Η πιο συγκινητική ιστορία του 2013.
Μια ιστορία, ενός αυτιστικού παιδιού, του Τζέικ, που είναι ένα παιδί – θαύμα. Ο αυτισμός είναι ένας κλέφτης. Σου παίρνει το παιδί. Σου αρπάζει την ελπίδα, σου κλέβει τα όνειρα…
Η ιστορία του Τζέικ είναι μία αμερικανική καλή ιστορία. Είναι η ιστορία για ένα παιδί που οι δασκάλες ειδικής αγωγής δεν πίστευαν ότι θα μιλούσε και ότι θα μπορούσε να μάθει να διαβάζει. Ένα παιδί που με τη βοήθεια και την φροντίδα , κυρίως της μητέρας του, Κριστίν Μπαρνέτ, μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις φτερούγες του και να πετάξει πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από τις πιο τρελές του προσδοκίες, να καλλιεργήσει την ασύλληπτη ιδιοφυία του και τις κρυφές του δυνατότητες. Είναι αυτή η Κριστίν που μαζί με άλλους γονείς με αυτιστικά παιδιά έφτιαξαν «τον χώρο του Τζέικομπ», μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, ένα κέντρο ψυχαγωγίας για αυτιστικά παιδιά. Η μάνα-Κριστίν είναι μια σύγχρονη ηρωίδα-μάνα.
Ο Τζέικ είναι ένα παιδί που νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει στους άλλους πώς λειτουργεί ο κόσμος, που θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρίσκουν λύσεις σε πρακτικά και χειροπιαστά προβλήματα, που προσπαθεί να κατανοήσει τις κυβερνώσες εξισώσεις πίσω από το Σύμπαν, που έγινε ο νεότερος ερευνητής στην αστροφυσική, που μπόρεσε να λύσει σε ηλικία ένδεκα ετών, μέσα σε δύο ώρες, ένα ανοιχτό πρόβλημα στα μαθηματικά, που κανένας δεν είχε μπορέσει να το λύσει για χρόνια και που το πρόβλημα αυτό ήταν πολύ σημαντικό στην τεχνολογία οπτικών ινών και η εργασία του «Προέλευση της μεγίστης θραύσης της συμμετρίας σε ομοιόμορφα χωροχρονικά συμμετρικά πλέγματα» δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φυσικής Physical Review A, που γράφει βιβλία για να βοηθήσει τα παιδιά που έχουν φοβία απέναντι στα μαθηματικά, που θέλει και όλα τα άλλα παιδιά να δουν την ομορφιά των μαθηματικών και της επιστήμης, που έψαχνε να βρει πώς το φως ταξιδεύει στο χώρο, που θέλει να βρει τους κανόνες που διέπουν την κίνηση των αντικειμένων στο χώρο, που ψάχνει για το ρόλο που παίζει ο χρόνος, που έγινε δέκα χρονών επί πληρωμής ερευνητής στην κβαντική φυσική στο κολέγιο IUPUI, που βλέπει πέρα από ότι μπορούμε οι περισσότεροι να αντιληφθούμε με τη νόησή μας, που μπορεί να συλλάβει αντικείμενα σε περισσότερες διαστάσεις από τρεις, που έκανε τόσο μικρός οχτώ πρωτότυπες έρευνες σε διαφορετικούς κλάδους μαθηματικών και φυσικής, που έχει προηγμένες ικανότητες οπτικοχωρικής γνώσης και μια εκπληκτική προσοχή στην υλική λεπτομέρεια, που «κάνει μαθηματικά» σε πολλές , πάμπολλες διαστάσεις, που δυο χρονών ο Τζέικ μπορούσε να κοιτάξει έναν χάρτη για ένα δυο λεπτά και μετά να χαράξει στην μητέρα του – οδηγό μια άψογη πορεία στο κέντρο του Σικάγου, ένα ζωντανό… GPS, που έχει τούρμπο μνήμη εργασίας, αλλά όμως δυσκολεύεται να θυμηθεί μυρουδιές και συζητήσεις, ενώ δεν χρησιμοποιεί ποτέ του φύλλο με τύπους, γιατί απομνημονεύει χιλιάδες μαθηματικούς τύπους, που απαγγέλλει από μνήμης έναν αριθμό με διακόσια ψηφία, που δεν θυμάται τόσο μια γνώση, όσο ξαναζεί τη μάθησή της, κι αυτός είναι ο λόγος που δεν χρειάζεται να την απομνημονεύσει για να την ανακαλέσει έπειτα από μια εβδομάδα, ή ένα χρόνο, που δωδεκάχρονος μελετά κβαντική θεωρία πεδίου, που έχει πιάσει το ανώτατο όριο στο τεστ νοημοσύνης Στάνφορντ-Μπίνετ, που δεν έχει υπάρχει τίποτα υπερφυσικό στον Τζέικ, που δεν δείχνει αλλιώτικος από άλλα συνομήλικά του παιδιά, που ζει σε ένα καλαμποχώραφο στην Ιντιάνα , που πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο και δεν πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο του Μανχάταν, που δέχεται από όλο τον κόσμο προσφορές για δουλειά και υποτροφία , που έχει χιούμορ και λέει ανόητα ανέκδοτα με ξανθές, που είναι ικανός για αληθινή συζήτηση, αλλά δυσκολεύεται να διαβάσει λογοτεχνία, διότι το να διαβάζει μια φανταστική ιστορία είναι σαν να μετατρέπει ένα έγγραφο του Microsoft Word σε… φύλλο εργασίας Excel, που όταν διδάσκει φοιτητές μεγαλύτερους του λογισμό ΙΙ το διασκεδάζει, που απομνημονεύει διακόσια δεκαδικά ψηφία του π ή σταματά στα τριάντα εννιά δεκαδικά ψηφία του π ,επειδή λέει ο Τζέικ, με 39 δεκαδικά σημεία, μπορείς να υπολογίσεις την περίμετρο του ορατού σύμπαντος ως ένα άτομο υδρογόνου, που μεταπηδά με ευκολία από τη γενική θεωρία της σχετικότητας στη σκοτεινή ύλη, τη θεωρία χορδών, τη βιοφυσική, το κβαντικό φαινόμενο Hall και τις εκλάμψεις ακτίνων γάμμα, που είναι ο μόνος σπουδαστής στην πανεπιστημιούπολη που για να μεταφέρει από μια αίθουσα στην άλλη, όλα τα βιβλία μαθηματικών και θετικών επιστημών, χρησιμοποιούσε βαλίτσα με ροδάκια, που έγινε μέλος της Μένσα, του διεθνούς οργανισμού για άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και της πιο κλειστής ομάδας ατόμων με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, την Ίντερτελ, που ήταν υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ, που επικοινωνούσε με τον δρα Σκοτ Τρεμέιν, έναν παγκοσμίου φήμης αστροφυσικό στο Ινστιτούτο Ανώτερων Μελετών του Πρίνστον, στο Νιου Τζέρσι , όπου δίδαξε ο Αϊνστάιν μέχρι τον θάνατό του, που ονειρεύεται υπερκύβους, που συμμετάσχει σε μια λέσχη μαθηματικών για μαθητές του λυκείου και συντόνιζε και προγύμναζε τους μαθητές για τη Μαθηματική Ολυμπιάδα, που από την Γ’ Δημοτικού τον στείλανε οι γονείς του να σπουδάσει σε κολέγιο, που την οικογένειά του είχε χτυπήσει η οικονομική ύφεση του 2008, που έκανε σε ηλικία τριών χρονών το λογαριασμό στο σούπερ μάρκετ πριν από την ταμία, που χρησιμοποιούσε το εκπληκτικό του μυαλό για να προσφέρει κάτι σημαντικό στην ανθρωπότητα, που έγραφε σαν τρελός σε ένα παράθυρο γεμίζοντας τα τζάμια μαθηματικά σύμβολα και εξισώσεις, ενώ μέσα από το παράθυρο έβλεπε συνομήλικά του παιδιά να παίζουν στο πάρκο, να κυνηγιούνται, να κρέμονται ανάποδα στις κούνιες…
«Το αγόρι που μιλούσε με τους πλανήτες» είναι η ιστορία του ταξιδιού μιας μητέρας συντροφιά με τον αξιοθαύμαστο γιο της. Είναι μια ιστορία για τον αυτισμό, για γονείς που παλεύουν για τα παιδιά τους και το κάνουνε από αγάπη, για την φιλία, για την κοινωνική αλληλεπίδραση στην κοινότητα, στην ομαδική δουλειά, για τον αυτοσεβασμό, είναι μια ιστορία για τη δύναμη της ελπίδας και τις εκπληκτικές προοπτικές, που μπορούν να υπάρξουν όταν είμαστε ανοιχτόμυαλοι και μαθαίνουμε πώς να αντλούμε μέσα από κάθε παιδί τις δυνατότητες που αληθινά έχει.
Πρόκειται για Αριστούργημα.
***
Η Κριστίν Μπαρνέτ ζει στην Ιντιάνα με το σύζυγό της, Μάικλ, και τα τρία παιδιά της. Το 1996 ίδρυσε την Ακαδημία Acorn Hill, ένα ίδρυμα που παρείχε φροντίδα στα παιδιά των οικογενειών της περιοχής. Τώρα, χάρη στην περιπέτεια και στην έμπνευση που άντλησαν από το ιδιαίτερο παιδί τους, η Κριστίν και ο Μάικλ διευθύνουν ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα για αυτιστικά παιδιά και παιδιά με ειδικές ανάγκες.Το ίδρυμα ονομάζεται «Το σπίτι του Τζέικομπ».
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΑΧΑΝΑΣ
