Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος – Βουλευτής Ανατολικής Αττικής και υπεύθυνος Τομέα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ
H αρχή έγινε από τον χώρο του αθλητισμού. Ένα παλιό έγκλημα σεξουαλικής κακοποίησης νεαρής αθλήτριας από μεγαλοπαράγοντα της Ομοσπονδίας της μετά από πολλά χρόνια βγήκε στο φως. Ήταν ένα από εκείνα τα εγκλήματα που κρύβονται, με τα θύματα να ζουν έναν διαρκή εφιάλτη, σε πλήρη αδυναμία αντίδρασης ή διαμαρτυρίας. Είναι καλά πιασμένα τα πόστα και οι απειλές και οι αντεκδικήσεις είναι σκληρές και υπαρκτές.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι αποκαλύψεις από τον χώρο των καλλιτεχνών.
Και οι δύο χώροι είναι δύσκολοι. Εδώ το ευ αγωνίζεσθαι δεν είναι απλώς ευγενική άμιλλα. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Το κυνήγι της πρωτιάς, η αγάπη του κοινού, η δημοσιότητα και, γιατί όχι, σε μεγάλο ποσοστό το χρήμα, δυσκολεύουν το παιχνίδι και στις δύο πίστες.
Μπαίνοντας ένας νέος άνθρωπος και στην τέχνη αλλά και στον αθλητισμό, πρέπει να περάσει μια περίοδο σκληρής μαθητείας. Είτε πετώντας το ακόντιο στο στάδιο, είτε ερμηνεύοντας Σαίξπηρ στο σανίδι του θεάτρου. Εκείνη τη στιγμή έχει την ανάγκη του δασκάλου. Εκείνου ή εκείνης, που κατ’ αρχάς θα πιστέψει στις δυνατότητες και στο ταλέντο του. Που θα του δώσει κατευθύνσεις, θα τον οδηγήσει στην εξέλιξη, που θα τον/τη σεβαστεί.
Αναμφισβήτητα και οι δύο χώροι, και η τέχνη και ο αθλητισμός, διακονήθηκαν και διακονούνται από σπουδαίους δασκάλους, προπονητές και διοικητικούς. Όμως, όπως συμβαίνει παντού και πάντα, ο κόσμος, η κοινωνία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Δυστυχώς υπάρχουν και τα αγκάθια.
Σ’ αυτούς τους χώρους όπου νεαρά κορίτσια και αγόρια προσέρχονται με ενθουσιασμό και άδολη αγάπη για τις τέχνες ή την άθληση, εγκαθίστανται και δάσκαλοι και παράγοντες που χρησιμοποιούν τη θέση και την εξουσία τους όχι για να προάγουν κάποιο ιδεώδες, όχι για να βοηθήσουν τα νέα παιδιά, αλλά να τα κακοποιήσουν βάναυσα, ικανοποιώντας δικές τους αρρωστημένες επιθυμίες.
Να όμως, που εκεί που δεν το περιμένει κανείς σπάει ένα μικρό απόστημα, όπως αυτό της Σ. Μπεκατώρου και ξαφνικά ένας μεγάλος ποταμός αποκαλύψεων και καταγγελιών έρχεται στο φως. Υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες για σεξουαλικές κακοποιήσεις, παρενοχλήσεις, εργασιακό bulling και άλλα πολλά.
Βεβαίως, αυτοί οι δύο χώροι στους οποίους αναφερόμαστε δεν είναι οι μόνοι που έχουν το θλιβερό προνόμιο να υπομένουν τέτοιες καταστάσεις. Οι καθημερινές αναφορές των Αρχών ή Οργανισμών όπως το «Χαμόγελο του παιδιού» μας φέρνει μπροστά σε παρόμοια συμβάντα και από πολλούς άλλους εργασιακούς ή κοινωνικούς χώρους.
Όλοι αναμένουμε την παρέμβαση των εισαγγελικών Αρχών. Είναι η ώρα να μιλήσουν τα θύματα και να δικαιωθούν. Πρέπει να διερευνηθεί το θέμα όχι μόνο για όσα από τα καταγγελλόμενα αφορούν το πρόσφατο παρελθόν. Η έρευνα πρέπει να πάει σε βάθος χρόνου. Γιατί τα στόματα έμειναν ερμητικά κλειστά για δεκαετίες. Άλλα για μια ολόκληρη ζωή. Και ζητούν δικαίωση.
Είναι η ώρα η Πολιτεία να πάρει τις ευθύνες της. Με κανόνες και διαφάνεια. Με δημόσιο έλεγχο. Ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδης παραιτήθηκε. Γιατί άραγε; Αναρωτιόμαστε. Γιατί άραγε η υπουργός Λ. Μενδώνη έκανε δεκτή την παραίτησή του; Ο Δ. Λιγνάδης τυπικά είναι επιλογή της κυρίας υπουργού. Αυτό που συζητιέται είναι ότι αποτελεί προσωπική επιλογή του Κ. Μητσοτάκη. Όλοι θυμόμαστε την παρουσία του πρωθυπουργού στην ανάγνωση των «Περσών» με σκηνοθέτη τον διευθυντή του Εθνικού Δ. Λιγνάδη για το φεστιβάλ Επιδαύρου. Μια κίνηση για την οποία είχαμε διαμαρτυρηθεί, λέγοντας ότι την ιερή ώρα της ανάγνωσης ενός έργου, καθώς ξεκινά η προετοιμασία μιας παράστασης, η παρουσία ενός πολιτικού είναι εντελώς άκαιρη.
Να θυμίσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την κάλυψη των θέσεων των καλλιτεχνικών Οργανισμών είχε προκηρύξει ανοιχτούς, διαφανείς διαγωνισμούς. Και για το Εθνικό Θέατρο βεβαίως. Μια από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ήταν η κατάργηση των προκηρύξεων και ο διορισμός προσώπων μέσα από προσωπικές επιλογές, οι οποίες αποδεικνύεται ότι έχουν κόστος…
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού δεν τα έχει πάει καθόλου καλά. Ας μην αναφερθούμε και εδώ στο αληθινό μαρτυρολόγιο του χώρου και των ανθρώπων του πολιτισμού. Ας ακολουθήσει λοιπόν η πολιτική ηγεσία του ΥΠΟΑ και η Λ. Μενδώνη και ο Ν. Γιατρομανωλάκης το παράδειγμα του μέχρι πρότινος διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Ας παραιτηθούν.
Αυτό το τσουνάμι αποκαλύψεων αφορά όλη την κοινωνία. Με ψυχραιμία και δικαιοσύνη θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους πάντες. Μόνο όταν επέλθει πλήρης δικαίωση των θυμάτων και ο κρυμμένος φόβος πολλών χρόνων ξεθωριάσει, θα μπορούμε να διεκδικούμε τον τίτλο μιας πολιτισμένης, δημοκρατικής και ανθρώπινης κοινωνίας.
