννιέται μόλις ανοίξουν τα φώτα της σκηνής και πεθαίνει μόλις σβήσουν. Και είναι ανεπανάληπτη. Σαν τις ζωές μας. Η Τέχνη είναι μια νίκη απέναντι στη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Απέναντι στο “άσκοπο”. Έτσι το βλέπω εγώ. Όπως λέει ο ποιητής: “Αυτό το άσκοπο, εγώ το πολέμησα με την αδελφοσύνη και τα ποιήματα”. Γιατί το αίσθημα της Δημιουργίας, είναι η πεμπτουσία του ουμανισμού. Και η Δημιουργία, είναι μια νίκη απέναντι στον θάνατο. Ακόμα κι αν αυτή η “νίκη” γράφεται με ήτ(τ)α στο τέλος, που λέει και η φίλη μου η Δήμητρα σε ένα όμορφο στιχάκι της».
Για τη «Μικρή μας πόλη»
«Ο Θόρντον Ουάιλντερ με αυτό το έργο, στήνει ένα κάδρο πάνω στη σκηνή και με το μικροσκόπιο, σκύβει πάνω στις ζωές των ανθρώπων μιας μικρής πόλης, το Γκρόβερς Κόρνερς, κάπου στην Αμερική. Δεν εστιάζει στα ατομικά χαρακτηριστικά τους αλλά στην καθημερινότητα που βιώνουν, στις συνήθειές τους, στις σχέσεις τους, στην επαφή τους με τη φύση ως μέρος αυτής. Έτσι ξαφνικά, το κάδρο γίνεται πολύ ευρύχωρο και στο Γκρόβερς Κόρνερς, χωράει ο κόσμος όλος. Και το μικροσκόπιο γίνεται ταυτόχρονα τηλεσκόπιο, αφού ό,τι συμβαίνει εκεί κάτω, σ’ αυτό το μικρό χωριό, είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους. Και το μερικό γίνεται καθολικό και το συγκεκριμένο γίνεται παγκόσμιο.Ο Θόρντον Ουάιλντερ, ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και το μεταθέατρο, παρουσιάζει το καθημερινό με τέτοιο τρόπο, ώστε να το μετουσιώνει σε μύθο, με την ανθρωπολογική έννοια του όρου. Μια αφήγηση δηλαδή που διαμορφώνει έναν κοινό χάρτη της κοινωνίας των ανθρώπων, όπου αποτυπώνονται οι καθολικές / συμπαντικές δομές της. Και έτσι “αποκαλύπτεται” μια βάση κοινών αξιών και στόχων για όλους μας. Και τις αξίες αυτές, που μπορούν να στηρίξουν τον άνθρωπο αλλά και να νοηματοδοτήσουν τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης και της συμβίωσης με τους άλλους, τις βρίσκει κανείς στα πιο απλά, στα πιο μικρά πράγματα. Εκείνα που είναι κάθε μέρα δίπλα μας και στην ουσία δεν τα βλέπουμε. Το έργο, αρχίζει με την ανατολή του ήλιου και τελειώνει με τη δύση. Η πόλη που ξυπνά και η πόλη που κοιμάται. Ο κύκλος της ζωής. Ο Ουάιλντερ είναι σαφής. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος, που μπορεί να εναρμονίζεται με τους ρυθμούς της ζωής. Και που ξέρει να βλέπει και να απολαμβάνει όσα η ίδια η ζωή τού προσφέρει, σε όποια γωνιά της γης κι αν βρίσκεται. Άλλωστε μοιάζουν τόσο συγκινητικά οι γειτονιές του κόσμου…»
INFO
Θέατρο Διθύραμβος
Λητούς 6, Μαρούσι
Τηλ.: 210-61.06.897
Ημέρες και ώρα παραστάσεων:
8,9,10,11,12,14,15,16,17 Ιουνίου στις 8.30 μ.μ.
Σκηνοθεσία: Έφη Νιχωρίτη
Στο έργο παίζουν αλφαβητικά:
Βάλια Αμαργιανού, Άκης Γαβριελάτος, Νίκη Γρανά, Γιάννης Δρίτσουλας, Γιάννης Καλομενίδης, Ευαγγελία Κοντορούπη, Άρης Λεβέντης, Γιάννης Λεβέντης, Πάνος Μακρής, Γιώργος Μπιζμπιρούλιας, Κατερίνα Μπλέτσα, Έφη Νιχωρίτη, Κατερίνα Νταλαγιώργου, Σάββας Πετρίδης, Μίκα Φιλοπούλου.
