Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος: Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος, Μ.Α. Πανεπιστημίου Northeastern Βοστώνης
Στα τέλη του 2019 η Ελλάδα και ο ελληνισμός βρίσκονται αντιμέτωποι με μια από τις μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες προκλήσεις μετά το 1974. Η Μεταπολίτευση ξεκίνησε με την τραγωδία της Κύπρου και είναι πολύ πιθανό να κλείσει με μια νέα αναμέτρηση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Φαίνεται ότι η Τουρκία και ο Ερντογάν έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και υλοποιούν με ακρίβεια το σχεδιασμό τους τόσο για την «Γαλάζια Πατρίδα» αλλά όσο και για την αναβίωση του νεο-οθωμανικού οράματός τους για μια Τουρκία που θα κυριαρχεί γεωπολιτικά στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή.
Ο Τσώρτσιλ συνήθιζε να λέει ότι «εκεί που σταματάει το μπλα-μπλά, αρχίζει το μπουμ-μπουμ» και οι ενδείξεις που έχουμε μέχρι τώρα δείχνουν ότι ο διάλογος δεν έχει νόημα πλέον, η διπλωματική αποτροπή και πίεση των συμμάχων μας θα φθάσει μέχρι ενός σημείου έως δούμε τον τουρκικό στόλο να συνοδεύει γεωτρύπανα και να περιπολεί στην ψευτοΑΟΖ Τουρκίας – Λιβύης, οπότε η Ελλάδα δεν θα έχει άλλη επιλογή από τη στρατιωτική εμπλοκή για προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων
Για την Ελλάδα η πρόσφατη κρίση με την Τουρκία σημαίνει και το τέλος των ψευδαισθήσεων για ένα πολιτικό σύστημα αλλά και για την ελληνική κοινωνία ολόκληρη. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε και θα το καταλάβουμε μέσα από μια θερμή αντιπαράθεση (the hard way) ότι οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν, όσα δεν κάναμε ηθελημένα ή όχι για να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας τόσα χρόνια θα πρέπει να τα κάνουμε σε λίγες εβδομάδες ή σε λίγους μήνες. Επαναπαυτήκαμε στη μακαριότητά μας, στον ενδοτισμό, στην καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων και ηττοπάθειας. Και ακόμη χειρότερα, ένα πολιτικό σύστημα και μια διεφθαρμένη ελίτ της χώρας έδωσαν προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση πρωτίστως των συμφερόντων των δανειστών μέσα από τα μνημόνια αλλά και στην ίδια την επιβίωσή τους, μέσω της ατιμωρησίας, ασυλίας, κάλυψης και προστασίας τους.
Το «αόρατο χέρι» του ξένου παράγοντα που πολλοί πιστεύουν ότι θα παρέμβει πάλι και θα γλιτώσουμε μια κρίση και θα συνεχίζουμε να ζούμε όπως πριν, αμφιβάλλω ότι θα λειτουργήσει σε τούτη τη φάση. Τα τελευταία χρόνια ο ενδοτισμός και η καλλιέργεια αντιπατριωτικού φρονήματος (από Έλληνες) δεν έχουν προηγούμενο στην ελληνική ιστορία. Όταν η Ελλάδα που έχει -βάσει Διεθνούς Δικαίου- από το 1982 το δικαίωμα να έχει έως 200 ναυτικά μίλια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) που θα εκμεταλλεύεται τον φυσικό πλούτο (αλιεία, φυσικό αέριο πετρέλαιο κ.λπ.) και χωρικά ύδατα 12 ν.μ. και δεν κάνει τίποτα να τα εξασκήσει, σημαίνει πολλά. Η Ελλάδα δεν έχει κάνει ακόμη (ή δεν την άφησαν) συμφωνία ανακήρυξης και οριοθέτησης ΑΟΖ με Κύπρο, Αίγυπτο, Ιταλία ακόμη και με την Αλβανία!
Η προδοσία της Μακεδονίας, δίνοντας γλώσσα και ταυτότητα στο γειτονικό κράτος, αγνοώντας τη θέληση και βούληση του ελληνικού λαού και διαλύοντας ουσιαστικά 3-4 πολιτικά κόμματα για να επιτευχθεί η πλειοψηφία στην ελληνική βουλή, ήταν ίσως το αποκορύφωμα του ενδοτισμού και της υπαναχώρησης. Τότε, ο διεθνής παράγοντας και οι σύμμαχοί μας είχαν πέσει επάνω μας με ασφυκτικές πιέσεις να υπογράψουμε τη συμφωνία και τώρα ακόμη τρέχουμε σαν «τρελοί» να βάλουμε τα Σκόπια και την Αλβανία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ πάλι χωρίς ανταλλάγματα.
Το προσφυγικό και λαθρομεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί μια πληγή για την ελληνική οικονομία, την κοινωνική συνοχή, την εσωτερική ασφάλεια αλλά και γεωστρατηγικό όπλο της Τουρκίας, για όσους δεν το έχουν καταλάβει.
Το διεθνές περιβάλλον
Λεκτικά, μέχρι τώρα, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ, Ρωσία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Γαλλία, Γερμανία κ.ά. αντιτάχθηκαν και αμφισβήτησαν τη συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας, το ΝΑΤΟ βγήκε απέξω, συμμαχία γαρ, η οποία δεν ασχολείται με τα εσωτερικά (λες και το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι για όλους) και όλοι λένε ότι η Ελλάδα έχει δίκιο. Πόσο όμως θα ασχοληθούν σοβαρά σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στα νερά του Αιγαίου, της Κρήτης και της Ανατολικής Μεσογείου; Θα εμποδίσουν την Τουρκία στέλνοντας πολεμικά σκάφη π.χ. ή ασκώντας αφόρητες πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις; Το πιθανότερο σενάριο και αυτό που θέλει και η Τουρκία είναι να μας οδηγήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για συνεκμετάλλευση, οριοθέτηση των θαλασσίων ΑΟΖ χάριν της σταθερότητας στην περιοχή, της ειρήνης κ.λπ. που ενδεχομένως θα βόλευε και τις ξένες δυνάμεις, με φυσικά χαμένη πάλι την Ελλάδα.
Πριν λίγους μήνες, τα γεωτρύπανα της Τουρκίας στην Κύπρο (χώρα – μέλος της ΕΕ) έκαναν παράνομες έρευνες συνοδεία πολεμικών πλοίων, η ΕΕ μίλησε για κυρώσεις, οι γαλλικές και ιταλικές εταιρείες τα μαζέψαν και φύγαν, και ουσιαστικές αντιδράσεις δεν υπήρξαν. Η Τουρκία στη συνέχεια μπήκε στη Βόρεια Συρία και τα βρήκε στην πορεία με την Αμερική και Ρωσία για τη σταθεροποίηση στην περιοχή. Στο Λονδίνο, πρόσφατα, πριν συναντηθεί με τον Μητσοτάκη, ο Ερντογάν συναντήθηκε ταυτόχρονα με Μακρόν, (Γαλλία), Τζόνσον (Ην. Βασίλειο) και Μέρκελ (Γερμανία) αλλά και με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ. Το παράδοξο είναι ότι όλος ο δυτικός κόσμος αυτή τη στιγμή και στους επόμενους μήνες βιώνει μια πολιτική εσωτερική αστάθεια χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν θα έχουν τη θέληση και την προτεραιότητα να θέσουν τα ελληνοτουρκικά στην ατζέντα τους. Στις ΗΠΑ ο Τραμπ θα περάσει από τις διαδικασίες καθαίρεσης στο Κογκρέσο, η Αγγλία έχει εκλογές και το Brexit είναι προ πυλών, ο συνασπισμός στη Γερμανία της Μέρκελ πνέει τα λοίσθια, η Ισπανία ακόμα δεν έχει κυβέρνηση μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ο Σαλβίνι στην Ιταλία προετοιμάζεται να κατακτήσει την εξουσία μετά από τον θνησιγενή κυβερνητικό σχηματισμό. Ενώ και ο έτερος σύμμαχος, το Ισραήλ, μετά από δύο άκαρπες εκλογικές αναμετρήσεις και με τον Νετανιάχου υπό κατηγορίες για διαφθορά, έχει τα δικά του εσωτερικά πολιτικά ζητήματα.
Τι πρέπει να γίνει
Σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν θα πρέπει να δείξει φοβικά και ηττοπαθή αντανακλαστικά απέναντι στην Τουρκία. Τα μέτρα που απαιτούνται είναι διπλωματικά και στρατιωτικά, ψυχραιμία, επαγρύπνηση και προετοιμασία και μάχη με το χρόνο. Μεταξύ άλλων, η χώρα θα πρέπει να κινηθεί τάχιστα, πέραν της τοποθέτησης του θέματος στο προσεχές Συμβούλιο Αρχηγών κρατών της ΕΕ, όπως:
• Με την ανακήρυξη ΑΟΖ σε όλη την επικράτεια Ιόνιο – Λιβυκό, Αιγαίο, Αν. Μεσόγειο (θαλάσσια δικαιοδοσία) και οριοθέτησή της με την ΑΟΖ Κύπρου
• Αναγνώριση της κυβέρνησης του στρατηγού Χάφταρ στη Λιβύη
• Κλείσιμο εκκρεμοτήτων με ΑΟΖ Αιγύπτου
• Διακοπή στρατιωτικού διαλόγου με Τουρκία, ΜΟΕ και οτιδήποτε άλλο, παράλληλα με αποστολή αυστηρού μηνύματος αποτροπής και μη αποδοχής οποιονδήποτε ερευνών και γεωτρήσεων από μέρους της
• Αναδιάταξη και ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι στρατιωτικοί μας
• Ενημέρωση των μεγάλων δυνάμεων ΗΠΑ/Ρωσία/Κίνα ότι θα εμποδίσουμε με κάθε μέσο έρευνες και γεωτρήσεις στον χώρο δικαιοδοσίας μας και ότι αυτό θα συνεπάγεται για τα ζωτικά τους συμφέροντα (γεωπολιτικά και οικονομικά) στην περιοχή και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου
• Σύγκλιση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών και ο Θεός μαζί μας.
