Στη Νοµική Σχολή της Αθήνας – και φαντάζοµαι και στις άλλες αντίστοιχες – διδάσκονταν και µαθήµατα Οικονοµικών.
Καθηγητής µας στο µάθηµα της Πολιτικής Οικονοµίας ήταν ο ∆ηµοσθένης Στεφανίδης, ηλικιωµένος, ήδη τότε, και «καθαρευουσιάνος». Τόσο στον προφορικό του λόγο όσον και στη γραφή του.
Σε κάποιο µάθηµά του -θυµάµαι έντονα, γιατί µου είχε κάνει εντύπωση- είχε αναφέρει: «Κράτη τα οποία ωθούν τους πολίτας των εις τα τυχηρά παίγνια, δεν είναι Κράτη». Μετά, εξήγησε τη φράση του αυτή λέγοντας ότι η επανάπαυση του Πολίτη στον παράγοντα «τύχη», για την οικονοµική/υλική του επιτυχία, διαφθείρει τη συνείδησή του και τον καθιστά, ουσιαστικά, αρνητικό στοιχείο µέσα σε µια κοινωνία.
Ακόµα και σήµερα αναφερόµαστε σε άτοµα – κατά τρόπο µειωτικό – ως «τζογαδόρους», «χαρτοπαίχτες», «ζαράκηδες», «αλογοµούρηδες/ιπποδροµιάκες», κ.λπ.
Όλους αυτούς τους χαρακτηρισµούς τους θεωρούµε «κουσούρια» και, επειδή, κατ’ εξοχήν, αφορούν «πάθη» ανδρών, απευχόµαστε τα κορίτσια µας να µπλέξουν µε κάποιον από αυτά «τα σινάφια».
Αυτές οι απόψεις, του ευγενέστατου και γλαφυρού καθηγητή µας, αναφέρονται στο µακρυνό 1966.
Τα χρόνια πέρασαν, όπως πάντοτε περνούν, και έφτασα σε αναγνώσµατα κειµένων που αφορούσαν τον στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλλ (Charles de Gaulle).
Ως µια παρένθεση στο προκείµενο, να παραθέσω: Ο Ντε Γκωλλ πολέµησε στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο, µε το βαθµό του ανθυπολοχαγού. Έλαβε µέρος στις τελικές, νικητήριες για τους Γάλλους (και για όλους τους µη Γερµανούς) µάχες στο Βερντέν, όπου και τραυµατίστηκε σοβαρά. Αιχµαλωτίστηκε από τους Γερµανούς. Από το 1934 έγραψε µελέτη για τον επόµενο πόλεµο, που τον είχε προφητέψει ως πόλεµο αρµάτων κι όχι χαρακωµάτων.
Προφανώς, οι µόνοι που διάβασαν τις µελέτες του Ντε Γκωλλ ήταν οι Γερµανοί και οι Σοβιετικοί, που ανέπτυξαν θωρακισµένα και τανκς. Όλοι οι άλλοι -συµπεριλαµβανοµένων των Ελλήνων του Ι. Μεταξά- πιάστηκαν µε «τα βρακιά κάτω». Τόσον οι Γάλλοι µε τη Γραµµή Μαζινώ όσον και οι Έλληνες µε τα Οχυρά Ρούπελ – Μεταξά, απεδείχθηκαν ανεδαφικοί κι εκτός χρόνου. Ο Ντε Γκωλλ, µε την κατάρρευση του Γαλλικού Μετώπου, µάζεψε όσα στρατεύµατα µπόρεσε και πέρασε τη Μάγχη κι εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, µε σηµαία τον Σταυρό της Λωραίνης. Τα γαλλικά, αυτά, στρατεύµατα έλαβαν µέρος στον πόλεµο της Σαχάρας (Βόρειας Αφρικής) και στην απόβαση της Νορµανδίας. Με τα χρόνια, αποστρατεύθηκε, ως στρατηγός, και ιδιώτευσε.
Η Γαλλία, είναι (ήταν) µια αυτοκρατορία. Εξίσου µεγάλη µε τη βρετανική. Το 1953, µετά από µακροχρόνιες αιµατοχυσίες, οι Βιετναµέζοι τους κατανικούν (τους Γάλλους). Καθοριστικές µάχες, στο Ντιέν-µπιέν-Φου. Έτσι, οι Γάλλοι αποσύρονται από ολόκληρη την Ινδοκίνα (Λάος – Καµπότζη – Βιετνάµ). [Λίγα χρόνια αργότερα, η «Αµερική» του Κέννεντυ, ειρωνευόταν την ανεπάρκεια των Γάλλων, µέχρις ότου να υποστεί πλήρη εξευτελισµό στο Βιετνάµ.] Το 1956, η Γαλλία, αφού είχε προβεί σε απάνθρωπες ενέργειες και γενοκτονία στο Αλγέρι, όπου «εξελίχθηκε» ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, αποχώρησε απ’ το Μαγκρέµπ.
Χάος, πολιτικό, οικονοµικό, κοινωνικό, στη χώρα. Η µια κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη. Το 1958, οι «πολιτικοί», αφού συνειδητοποίησαν την ανεπάρκειά τους, κάλεσαν -ως νέο Κιγκινάτο- τον απόστρατο στρατηγό, να σώσει την «πατρίδα».
Μία από τις πρώτες προεδρικές πράξεις του Ντε Γκωλλ ήταν η κατάργηση των αθλητικών (ποδοσφαιρικών) στοιχηµάτων και των λαχείων! «Οι Γάλλο, πρέπει να εργαστούν για να βελτιώσουν τη ζωή τους. ∆εν µπορούν να εξαρτώνται από την τύχη». Ποιος; Ο «δεξιότατος», συντηρητικός, αντι-µπολσεβίκος -πλην, «εθνικιστής/πατριώτης»- στρατηγός.
Ασχέτως, εάν, µετά, απαίτησε, από την Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας, να «κόβει» νόµισµα (γαλλικά φράγκα) µε βάση τ’ αποθέµατα χρυσού στην Τράπεζα. ∆ηλαδή, µεταπήδηση στη «ρήτρα χρυσού», από τη «ρήτρα αµερικανικού δολλαρίου» που ίσχυε. Οι Αµερικάνοι, θέλησαν να «του βγάλουν τα δόντια». Ο Ντε Γκωλλ, αντεπιτέθηκε, πηγαίνοντας στο Κεµπέκ (Γαλλόφωνο Καναδά) και στη λαοθάλασσα της συγκέντρωσής του, στο Μόντρεαλ, τέλειωσε µε τη φράση: «Vive Quebec Libre!» (Ζήτω, το Ελεύθερο Κεµπέκ). Χαµός! Προέτρεψε σε διχασµό και αποσκίρτηση του πλουσιότερου κοµµατιού του Καναδά και της Βόρειας Αµερικής.
Μετά απ’ αυτό -κατά την άποψή µου- η C.I.A. έκανε το µεγαλύτερο σχέδιο που, µέχρι τότε, είχε κάνει: Ο «Μάης το ‘68», στο Παρίσι! Ενδεικτικό, ότι ο «ξεσηκωµός» ήταν ξενόφερτος και τοπικός, είναι, το γεγονός, ότι µετά ένα µήνα (δηλαδή, τον Ιούνιο 1968) έγιναν στη Γαλλία, προεδρικές εκλογές, που κέρδισε ο Ντε Γκωλλ, άνετα.
Στα «καθ’ ηµάς»: α) Από το 1958 έχουµε θεσπισµένο το «Προ-Πο» (Ο.Π.Α.Π.) Παλιότερα, υπήρχαν τα «Λαχεία»: «Λαϊκό», «Εθνικό», «Συντακτών». Και, ο Ιππόδροµος (Απορώ, που κάποιος… «επενδυτής» δεν έχει ασχοληθεί µε τις κυνοδροµίες, ακόµα). Και, επί Σηµίτη, κλήθηκε ο Λαός να «τζογάρει» στο Χρηµατιστήριο. Στο µεταξύ, είχαν ξεπεταχτεί τα «Τζόκερ», «Λόττο», τα «Σκρατς» κ.ά., στιγµιαίο «ΚΙΝΟ». Τα ηλεκτρονικά καζίνο, «δίνουν και παίρνουν». Τα τοπικά καζίνο π.χ. Λουτρακίου, ξεβράκωσαν τον Μωριά – κι όχι µόνο. Το καζίνο της Πάρνηθας, λαχταρά να πιάσει κάµπο (στο Μαρούσι· µε πρόγνωση, κυκλοφοριακού κοµφούζιου). Η… µεγαλύτερη επένδυση των τελευταίων ετών στη χώρα, διαφηµίζεται ότι είναι το καζίνο του πρώην Αεροδροµίου (Ελληνικό – Άγιος Κοσµάς – και κάτι).
Ο Έλληνας πρέπει να πειστεί ότι «όλα είναι στο χέρι του Θεού». Και, ο Θεός, αλλού δίνει «άφθονα», αλλού «λίγα» κι αλλού «µια µούντζα». Οπότε, γίνετε µοιρολάτρες, να ησυχάσουµε!
Υπογεννητικότητα, µετανάστευση, φυγή. Να µείνουν, σ’ αυτήν την εξαίσια χώρα, µόνο οι… «ξύπνιοι» και τα «µόµολα».
Λεωνίδας Μαγκλής
