Τις φωτογραφίες που συλλέγει τις αγαπάει όλες το ίδιο. Ίσως τον συγκινούν πιο πολύ τα στιγμιότυπα με τους μαθητές, εκπαιδευτικός γαρ.
«Με συγκινούν πολύ τα παιδιά στις σχολικές γιορτές. Tόσο καχεκτικά τότε, τόσο καλοθρεμμένα σήμερα, σκέτα μοντελάκια. Οι φωτογραφίες αυτές αποκαλύπτουν ότι δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τον πλούτο που αποκτήσαμε».
Η απογοήτευσή του είναι εμφανής όταν φτάνουμε στις φωτογραφίες της λίμνης Θάλωσσι. Νέοι και οικογένειες με παιδιά έκαναν εκεί τις βουτιές τους, τις δεκαετίες του ‘30 του ‘40 και του ’50. Όσοι την έζησαν, ακόμα και σήμερα, δυσκολεύονται να κατανοήσουν με ποιο σκεπτικό πάρθηκε η απόφαση να μπαζωθεί το 1964, για να γίνει γήπεδο.
Την έλεγαν μαγεμένη γιατί, κατά μυστηριώδη τρόπο, κάθε 4 χρόνια τα νερά της «τραβιούνταν» και αποκαλύπτονταν ο βυθός της με τα πάμπολα φύκια. «Δυστυχώς, εκτός των άλλων, χάσαμε ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο», λέει ο κ. Βαλλίνας.
Τι άλλο χάθηκε άραγε στο πέρασμα του χρόνου; «Οι σχέσεις των ανθρώπων. Οι συνάξεις που γίνονταν στις αυλές και τα πέριξ. Η αλληλεγγύη. Όταν βλέπεις το χτίσιμο μιας παράγκας στη φωτογραφία, είναι εκεί και όλη η γειτονιά. Χάσαμε τα πεύκα. Χάσαμε το χώμα απ’ τις αυλές και τα πεζοδρόμια μας», απαντά ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της έκθεσης, βάζοντας μια τελεία στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μας.
Τον αφήνουμε στο καφέ της κεντρικής πλατείας της πόλης, αναλογιζόμενοι ότι αν μια μηχανή του χρόνου τον γύριζε πίσω στη δεκαετία του ’40, με την άκρη του δεξιού του ματιού θα έβλεπε τον νεαρό Σπύρο Γεωργιάδη να στήνει το υπαίθριο τσαγκαράδικό του. Και αν έκανε μια στάση στο 1948, σίγουρα θα άκουγε πίσω από την πλάτη του και τους πανηγυρικούς από τα εγκαίνια της Κοινότητας Νέας Πεντέλης.
Καραμελάδες & άλλα θαυμαστά επαγγέλματα
Σε ξεχωριστή θεματική ενότητα της έκθεσης αναβιώνουν θαυμαστά επαγγέλματα άλλων εποχών. Οι νερουλάδες, οι πλανόδιοι μανάβηδες, που κουβάλαγαν τα ζαρζαβατικά τους στην πλάτη των γαϊδάρων, οι υφάντρες στους αργαλειούς, οι καραμελάδες και άλλα…
Και αναρωτιέστε τι έκαναν οι περιβόητοι καραμελάδες, σας λέμε ότι γεμίζανε με καραμέλες και στραγάλια το καλάθι ή την τάβλα με το λουρί που κρεμιόταν στο λαιμό κι έπαιρναν σβάρνα τις γειτονιές για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 συχνάζανε κυρίως στον δρόμο που σήμερα ονομάζεται 25ης Μαρτίου και οδηγεί στα Μελίσσια. Εκεί, λένε οι παλιοί υπήρχε ένα κέντρο και είχε πολλή περαντζάδα.
Ακόμα πιο θαυμαστές όμως είναι οι νοικοκυρές-μέλη του Νεοπεντελικού Αθλητικού Ομίλου, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Η εγγραφή ενός μεγάλου ποσοστού νοικοκυρών στον Νεοπεντελικό προκύπτει από τα αρχεία του Ομίλου που μελέτησε ο κ. Βαλλίνας. Απόδειξη μάλλον κι αυτή του μπολιάσματος της νεοπεντελιώτικης κοινωνίας από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες.
