Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή.
Συχνά ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος της δύσκολης εποχής μας, υψώνει παρακλητικά τα μάτια του ψηλά στον Θεό, ζητώντας γαλήνη και ειρήνη που με ελπιδοφόρο φως θα φωτίσουν τη σκοτεινή απεραντωσύνη που επικρατεί γύρω του. Μια ευχή, μια δακρυσμένη προσευχή, ένας βαθύς στοχασμός παρηγοριάς και ελπίδας, και ταπεινά λόγια μετάνοιας, πιστεύει ότι θα τον φέρουν πιο κοντά στον Θεό. Θα κοινωνήσει τις αλήθειες Του και η προσωπική σφραγίδα του Ουράνιου Πατέρα, θα τον βοηθήσει να περισώσει, ό,τι είναι δυνατόν, από την ευλογημένη κληρονομιά που έλαβε από την Εκκλησία και από τους πρωτεργάτες της Πίστης και της Αλήθειας, τότε που ήταν μικρό παιδί.
Οκτώβριος μήνας, και η μελαγχολία του φθινοπώρου θαρρείς ότι σπρώχνει τις σκέψεις σε μια παράξενη θεώρηση της ζωής, που σα νοσταλγός της αλήθειας, μας πλημμυρίζει με ποικίλα συναισθήματα και αξέχαστες θύμισες, για όλα εκείνα τα υπέροχα λουλούδια των αξιών που βρίσκουμε άθικτα και καλοτυπωμένα στις χλωμές σελίδες του βιβλίου που έχουν γράψει τα χρόνια και έφυγαν περνώντας αθόρυβα αλλά βιαστικά δίπλα μας.
Σ’ ένα παγκάκι, κοντά σε μια Εκκλησία που γιορτάζει, παρατηρώ με ευχάριστη έκπληξη, την κοσμοσυρροή των πιστών που έχει σχηματίσει μια μεγάλη ουρά, περιμένοντας να ξετυλιχτεί το ανθρώπινο κουβάρι, μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της Εκκλησίας και να προσκυνήσουν τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη που γιορτάζει. Το ημερολόγιο έδειξε 26 Οκτωβρίου και ο αγαπημένος τους Άγιος με στρατιωτική στολή και έφιππος στο κόκκινο άλογό Του, τους υποδέχεται όλους ακούραστος.
Ήταν πολλά και ενδιαφέροντα αυτά που είχαμε μάθει στο Δημοτικό Σχολείο για τον Άγιο Δημήτριο, και η επιμονή του αείμνηστου δασκάλου μας Δημητρίου Παχόγλου να τα μάθουμε όλα, όλοι πολύ καλά, είναι φανερό ότι είχε σκοπό και επιθυμία, να αποτυπωθεί κάτι στη μνήμη μας, ώστε όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει, μόνο η ολοζώντανη απεικόνιση της διδασκαλίας του θα προστάτευε αυτές τις διδαχές από τη λήθη.
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 μ.Χ στη Θεσσαλονίκη όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μαξιμιανός. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, και σε νεαρή ηλικία κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως τον βαθμό του Χιλίαρχου σε ηλικία μόλις 22 ετών. Ήταν φύση φιλομαθής και ερευνητική και αναζητούσε το «υψηλό και το αληθινό», που το βρήκε στην Χριστιανική Πίστη, στην οποία έγινε ένθερμος υποστηρικτής στην Θεσσαλονίκη. Δίδασκε κρυφά στους νεαρούς μαθητές του την Αγία Γραφή, κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Όμως κατά την ώρα μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν μπροστά στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό, που εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του νεαρού αξιωματικού, του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του. Ο Άγιος Δημήτριος ήρεμος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον…» και τότε ο αυτοκράτορας διέταξε να τον ρίξουν στη φυλακή, και να τον βασανίσουν με τα πιο φρικτά βασανιστήρια.
Εν τω μεταξύ, ένας πολύ αγαπημένος μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο Στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο αυτοκράτορας διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες, και ζήτησε ν΄αγωνιστεί για λογαριασμό των Χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, φανατικό ειδωλολάτρη. Ο Νέστορας, με τη βοήθεια του Θεού, μπήκε στον αγώνα, και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο αλλά και τον σκότωσε. Ο Μαξιμιανός γεμάτος οργή από την ήττα του Λυαίου, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Αγίου Δημητρίου μελογχισμούς. Τάφηκε στον τόπο που μαρτύρησε, όπου αργότερα χτίστηκε προς τιμήν του μεγαλοπρεπής Ναός. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, και γι΄αυτό ονομάστηκε ο « ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ».
Ανάμεσα στις αγιογραφίες που απεικονίζουν τον Άγιο Δημήτριο, ξεχωρίζει εκείνη που ο Άγιος είναι έφιππος με στρατιωτική Στολή, εικόνα που ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παλικαριάς και της λεβεντιάς, επάνω σε κόκκινο άλογο, σε αντίθεση με τον Άγιο Γεώργιο που έχει λευκό άλογο. Τον βλέπουμε να φονεύει με το δόρυ του τον Τσάρο των Βουλγάρων Σκυλογιάννη, που σύμφωνα με την παράδοση πολιορκούσε τη Θεσσαλονίκη. Διαβάζουμε ότι πρόκειται για θαύμα του Αγίου Δημητρίου που έγινε το 1207, έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης. Αλλά και η απελευθέρωση της πόλης το 1912, συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής του Αγίου (26 Οκτωβρίου). Αμέτρητα είναι τα θαύματα Του που διαβάζουμε, και στο πρόσωπό Του η πόλη της Θεσσαλονίκης βλέπει πάντα τον Προστάτη, τον Σωτήρα, και το Στήριγμά της. Δίκαια ο Άγιος Δημήτριος αποκαλείται από τον Υμνωδό της Εκκλησίας : «Ο Μέγας Φρουρός της Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν κινδύνοις, ο εξαίρετος, πρόμαχος, ο κράτιστος». (Σημείωση: Οι απαρχές της λατρείας του Αγίου Δημητρίου, δεν είναι γνωστές με βεβαιότητα. Επίσης σύμφωνα με την Αγιολογική Παράδοση, μαρτύρησε επί Διοκλητιανού, (284-305 π.Χ.).
Γεμάτη σκέψεις και νοσταλγικές εικόνες, από τη φανταστική επιστροφή μου στο παρελθόν, ένιωσα την ανάγκη να στεγάσω τις αναμνήσεις και τα όνειρα που ξυπνούσαν την ανθρώπινη συνείδησή μου, και να σταθώ κι εγώ στο τέλος του πλήθους των πιστών, για να περάσω μέσα στον κρυστάλλινο Ναό της προσευχής, στην Εκκλησία. Σίγουρα τούτη την ώρα ζητούσα να βρω τη λύση, που όταν τα λόγια μας πνίγονται μέσα σε μικρές σελίδες, μόνο Εκείνος συμπαραστέκεται σε κάθε ανθρώπινη μοναξιά και ανθρώπινο πόνο, δίνοντας λυτρωτικές λύσεις.
Νόμισα ότι στην πόρτα της Εκκλησίας, ο Άγιος Δημήτριος υποδεχόταν τον κόσμο επάνω στο κόκκινο άλογό Του, φορώντας την στρατιωτική στολή Του, και στολισμένος με μυρωδάτα λουλούδια!
