Γράφει η Σωτηρία Κουμπούλη: Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, LLMmult & Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια.
Σε τροχιά πλειστηριασμών έχουν μπει οι Τράπεζες, ήδη από τα τέλη του περασμένου έτους, με πρώτο στόχο τα ακίνητα που ανήκουν σε επιχειρήσεις, αλλά και στους εγγυητές επιχειρηματικών δανείων. Οι εν λόγω επιχειρήσεις (ατομικές, προσωπικές ή κεφαλαιουχικές), είτε είναι μη βιώσιμες, είτε δεν μπορούν να αποδείξουν τη βιωσιμότητά τους, καθώς τα τελευταία χρόνια δρούσαν (ή εξαναγκάστηκαν να δράσουν εξαιτίας της φοροεπιδρομής) στην «παραοικονομία». Με την κατάργηση με τον Ν. 4335/2018 του άρθρου 938 ΚΠολΔ και τη δυνατότητα χορήγησης αναστολής κατά τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης, οι οφειλέτες που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο πλειστηριασμού των περιουσιών τους έχουν μείνει άοπλοι, μπροστά στο αναπόφευκτο και «αιματηρό παιχνίδι» των πλειστηριασμών των Τραπεζών.
Αδιαμφισβήτητης νομικής αδαημοσύνης δημοσιογραφικά άρθρα, αναφέρονται σε δήθεν τακτικιστικές μεθόδους εκ μέρους των «κακοπληρωτών» να αποφύγουν τη ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας τους, μέσω αιτήσεων στα Δικαστήρια για τη διόρθωση της τιμής του πλειστηριασμού αυτής, και σε δήθεν χορήγηση αναβολών ως προς την ημερομηνία πλειστηριασμών εξαιτίας αυτής της μεθόδου. Στην πραγματικότητα, το εν λόγω ένδικο βοήθημα της διόρθωσης της τιμής του πλειστηριασμού, δεν αναστέλλει επ’ ουδενί τον πλειστηριασμό των ακινήτων. Αντιθέτως, οι εν λόγω δικαστικές αποφάσεις οφείλουν (και είναι οι μόνες πράγματι!) που δημοσιεύονται πριν τον πλειστηριασμό, έτσι ώστε αυτός να διενεργηθεί απρόσκοπτα. Τα ίδια άρθρα, «σφουγγοκωλάρια» των Τραπεζών, μη διστάζοντας να απαξιώσουν τον τρόπο απονομής Δικαιοσύνης στη χώρα μας, συχνά αναφέρονται σε αποδεικτικές διαδικασίες διενεργούμενες με μάρτυρες, που ουδεμία σχέση με την κτηματαγορά έχουν. Οι εν λόγω μάρτυρες είναι μάλιστα συγγενικά πρόσωπα των ιδιοκτητών, και αναιδώς βεβαιώνουν διπλάσιες ή και τριπλάσιες εμπορικές αξίες από αυτές των εκτιμήσεων των Τραπεζών. Οι δε Δικαστές μας πείθονται από αυτές τις μαρτυρίες και απερίσκεπτα προβαίνουν σε διορθώσεις των τιμών των ακινήτων που εκπλειστηριάζονται εις βάρος των άμοιρων των Τραπεζών…
Απώτερος στόχος αυτής της παραφιλολογίας που αναπτύσσεται το τελευταίο χρονικό διάστημα και προσπαθεί να πείσει για την μια άλλη μορφή «στρατηγικού σχεδιασμού» των κακοπληρωτών και δη εις βάρος της πραγματικής ανάπτυξης της οικονομίας μας, δεν μπορεί παρά να είναι η μεθόδευση για τη σταδιακή κατάργηση και αυτής της νομικής δυνατότητας στους οφειλέτες. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι οφειλέτες θα βρεθούν άοπλοι θα παρατηρούν τα περιουσιακά τους στοιχεία να εκπλειστηριάζονται σε ευτελείς αξίες, «βαφτισμένες» δήθεν ως εμπορικές από εκτιμητές που διατηρούν σχέσεις αγαστής συνεργασίας και εμπιστοσύνης με τις Τράπεζες.
Η αποτυχία των πρώτων δύο (2) κατά σειρά πλειστηριασμών έγκειται στην εξής απλή και εύλογη τραπεζική πρακτική: στη δυνατότητα των Τραπεζών να αιτηθούν ενώπιον του Δικαστηρίου, μετά από δύο (2) άκαρπες προσπάθειες πλειστηριασμών, να διορθώσουν την τιμή του πλειστηριασμού των ακινήτων και άρα να την προσδιορίσουν σε τιμή κατώτερη της εμπορικής τους αξίας! Όταν μάλιστα ο κάθε πλειστηριασμός μπορεί να απέχει από τον επόμενο λιγότερο από (40) ημέρες, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης για αυτές. Προφανώς οι Τράπεζες δεν είναι ευαγή ιδρύματα, αλλά κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Ωστόσο οφείλουν να επιτελούν και έναν κοινωνικό ρόλο και να μην κερδοσκοπήσουν για ακόμα μια φορά εις βάρος του ελληνικού λαού. Η υποτίμηση ελληνικής κοινωνίας, δεν θα οδηγήσει αναπόδραστα σε ανάπτυξη, αλλά μετά βεβαιότητας θα αυξήσει τις κοινωνικές ανισότητες. Θεματοφύλακες των εύλογων και δίκαιων συμφερόντων της κοινωνίας, οφείλουν να είναι οι Δικαστές και οι δημοσιογράφοι. Ειδάλλως κινδυνεύουν να αποτελέσουν μία κοινωνική ελίτ, όχι μόνο απομακρυσμένη από την κοινωνία, αλλά κοινωνικά «άχρηστη».
