Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση, «παίζει» με τον χρόνο και το σύστημα των αυτοδιοικητικών εκλογών με τον τρόπο που εκείνη πιστεύει ότι μπορεί να αποκομίσει περισσότερα κομματικά οφέλη.
Πάντοτε οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να φέρουν την αυτοδιοίκηση στα μέτρα τους. Μια ματιά στο ράβε ξήλωνε στον χρόνο των θητειών τα τελευταία χρόνια αρκεί για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Υπήρξαν θητείες που κράτησαν τέσσερα (2006-2010), τριάμισι (2011-2014), πέντε χρόνια (2014-2019) και τώρα πάλι επιστρέφουμε στην τετραετή θητεία (2019-2023).
Οι πειραματισμοί και τα εκλογομαγειρέματα ωστόσο είχαν πάντοτε ένα όριο. Τέλειωναν εκεί που άρχιζε να απειλείται η κανονικότητα στη λειτουργία των θεσμών. Με τον «Κλεισθένη» η λογική αυτή πήγε περίπατο.
Με τον νέο νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, η αυτοδυναμία και η σταθερότητα στην αυτοδιοίκηση, από αδιαμφισβήτητα δεδομένα, μετατρέπονται σε ζητούμενα.
Για πρώτη φορά ο ρόλος των μειοψηφιών γίνεται σημαντικότερος από αυτόν των πλειοψηφιών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έπραξε αυτό που κανείς άλλος δεν είχε ποτέ διανοηθεί.
Για να επιβιώσει από την πολιτική λαίλαπα που βλέπει να έρχεται καταπάνω της, προτίμησε να ρίξει στη φωτιά της ακυβερνησίας τους δήμους και τις περιφέρειες, αρκεί η ίδια με τις μειοψηφικές παρατάξεις της να μπορεί – τουλάχιστον έτσι πιστεύει – να διαδραματίζει ρόλο ρυθμιστή.
Με το νέο σύστημα οι εκλεγμένοι από τον λαό δήμαρχοι και περιφερειάρχες δεν θα μπορούν στηριγμένοι στις δικές τους παρατάξεις να εφαρμόζουν την πολιτική και το πρόγραμμά τους – με εξαίρεση τις λιγοστές περιπτώσεις που κάποιος θα συγκεντρώσει από τον α’ γύρο το 50+1%. Θα πρέπει κάθε φορά να βγαίνουν προς άγραν ψήφων από άλλη ή άλλες παρατάξεις για να συγκεντρώνουν την πλειοψηφία που απαιτείται.
Είναι φανερό ότι με το νέο εκλογικό σύστημα η τοπική δημοκρατία κινδυνεύει να γίνει έρμαιο της συνδιαλλαγής, της ομηρείας, των συσχετισμών, των υπόγειων διαδρομών. Η τύχη των δήμων και των περιφερειών είναι στα χέρια των ίδιων των πολιτών.
Στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές οι πολίτες με την ψήφο τους δεν θα κρίνουν μόνο ποιοι θα είναι οι επόμενοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, που το δίχως άλλο θα πρέπει να έχουν ικανότητα στο διοικείν, στη σύνθεση και στη συναίνεση.
Θα κρίνουν τη δυνατότητα να δημιουργηθούν σχήματα που θα μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά και να διοικήσουν με επιτυχία και αποτελεσματικότητα τα του οίκου τους.
Και αυτό είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα.
