Γράφει η Μιλένα Αποστολάκη: Δικηγόρος, Διευθύντρια Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας – Υποψήφια ΠΑΣΟΚ στον Βόρειο Τομέα
Το ΠΑΣΟΚ, που σφράγισε τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, και χρεώθηκε με ασύμμετρο τρόπο τη χρεωκοπία της χώρας, βρίσκεται αντιμέτωπο με πολλαπλές προκλήσεις. Η αποκατάσταση μιας άδικης κρίσης ως προς τις ευθύνες του είναι εν εξελίξει, οι βεβαιότητες έχουν προ πολλού εξαφανιστεί και ο πολιτικός χρόνος με τα πεπραγμένα της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη συλλογική συνείδηση σε πιο νηφάλιες σκέψεις, σε συγκρίσεις και σε διαρκείς διαψεύσεις προσδοκιών.
Η κοπιώδης προσπάθεια του Κ.Μητσοτάκη να χτίσει το κεντρώο του προφίλ υπέστη σημαντικό πλήγμα μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών. Χαμένος κόπος οι υπουργοποιήσεις στελεχών με σοσιαλιστικό παρελθόν, η ρητορική της προόδου και της κοινωνικής ευαισθησίας. Όπως έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης, «μόνο αν κάνεις τη ζωή σου σωστά ο κόπος δε θα πάει χαμένος» και στην περίπτωση του πρωθυπουργού κάτι πολύ σοβαρό για τη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους δικαίου δεν γίνεται καθόλου σωστά. Όσο για το επιτελικό κράτος και τη θριαμβολογία για την ψηφιοποίηση, κατέρρευσαν με τραγικό τρόπο στα Τέμπη
Η οργισμένη αντίδραση του Α.Τσίπρα για την παρακολούθηση του τηλεφώνου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ενισχύσει τη ρητορική της με το πάντα συγκινησιακά φορτισμένο «δάνειο» του ανένδοτου αγώνα . Κλείνοντας το μάτι στη μεγάλη δεξαμενή των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρων του υπερασπίστηκε τη λειτουργία των θεσμών και τη δημοκρατική νομιμότητα, αλλά οι παγιωμένες αντιλήψεις και οι πρόσφατες κυβερνητικές του πρακτικές σε σχέση με τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας δεν τον καθιστούν αξιόπιστο. Η επί των ημερών του απόπειρα ελέγχου των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και οι ομολογημένες απόψεις για την αναγκαιότητα ελέγχου της Δικαιοσύνης είναι συγγενείς με όσα σήμερα καταγγέλλει. Στα ψηφοδέλτιά του βρίσκουν θέση πρόσωπα καταδικασμένα με αμετάκλητη απόφαση από την Ελληνική Δικαιοσύνη, πρόσωπα που ο δημόσιος λόγος τους προσβάλλει βασικές αρχές του κράτους δικαίου.
Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τις διπλές εκλογές του 2012 φαίνεται όχι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία.Οι δυσκολίες που προοιωνίζονται από την ενεργειακή κρίση και την παγκόσμια γεωπολιτική αστάθεια είναι μπροστά μας. Οι απαντήσεις που η σοσιαλδημοκρατία θα μπορούσε να δώσει, ως σύγχρονος εκφραστής της ανάγκης για μείωση του χάσματος ανάμεσα στους κερδισμένους και εκείνους που μένουν πίσω, είναι περισσότερο αναγκαίες από ποτέ, όπως τα δυο παρακάτω πεδία ενδεικτικά αναδεικνύουν.
Απέναντι στον σημερινό επιδοματικό λαϊκισμό της κυβέρνησης που μοιράζει οριζόντια χωρίς κοινωνικά κριτήρια και υπονομεύει τη δημοσιονομική σταθερότητα, το ΠΑΣΟΚ προτείνει στοχευμένες πολιτικές στήριξης με εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια αλλά και πολιτικές αναδιανομής, όπως για παράδειγμα οι πολιτικές για την στέγαση με το βλέμμα στραμμένο σε όσους μένουν πίσω και οδηγούνται σε πολλαπλούς αποκλεισμούς.
Απέναντι στην ιδεοληπτική ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη βία και την ανομία ειδικά στα πανεπιστήμια και τα σχολεία και τη σταθερή αντίστασή της σε κάθε απόπειρα που έχει στόχο την ακαδημαϊκή ενίσχυση, την εξωστρέφεια και την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει έναν συνολικό σχεδιασμό. Με στόχο ισχυρά δημόσια πανεπιστήμια και σχολεία που λειτουργούν ως εστίες κοινωνικής κινητικότητας και αναδιανομής, καθώς γνωρίζει ότι για την πολυπόθητη αριστεία δεν ξεκινούν όλα τα παιδιά από την ίδια αφετηρία.
Η πολιτική αυτονομία του ΠΑΣΟΚ πέρα από στρατηγική επιλογή, συνιστά πραγματικότητα την οποία επέβαλαν οι πολιτικές και οι πρακτικές της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνεργασίες απαιτούν ένα δομικό υπόβαθρο στοιχειώδους θεσμικής και πολιτικής συνεννόησης το οποίο σήμερα δεν υφίσταται.
Η μάχη στις επόμενες εκλογές θα είναι ανάμεσα σε τρεις προτάσεις διακυβέρνησης, ανάμεσα σε τρεις πολιτικούς αρχηγούς.
Το ΠΑΣΟΚ ξαναγεννά ελπίδα σε εκείνους που ζητούν δίκαιες μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονιστικό σχέδιο για τη χώρα και σεβασμό στη δημοκρατική νομιμότητα και τους θεσμούς.
Σε όλους εκείνους που στο δίλημμα αλλαγή ή συνέχεια, επιλέγουν χωρίς δισταγμό, αλλαγή.
