Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και για λίγες παραστάσεις «ανεβαίνει» στο θέατρο Beton7 η παράσταση «Graffito, όπως άγριο», σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Παπαναστασάτου, η οποία είναι εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα Graffito και βασίζεται σε θεατρικά έργα του Παύλου Μάτεσι («Βιοχημεία» και «Ενοικιάζεται φύλακας-άγγελος»).
Στις 18 Δεκεμβρίου μηνός, ημέρα που χιόνιζε απαλά σε όλο το Έθνος και έκανε άγριο κρύο, εκδηλώθηκε στην κρατική Βουλή του Έθνους μία θανατηφόρος μεταδοτική αστική ασθένεια και πέθαναν διαδοχικά όλοι οι κάτοικοι της Βουλής σε ημέρα απαρτίας, υπουργοί, κυβερνήτες, βουλευτές, σερβιτόροι, καθαρίστριες της Εθνικής Τουαλέτας, οι λοιποί υπάλληλοι, καθώς και οι τριακόσιοι φρουροί των τριακοσίων πατέρων του Έθνους. Ομοίως κόλλησαν ακαριαία και πέθαναν, με δόσεις και εφ’ όπλου λόγχη, οι διακόσιοι εξήντα χωροφύλακες. Ομοίως οι οδηγοί, όλοι τους χωρίς σειρά προτεραιότητας, ούτε αναλόγως με βαθμό και επετηρίδα. Ο θάνατος ολοκληρώθηκε σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Πέθαιναν ανεξαρτήτως ιδεολογίας και φρονημάτων, και άλλων παρατάξεων, εθνοπατέρες και εθνομητέρες – της μίας μάλιστα της είχε πέσει η περούκα στο μούτρο. Για τη διασφάλιση του Έθνους, την εξουσία έλαβαν η σέχτα των Μαυροφορεμένων σε συνεργασία με την αυτοκέφαλη Εκκλησία και την Τηλεόραση… (απόσπασμα από το Graffito του Παύλου Μάτεσι)
Και στο σημείο αυτό ξεκινάει η παράσταση! Όπως αναφέρει η σκηνοθέτις: «Για μένα το Graffito του Μάτεσι είναι το πριν, το τι συνέβη στην κοινωνία όπου ζουν οι ήρωες της παράστασης πριν τους ζωντανέψουμε εμείς επί σκηνής».
Η ολοκληρωτική αποδόμηση μιας τυπικά δημοκρατικής κοινωνίας λόγω αιφνίδιας θανατηφόρας ασθένειας στη Βουλή αποτελεί ιδανική ευκαιρία για να καταλάβουν την εξουσία πραξικοπηματικά η σέχτα των Μαυροφορεμένων σε συνεργασία με την Αυτοκέφαλη εκκλησία και την Τηλεόραση, που αρθρώνει το λόγο των εξουσιαστών. Τη νέα τάξη πραγμάτων βλέπουμε μέσα από τις ζωές τεσσάρων σοφά επιλεγμένων χαρακτήρων δοσμένων με το μοναδικό χιούμορ του Μάτεσι. Ενός τραπεζικού υπαλλήλου μετά της συζύγου του, ζεύγος μάλλον αστικό της εννοούμενης ως «καλής κοινωνίας» καιενός καλλιτέχνη, που έχει να βγει από το σπίτι 4 χρόνια περιμένοντας την έμπνευση και της δικής του συζύγου, άριστο δείγμα δημοσίας υπαλλήλου.
Μαζί με την κατάρρευση της άλλοτε δημοκρατικά φερόμενης κοινωνίας καταρρέει και ολόκληρο το σύστημα σχέσεων και αξιών των ανθρώπων. Ο έρωτας δεν χωράει πουθενά, το μητρικό και το πατρικό πρότυπο είναι πιο απειλητικά από ποτέ. Τα παιδιά δεν αποτελούν ελπίδα αλλά πιθανούς καταδότες. Υπάρχουν μόνο εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Η ελευθερία και η αυτοδιαχείριση μετρούν τις τελευταίες τους ανάσες.
Κρατήσεις: 210 – 7512625 και 6948 – 269318
