Γράφει ο Μιχάλης Καρχιμάκης, πρώην υπουργός, μέλος του πολιτικού συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής Β’ Περιφέρεια Αθήνας, Δυτικός Τομέας
Ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα και αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε και να επιχειρούμε να το αλλάξουμε, ο οικονομικός τομέας και το διεθνές κεφάλαιο δεν επιβλήθηκαν με τόση αλαζονεία στην πολιτική, θέτοντας σε ανυποληψία τους εκπροσώπους της. Η έννοια της Αλλαγής δεν είναι απλά απαραίτητη στην πολιτική είναι η ίδια η πολιτική. Είναι οι οριακές στιγμές που καλούμαστε να επαναπροσδιοριστούμε. Είναι οι κορυφαίες και τολμηρές στιγμές των απαιτούμενων πολιτικών συγκρούσεων, αλλά και της αυτοκριτικής.
Γι’ αυτό στην πρώτη γραμμή της πολιτικής πρέπει να βρίσκονται άνθρωποι με όραμα, ήθος και ψυχή.
Άνθρωποι που δεν φοβούνται να δώσουν μάχες, ανταποκρινόμενοι στις νέες ανάγκες του σήμερα και του αύριο, με πρόσημο το δημόσιο και το κοινωνικό όφελος. Πολιτικοί που τολμούν διαρκώς την αλλαγή. Γιατί μόνο στην ουσία της βρίσκεται η πρόοδος.
Σήμερα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, για μια ακόμη φορά καλούνται με σταθερή βάση τις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού, την πίστη για τη διεύρυνση της οικονομικής και της κοινωνικής δημοκρατίας και την πεποίθηση για την εδραίωση του Κράτους Δικαίου, να προχωρήσουν σε μια νέα προοδευτική επανεκκίνηση. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί, αλλά είναι απαραίτητο.
Δεν είναι εύκολο γιατί:
• Πρώτον. Η σοσιαλδημοκρατία, επιβάλλεται, όχι μόνο να βγει από τη στασιμότητα που βρέθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά να το κάνει με τρόπο που να τροφοδοτήσει και να διατηρήσει την εμπιστοσύνη και την ελπίδα στους πολιτικούς και τους κοινωνικούς της συμμάχους που επιδιώκει να εκπροσωπήσει, έτσι ώστε να μην υπάρξει πολιτικό κενό που θα επιτρέψει μέσα στη διεθνή δίνη να ξεπηδήσουν πολιτικά ακραία υποκατάστατα.
• Δεύτερον. Η επιδιωκόμενη αλλαγή έχει από τη φύση της πολλούς εχθρούς.
Έχει εχθρούς τους εκφραστές του συντηρητισμού, τα αρπακτικά και τα άπληστα, χωρίς αρχές, ένστικτα του νεοκαπιταλισμού.
Έχει εχθρούς όλους εκείνους που θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, μέσα από τη συντήρηση της κρατικής γραφειοκρατίας και τις τρύπες της διοίκησης, λαφυραγωγώντας τον εθνικό πλούτο. Έχει εχθρούς όσους επιδιώκουν ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο, χειραγωγημένο και εκβιαζόμενο από διάφορα κέντρα οικονομικής και άλλων εκδοχών επιρροής, με εύθραυστα και κατακερματισμένα κόμματα.
Και επειδή στη ζωή όπως και στην πολιτική, μια χαμένη στιγμή, μια χαμένη ευκαιρία δεν επιστρέφει, το Κίνημά μας που ιστορικά κατοχυρώθηκε στις μεγάλες λαϊκές μάζες που το πίστεψαν και το εμπιστεύτηκαν ως ο χώρος των αρχών και των αξιών, ο χώρος που κυρίως μας έκανε περήφανους, μαζί και όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, έχουμε υποχρέωση να παρέμβουμε στα νέα κοινωνικά τεκταινόμενα, με έναν αληθινό και ενοποιητικό λόγο, αλλά και με μια κοινή στρατηγική και ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία. Γιατί έχουμε βαθιά την ευθύνη να βρισκόμαστε σε μια διαρκή αντιπαράθεση με εκείνους τους αντιπάλους, επαναφέροντας με τη στάση μας την πολιτική στο προσκήνιο ως πρωτοπόρα δύναμη και ως αντίβαρο σε ένα σύστημα συμφερόντων που επιχειρεί να την καθυποτάξει.
Ένα σύστημα που σήμερα επιχειρεί να καθιερώσει τον θρίαμβό του, με ένα αμιγώς χρηματοπιστωτικό χαρακτήρα, που ουσιαστικά δεν συνδέεται με την πραγματική οικονομία. Ένα σύστημα, που επιλέγει να εμφανίσει το πιο σκληρό του προσωπείο, καταργώντας στην ουσία κάθε συνεργασία με το κράτος και τις δυνάμεις της εργασίας. Ένα σύστημα που πολλαπλασιάζει την κερδοσκοπία στον χρηματοπιστωτικό τομέα, απορρυθμίζοντας την παραγωγή και τις αγορές. Ένα σύστημα που δημιουργεί μια κοινωνία με κάστες, προνόμια και εκατομμύρια ανέργους. Ένα σύστημα που ποτέ άλλοτε, μέχρι σήμερα, και αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε και να επιχειρούμε να το αλλάξουμε, ο οικονομικός τομέας, το διεθνές κεφάλαιο και τα συστήματα συμφερόντων, δεν επιβλήθηκαν με τόση αλαζονεία στην πολιτική, θέτοντας σε ανυποληψία τους εκπροσώπους της.
Έχουμε λοιπόν βαθιά την ευθύνη να μην προδώσουμε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που δοκιμάζεται, που παρακολουθεί αμήχανη τα τεκταινόμενα, με έλλειμμα εμπιστοσύνης και με κυρίαρχη την αγωνία για το μέλλον της. Με δεδομένο λοιπόν ότι «εν αρχή ην η πολιτική» και με γεγονός ότι οι περιγραφές για την κρίση που αφορούν και στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχουν πλέον περισσέψει, ας ανοίξουμε τον δρόμο σε προσεγγίσεις και πολιτικές για το τι πρέπει να αλλάξει, μιας και οι εποχές αλλάζουν.
Είναι η περίοδος που δεν πρέπει να χαθεί, η περίοδος που η μάχη πρέπει να δοθεί με νέες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές, που δεν θα παραγνωρίζουν τη διεθνή πραγματικότητα αλλά θα πατούν γερά πάνω σε αυτήν.
Με όπλο μας μια νέα πολιτική συγκρότηση, αυτόνομη από κέντρα οικονομικής και όποιας άλλης δύναμης, έχουμε ευθύνη να αντιπαρατεθούμε, να κερδίσουμε το παρόν και να παραδώσουμε το μέλλον σε μια εθνική αλλά και πανευρωπαϊκή προοδευτική συσπείρωση, με αποστολή μια νέα οικονομική ρύθμιση, που θα ομαλοποιεί την αγορά και θα διανέμει δίκαια τον παραγόμενο πλούτο.
Και μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη, γιατί είμαστε οι πολλοί και απέναντί μας στέκονται οι λίγοι κάθε εκδοχής.
Εκείνοι που άλλο δεν κάνουν παρά να μηχανεύονται πώς θα αρπάξουν τον μόχθο των πολλών. Και μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη αυτή, γιατί εμείς έχουμε τη δύναμη. Γιατί ας το παραδεχτούμε:
Από τους πολιτικούς ποτε δεν έλειψε η δύναμη. Έλειπε όμως η θέληση· και αυτό είναι μια βαθιά και αναγκαία αλλαγή που πρέπει να γίνει. Γιατί με τη θέληση δημιουργείς και προσφέρεις στον άνθρωπο και την κοινωνία πάρα πολλά· αυτό είναι απόδειξη, ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο αλλά και τίποτα ακατόρθωτο.
