Το 18ο τεύχος του περιοδικού «Τα ποιητικά» των εκδόσεων Γκοβόστη, ανοίγει και πάλι με τις πρωτοπορίες των αρχών του αιώνα, ένα μανιφέστο της γαλλικής υπερρεαλιστικής ομάδας, η οποία παραμένει το 1930 συμπαγής, παρά τις πολλαπλές ρωγμές που απειλούν ήδη σοβαρά την ενότητά της. Πρόκειται για ένα παράφορο καλλιτεχνικό μανιφέστο, για μια απολογία του τρελού έρωτα, για μια διεισδυτική όσο και αποκαλυψιακή περιγραφή της ιστορικής περιόδου του μεσοπολέμου: το έργο τέχνης είναι φίμωτρο κι η τέχνη καταφύγιο, «σε μια περίοδο που χρεοκοπούν οι Τράπεζες, που ξεσπάνε επαναστάσεις, που τα κανόνια βγαίνουν σιγά σιγά απ’ τα οπλοστάσια, κι όλοι όσοι εξακολουθούν να μην ανησυχούν με τα νέα που η λογοκρισία επιτρέπει να δημοσιεύονται στις εφημερίδες, θα πρέπει να τη δουν [τη Χρυσή Εποχή].» Ή παρακάτω: «Η πραγματικότητα όντως δεν κρύβει μέσα της μύθους. Μπαίνουν τα πρώτα λιθάρια, οι κανόνες ευπρεπείας ανάγονται σε δόγμα, οι μπάτσοι χτυπούν όπως κάθε μέρα, κάθε μέρα επίσης συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στους κόλπους της ίδιας της αστικής κοινωνίας και αντιμετωπίζονται με απόλυτη αδιαφορία. Τα γεγονότα αυτά […] εξασθενίζουν τις αντιστάσεις μιας σάπιας κοινωνίας, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει χρησιμοποιώντας ως μοναδικά ερείσματά της τους παπάδες και τους αστυνομικούς.»
* * *
Κι από τον υπερρεαλισμό, που ήθελε να τσακίσει τη λογοτεχνία και ταύτιζε την ποίηση με τη ζωή, στην ποίηση. Ολοκληρώθηκαν οι «Ποιητικοί διάλογοι», μια πρωτοβουλία του περιοδικού και του Κώστα Παπαγεωργίου που στόχο είχε να φέρει σε επαφή ένα ευρύτερο κοινό με την ποίηση και τους ποιητές, με τον ποιητικό λόγο. Διάβασαν πάνω από 48 ποιητές, διαβάστηκαν ποιήματα από το κοινό, αναδείχτηκαν νέες φωνές μέσα από αυτό το κοινό, αποδείχτηκε ότι, όπως και σε άλλες χώρες, υπάρχει η δυνατότητα ανοίγματος της ποίησης στον κόσμο που διψά για αίσθημα κι αλήθεια. Η νέα χρονιά θα φέρει άλλους τρόπους, άλλες μορφές επικοινωνίας, είναι βέβαιο.
Ως τότε, ας έλθουμε σε ένα βραβείο ποίησης που απονέμεται με μεγάλη καθυστέρηση, λόγω ποικίλων συνθηκών, το βραβείο «Άρης Αλεξάνδρου» που τιμά τη μεταφρασμένη ποίηση και αφορά το 2013. Υποσχόμαστε ότι το 2014 θα απονεμηθεί το φθινόπωρο. Επί του παρόντος, στεκόμαστε στην εξαιρετική μετάφραση του Στρατή Πασχάλη ενός κειμένου με μεγάλες δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα: το στοχαστικό ποίημα του Μπερνάρ Νοέλ για τον Άθω, Περαστικός απ’ τον Άθω (Εκδόσεις Γαβριηλίδη). Ο Μπερνάρ Νοέλ (1930), σημαντικός γάλλος ποιητής, αλλά και πεζογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος, έγινε πολύ γνωστός για το σκάνδαλο που προκάλεσε το ερωτικό μυθιστόρημά του Le Chateau de Cene (1969), αλλά τιμάται στη συνέχεια ως ποιητής και στοχαστής μεγάλης ευαισθησίας. Άθεος μυστικιστής, όπως δηλώνει, γράφει μια ποιητική σύνθεση για την εμπειρία του στο Άγιο Όρος, πεζόμορφη, ηθελημένα άρρυθμη, όπως την περιγράφει στον Ντομινίκ Σαμπιερό με τον οποίο συνομιλεί στο επίμετρο, σημειώσεις της καθημερινότητας σε ενδεκασύλλαβους στίχους που πραγματώνουν μια ποίηση – νέα πίστη, όπως την περιγράφει ο Νοέλ.
Εκσόσεις: ΓΚΟΒΟΣΤΗ
Σελίδες: 32
Τιμή: 5,00 ευρώ
