Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στο σκηνή του θεάτρου «ΑΒΑΤΟΝ», ένα μικρό θαύμα γεννιέται μπροστά στα μάτια του κοινού.
Το έργο «Φωτιά και Νερό», της Χρύσας Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου, κερδίζει τις εντυπώσεις και δικαιολογημένα το θερμό χειροκρότημα του κοινού.
Τρεις ηθοποιοί επί σκηνής. Οι: Δημήτρης Γεωργαλάς, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Έλενα Τυρέα συγκινούν με τις ερμηνείες τους, προσφέροντας απλόχερα στο κοινό ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Οι ρόλοι που ενσαρκώνουν δεν είναι διόλου εύκολοι. Οι ηθοποιοί όμως με γνώμονα την εμπειρία τους και το ταλέντο τους καταθέτουν στο κοινό ένα αποτέλεσμα μοναδικής καλλιτεχνικής ποιότητας. Ένα αληθινό διαμάντι, που ο θεατής θα θυμάται για καιρό καθώς το έργο με τρόπο έξυπνο και ξεχωριστό θίγει ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία, την ιστορία του χθες και του σήμερα αλλά και τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα καλούπια που του έχουν διδάξει.
Σε μια ανώνυμη πόλη της Ευρώπης ζουν ο Ιρακινός Σαΐντ και η σύντροφός του, η Ιρανή Χαγιάτ, σημαδεμένοι από τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος που άφησαν στην πατρίδα τους. Ένας άντρας κάνει λάθος στη διεύθυνση, μπαίνει στο σπίτι τους και βρίσκεται ξαφνικά όμηρος του Σαΐντ. Η Χαγιάτ προσπαθεί να τον συνετίσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο Σαΐντ, ο οποίος θεωρεί ότι οι ντόπιοι τον αντιμετωπίζουν ρατσιστικά, προσπαθεί να αποδείξει στον Ξένο, ότι προέρχεται από ένα μέρος πολιτισμένο και ότι του αξίζει να του φέρονται ανάλογα. Του διδάσκει με το ζόρι αραβική ιστορία και σκάκι. Ζουν μαζί εφτά μέρες και νύχτες.
Αρχικά, οι δύο άντρες, παγιδευμένοι στη μεταξύ τους σύγκρουση, βρίσκουν για λίγο δρόμο επικοινωνίας, ανακαλύπτουν ότι έχουν αρκετά κοινά στοιχεία και πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, ώσπου το ενδιαφέρον και των δύο για τη Χαγιάτ αναζωπυρώνει τον ανταγωνισμό τους. Στο έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον εισβάλλει ο έρωτας και οι δύο άντρες έρχονται αντιμέτωποι διεκδικώντας την αγάπη της γυναίκας.
Ο Δημήτρης Γεωργαλάς υποδυόμενος τον Ιρακινό Σαΐντ , «παραδίδεται» στον ρόλο του. Ο τρόπος που ενσαρκώνει τον ήρωα που υποδύεται συγκινεί. Χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά του μέσα, κίνηση, εκφραστικότητα στο πρόσωπο, λόγο καθαρό δημιουργεί στο κοινό έντονα συναισθήματα. Φέρνοντας στο φως τον τρόπο με τον οποίο ζει ένας «ξένος» σε έναν τόπο που δεν είναι δικός του αλλά και τον τρόπο που διαχειρίζεται τα συναισθήματά μου. Τον φόβο που νιώθει, τη μοναξιά, την αποξένωση από τον κοινωνικό περίγυρο, τον ρατσισμό. Αλλά και τον τρόπο που ο ίδιος αντιμετωπίζει τους ντόπιους κάθε φορά που έρχεται σε επαφή μαζί τους.
Το κείμενο άλλωστε με τρόπο ιδιαίτερο αναδεικνύει τον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων που βίαια αποχωρίζονται τον τόπο τους,- εξαιτίας ενός άδικου πολέμου- τον τρόπο ζωής τους, τις συνήθειές τους .
Ο Δημήτρης Γεωργαλάς κερδίζει δικαιολογημένα το θερμό μας χειροκρότημα.
Τους: Αυγουστόνο Ρεμούνδο και την Έλενα Τυρέα, έχω την τυχή να τους δω επί σκηνής για δεύτερη φορά.
Τον ταλέντο της Έλενας Τυρέα για ακόμα μια φορά κερδίζει τις εντυπώσεις μου και μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Ενσαρκώνοντας με μοναδικό μεράκι τον ρόλο της παραδίδει στο κοινό μοναδικό αποτέλεσμα. Στον ρόλο της Ιρανής Χαγιάτ ξετυλίγει με ιδιαίτερο χάρισμα την θεατρική της ποιότητα και μοναδικότητα. Τη θέση της γυναίκας που βρίσκεται πάντα στη σκιά του άνδρα της αλλά και τη γυναίκα που εγκλωβίζεται σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον. Η Έλενα Τυρέα με συγκινεί με το ταλέντο της. Άλλοτε δυναμική και άλλοτε εύθραστη, κερδίζει το στοίχημα, καταθέτοντας τον εαυτό της επί σκηνής.
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος σε διπλό ρόλο, εκείνο του συμπρωταγωνιστή αλλά και του σκηνοθέτη δίδει στο κοινό μια παράσταση δυνατή.
Από σκηνοθετικής άποψης, η παράσταση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Ρεμούνδος «φλερτάρει» με τα συναισθήματα επί σκηνής.
Ως ηθοποιός, μου φανερώνει για ακόμα μια φορά τη σπουδαιότητά του πάνω στη σκηνή.
Έχοντας να αντιμετωπίσει έναν ρόλο δύσκολο, ο Ρεμούνδος κερδίζει δικαιολογημένα τις θετικές μας εντυπώσεις.
Μια παράσταση που πρέπει να δείτε, καθώς αποδεικνύει πως το καλό και το κακό ζει μέσα μας, όπως η χαρά και η λύπη.