Γράφει ο Γεώργιος Γενετζάκης, φιλόλογος στο Χαλάνδρι
Είναι γεγονός ότι οι νεοέλληνες, συγκριτικά με τους προγόνους τους τις πρώτες δεκαετίες δημιουργίας του Ελληνικού κράτους, έχουν πραγματοποιήσει τεράστια πρόοδο στο θέμα της πειθαρχίας στους νόμους. Οι Έλληνες του παρελθόντος, έχοντας έντονη τη νοοτροπία της Ανατολής και την αίσθηση του σκλάβου, ταύτιζαν στη συνείδησή τους τον νόμο με την υποταγή και την καταπίεση και θεωρούσαν εξυπνάδα αλλά και αναγκαιότητα την παραβίαση της «δοτής νομιμότητας».
Με τη σταδιακή οργάνωση του Ελληνικού κράτους ένα μεγάλο ποσοστό των συμπατριωτών μας έχει εσωτερικεύσει τους νόμους και η νομιμοφροσύνη τους αμιλλάται επάξια την αντίστοιχη των Ευρωπαίων πολιτών. Ωστόσο, διάφορα γεγονότα καθημερινής παραβατικής συμπεριφοράς ενοχλούν τη συνείδησή μας, προβληματίζουν με τη συχνότητά τους και αμαυρώνουν την εικόνα του κράτους μας.
Έτσι, συχνά τροχαία δυστυχήματα από κατάφωρη παραβίαση του Κ.Ο.Κ με απώλεια ζωών αλλά και της σωματικής ακεραιότητας (ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα παραμένει πολύ υψηλότερος από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο), πλημμελής εργασιακή συνείδηση κάποιων δημοσίων υπαλλήλων αλλά και ελεύθερων επαγγελματιών, προσπάθειες συστηματικής φοροδιαφυγής, εισιτηριοδιαφυγή στα ΜΜΜ, προβληματικό σύστημα υγείας -πρόσφατο παράδειγμα το φαρμακείο των καρκινοπαθών στην οδό Αλεξάνδρας που παρέμεινε κλειστό, επειδή και οι τρεις εργαζόμενοι ασθένησαν (!) την ίδια ημέρα -, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων από συντεχνιακές ομάδες –συμπεριλαμβανομένων ενίοτε και των σχολείων από τους μαθητές- συμπεριφορές καθημερινής ασέβειας του ενός πολίτη προς τον άλλο και άλλες πολλές παρόμοιες αρνητικές συμπεριφορές αποτυπώνουν μία άλλη Ελλάδα αποτελούμενη από πολίτες που η συνείδησή τους απέναντι στη νομιμότητα είναι ελαστική.
Πέρα από την αρνητική εικόνα που προσφέρουμε διεθνώς σε όσους επισκέπτονται τη χώρα μας, οι οποίοι γίνονται διαφημιστές τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών που συναντούν στην Πατρίδα μας, τίθεται το εξής ερώτημα: όσοι παραβιάζουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τη νομιμότητα αποκομίζουν κάποιο ουσιαστικό όφελος; Είναι οι έξυπνοι της καθημερινότητας όσοι καταστρατηγούν τους νόμους ή πρόσκαιρα επωφελούνται;
Οι συμπολίτες μας αυτοί παραβλέπουν μία σημαντική παράμετρο: η παραβατική τους συμπεριφορά, όσο «μικρή» και «ανώδυνη» και αν φαίνεται στα μάτια τους («έλα μωρέ και τι έγινε») δεν αποτελεί αποκλειστικό τους προνόμιο. Υπάρχουν και άλλοι που, τηρουμένων των αναλογιών, συμπεριφέρονται με την ίδια νοοτροπία, επειδή η απειθαρχία είναι ένα μικρόβιο που μπορεί να διασπείρεται μιμητικά σε όλη την κοινωνία.
Επομένως, όπως κάποιοι αδικούν τους άλλους με την καταστρατήγηση των νόμων, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάποια στιγμή και αυτοί θα γίνουν θύματα άλλων παραβατικών συμπολιτών τους. Ουσιαστικά δηλαδή τρώμε από τις σάρκες μας, εφόσον γινόμαστε εκ περιτροπής θύτες και θύματα ανομίας. Επομένως μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου αλληλοταλαιπωρούμαστε εναλλασσόμενα. Για παράδειγμα, τα χρήματα που «κερδίζει» κάποιος από τη φοροδιαφυγή τα χάνει στην καθημερινότητά του από τους κακοσυντηρημένους δρόμους, τους κακοπληρωμένους δημόσιους υπαλλήλους που δεν τον εξυπηρετούν ικανοποιητικά και εν τέλει από την πλημμελή κρατική οργάνωση, λόγω μειωμένων κρατικών εσόδων. Κατά συνέπεια, η παραβίαση των νόμων όχι μόνο δεν αποτελεί εξυπνάδα, αλλά και στρέφεται μακροπρόθεσμα εναντίον και των παρανομούντων.
Αντίθετα, με την πειθαρχία στους νόμους όλοι οι πολίτες μιας χώρας απολαμβάνουν με ασφάλεια το αγαθό της ζωής. Ο Ευρωπαίος πεζός πολίτης που σέβεται τον ερυθρό σηματοδότη, ενώ δεν διέρχεται κανένα όχημα από το δρόμο που θέλει να διασχίσει, δεν είναι ανόητος ή υπερβολικός. Υιοθετεί τη λογική της ασφαλούς διέλευσης και την προστασία της νομιμότητας. Δυστυχώς η χώρα μας, ενώ δεν είναι σε πόλεμο, έχει απώλειες πολέμου -τροχαία δυστυχήματα-και ενώ έχει δημοκρατία, παρουσιάζει φαινόμενα φασιστικής συμπεριφοράς από κάποιους πολίτες.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι νόμοι δεν μας καταπιέζουν, αλλά μάς προστατεύουν και δημιουργούν προϋποθέσεις επωφελούς συμβίωσης και βελτίωσης της ζωής μας. Είναι αναγκαία λοιπόν μία «ειρηνική επανάσταση» στην Πατρίδα μας με συστράτευση όλων των φορέων κοινωνικοποίησης, ώστε να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της αυτοπειθαρχίας, η οποία συνοικοδομεί το κράτος δικαίου.
