Μια ιστορία για τους δρόμους, που ακολουθεί το πάντρεμα των πολιτισμών. Μπλέξιμο ζωών, χνώτων και βλεμμάτων. Μια οικογένεια οικονομικών μεταναστών έρχεται από τον ερειπωμένο κομμουνιστικό παράδεισο στην Ελλάδα. Πέντε άνθρωποι με αποσκευές γεμάτες με μοναξιά, δεμένοι σε ένα μύλο. Πέντε ιστορίες που ξετυλίγονται σαν ακτίνες ενός κύκλου και συναντιούνται στο κέντρο του. Εκεί που βρίσκεται άλλωστε η ύπαρξη και η μοναξιά του καθενός μας. Η Αφήγηση επέλεξε να ξετυλιχτεί με μια… ακτινωτή πορεία.
Πέντε άνθρωποι με αποσκευές που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την ταυτότητά τους. Την πραγματική και όχι την αστυνομική. Αυτή που φέρνουν στο πετσί τους, που δηλώνει την κουλτούρα τους, την παράδοση και τα αρχέτυπά τους. Άδειες τσέπες, στομάχια και κυρίως βλέμματα έκπληκτα στη μεγάλη πόλη, που δεν τους καταλαβαίνει και τους πετάει στο περιθώριό της. Ο μόνος φιλόξενος χώρος γι’ αυτούς η αποθήκη ενός θεάτρου. Εκεί που οι πολιτισμοί είναι κρεμασμένοι σε κρεμάστρες και κλεισμένοι σε μπαούλα. Στις ραφές των κοστουμιών που φέρνουν τον ιδρώτα και την ψυχή των ηθοποιών που τα φόρεσαν, στα εγκαταλελειμμένα σκηνικά κόσμων και πολιτισμών. Μέσα στον μουχλιασμένο αλλά, παρόλα αυτά, φιλόξενο χώρο της αποθήκης ενός θεάτρου στις παρυφές της πόλης, στήνεται μια τελετουργία θρησκευτική και παγανιστική, μαγική τόσο που μόνο τα κουφάρια από παλιά σκηνικά και κοστούμια μπορούν να δικαιολογήσουν. Εκεί θα συμβεί και θα ανθίσει το θαύμα τους. Σ’ ένα περιβάλλον έτσι και αλλιώς θαυμάτων. Όπως περιβάλλον θαυμάτων είναι το θέατρο και η σκηνή. Σαν αρχαία τραγωδία.
Οι τρεις γυναίκες χορεύουν έναν αρχέτυπο, άγνωστο σε μας, χορό αποχαιρετισμού και κατευόδιου. Μάνα και δύο κόρες κινούνται σαν αερικά, ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό. Η Ηλέκτρα, η Κλυταιμνήστρα, η Εκάβη, η Αντιγόνη, η Ιφιγένεια, τις συντροφεύουν. Οι αγγελιαφόροι δε θα μπορούσαν να λείπουν. Στο πρόσωπο του τεχνικού τού θεάτρου και ενός ψυχανεμισμένου μαριονετίστα έρχονται και φέρνουν το μήνυμα του έξω κόσμου που ζει ράθυμα, με απάθεια τη δική του αφασική ζωή, τον δικό του ευδαιμονισμό και στους δικούς του ρυθμούς. Οι ιστορίες τους είναι παράλληλες και υπόγειες. Πρόσωπα μιας σύγχρονης… αρχαίας τραγωδίας προκαλούν τη λύτρωσή τους και ξεπλένονται στην καλοκαιριάτικη μπόρα που λυσσομανάει στις λαμαρίνες του υπόστεγου. Η τελική Νέμεσις έρχεται και φέρνει τη λύτρωση και για τα πρόσωπα αλλά και για τον αναγνώστη (Νίκος Καμτσής)
Ο Νίκος Καμτσής είναι πρωτίστως σκηνοθέτης. Ιδρυτής του Θεάτρου Αερόπλοιο (ένα θέατρο για παιδιά, 1985), του Κέντρου Σπουδών Λαϊκού Θεάτρου (1990) και του θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, το οποίο διευθύνει από το 2000 που στεγάστηκε στο νεοκλασικό οίκημα της οδού Κεφαλληνίας 17, το οποίο ανακαινίστηκε εκ βάθρων από τον ίδιο.
«Η μνήμη του δρόμου» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και η πρώτη του αμιγώς λογοτεχνική δουλειά, αν εξαιρέσει κανείς τα θεατρικά του έργα (Κρατικό βραβείο θεατρικού έργου 2003 για το «Χορός Αόρατος Βουβός», Κρατικό βραβείο θεατρικού έργου για παιδιά για το έργο «Στα βουνά της γης ένα πουλί») και τις πολλές μεταφράσεις θεατρικών έργων για τους σκοπούς του θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ.
Εκδόσεις ΟΤΑΝ
Συγγραφέας: Νίκος Καμτσής
Σελίδες: 428,
Τιμή: 15,50 Ευρώ.
Μπείτε στην κατηγορία ΒΙΒΛΙΟ και δείτε τις καλύτερες εκδοτικές προτάσεις
