Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στη σκηνή του θεάτρου «NOŪS – Creative Space», η performance με τίτλο: « Francis Bacon Project «Scream of the Body» κλέβει δικαιολογημένα τις εντυπώσεις, προσφέροντας στο κοινό μια δημιουργία ιδιαίτερη και ξεχωριστή, αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής ποιότητας και αισθητικής του Κωνσταντίνου Παυλίδη, στον οποίο ανήκει η σύλληψη και η σκηνοθεσία της παράστασης.
Ο δημιουργός, έχοντας στο πλευρό του, τους καλλιτέχνες: Αθανασία Τσάτσου και Δημήτρη Παπαδόπουλο, αναζητάει να δώσει πνοή επί σκηνής στο έργο του σπουδαίου και τόσο σημαντικού ζωγράφου Francis Bacon αλλά και να προκαλέσει το κοινό.
Σε ένα περιβάλλον σκοτεινό, η ατμόσφαιρα δημιουργεί ένταση και συγχρόνως μια δυναμική από τα πρώτα λεπτά της παράστασης.
Επι σκηνής τρεις καλλιτέχνες, καταθέτουν ψυχή και άρτιες καλλιτεχνικές και αισθητικές ποιότητες, καθώς η performance επιχειρεί να μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι τον εσωτερικό παλμό και την αγωνία που χαρακτηρίζουν το έργο του εικαστικού.
Η ομάδα εμπνέεται από τον Francis Bacon και τον μετατρέπει από ζωγράφο σε συμβολική συνθήκη ζητώντας μας – αυτό ένιωσα- να εισβάλλουμε και εμείς στο έργο και να αισθανθούμε τους δημιουργικούς και καλλιτεχνικούς παλμούς του. Παρατηρώντας με προσοχή την κάθε σκηνή, την κάθε στιγμή, ένιωσα οι performers να με τραβούν από το χερί και να με ταξιδεύουν στο δικό τους μονοπάτι αλλά και στην δική τους ενσάρκωση του ρόλου τους. Υπήρξε – και χωρίς υπερβολή- μια έντονη αλληλεπίδραση, κοινού και πρωταγωνιστών. Αυτή την ορμή και κατάσταση, τουλάχιστον βίωσα εγώ…
Μέσα από τα δυνατά σώματα των πρωταγωνιστών, την έντονη και άλλες φορές -επιτρέψτε μου την περιγραφή άγρια κίνηση των καλλιτεχνών και τον ήχο, η performance ένιωσα να μου αποκαλύπτει αλήθειες που αγγίζουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ξύπνησαν εικόνες μέσα μου, όπως, είμαστε άραγε οτι μας ταΐζουν…;
Σε μια κοινωνία που δοκιμάζει τις αντοχές, τα όρια και τις εσωτερικές μας επιθυμίες. Έχοντας στην κορυφή το έργο και την συνθήκη του εικαστικού, η έξυπνη σκηνοθετική οπτική του Κωνσταντίνου Παυλίδη μου ξύπνησε έντονες ευαισθησίες και σκέψεις μου που αγγίζουν την καθημερινότητά μου. Τους γρήγορους ρυθμούς που βιώνουμε, τις περίεργες ανησυχίες μας, το άγχος μας. Την εσωτερική ένταση που κλείνεται σε κουτάκι έως τη στιγμή της προσωπικής μας έκρηξης. Τις κραυγές αγωνίας μας. Τα θέλω που δεν αποκτούν σάρκα και οστά, σε μια εποχή που πιέζει και ζητάει μονίμως κάτι.
Ο σκηνοθέτης μέσα από το έργο του εικαστικού και τη σκηνοθετική του οπτική, μας αφήνει ελεύθερους – θαρρώ- να ταξιδέψουμε το έργο σε μια προσωπική συνθήκη και οπτική, χαρίζοντας μας την απόλυτη ελευθερία. Δεν μας κλείνει στο δικό του προσωπικό δημιουργικό κουτάκι εν αντιθέσει μας χαρίζει απλόχερα ελευθερία να φανταστούμε εμείς και εν τέλει να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για την ενσάρκωση των ρόλων επί σκηνής. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των ταλαντούχων δημιουργών.
Εντύπωση προκαλεί, -κλέβοντας την καλύτερη κριτική-, ο τρόπος με τον οποίο επί σκηνής ο Παυλίδης χρησιμοποιεί το χρώμα. Μέσα από τη χρήση χειροποίητων αντικειμένων (props), την απουσία σταθερού σκηνικού και την ενεργή σωματικότητα, η παράσταση λειτουργεί ως ζωντανός πίνακας εν κινήσει. Θερμό χειροκρότημα στην τόσο ξεχωριστή σύλληψη της ιδέας του.
Οι: Αθανασία Τσάτσου, Δημήτρης Παπαδόπουλος αλλά και ο Κωνσταντίνος Παυλίδης καταθέτουν επι σκηνής τον εαυτό τους και όλη την καλλιτεχνική τους υπόσταση και δυναμική.
Ιδιαίτερη σκηνή, η τελευταία σκηνή του έργου. Σκηνή ιδιαίτερης έντασης και συναισθηματικής ποιότητας- με το βλεμμα και την κίνηση του performer, να αγγίζει ολοκληρωτικά τις ψυχικές μας εντάσεις- , που ένιωσα όμως, πως χρονικά θα μπορούσε να είναι μικρότερη ή να υπάρξει κάποια μικρή εναλλαγή εικόνας.
Άλλωστε το έργο είναι γεμάτο απο εικόνες και ενεργή δράση.
Μια performance που χαρίζει νέο αέρα στα καλλιτεχνικά δρώμενα των σκηνών της Αθήνας και όχι μόνο.
Μια παράσταση που σας προτείνω καθώς δημιουργός και performers παραδίδουν μέσα σε 50 λεπτά ένα αποτέλεσμα που θα το «κουβαλήσετε» μαζί σας και μετά το τέλος της παράστασης. Μια διαδρομή -ένιωσα- από το σκοτάδι στο φως, από το ψέμα στην αλήθεια, από τη σιωπή στην κραυγή. Μια παράσταση που καταθέτει ειλικρίνεια, αλήθεια και σπουδαία καλλιτεχνική αισθητική.
